Το τέλος της σοσιαλδημοκρατίας...

Μάλλον είναι λίγα τα ψωμιά της παραδοσιακής κεντροαριστεράς...
Το γράφω αυτό με αφορμή το θάνατο ενός Αμερικανού Ιησουίτη ιερέα. Την αποδημία του πατρός Ντάνιελ Μπέριγκαν σε ηλικία 94 ετών. Δεν παριστάνω ότι τον ήξερα, δεν είμαι πια και...
καμιά εγκυκλοπαίδεια της αριστεράς και των παραφυάδων της. Αλλά τον έμαθα και τον θαύμασα. Διάβασα τη νεκρολογία του και είδα ότι πάλευε σε όλη του τη ζωή κόντρα στην αδικία, στον πόλεμο, στην καταπίεση. Και πήγε φυλακή, όχι μία, όχι δύο, αλλά ένα σωρό φορές. Γιατί πίστευε στην θρησκεία του ελέους, δεν πίστευε στην θρησκεία της εκδίκησης…

Ο πατήρ Ντάνιελ Μπέριγκαν δεν έχασε ποτέ την πίστη του στον Θεό, αλλά κάποια στιγμή έχασε εντελώς την πίστη του στους ανθρώπους. Μιλώντας το 2008 στο περιοδικό “Nation”, εκεί πάνω στις δόξες των Μπους και Μπλερ, δήλωσε ότι πέρναγε την χειρότερη περίοδο της ζωής του και ότι ποτέ δεν ήταν λιγότερες οι προσδοκίες του από το σύστημα. Και αυτή του η λέξη, το «σύστημα» δηλαδή, είναι που τα περιγράφει όλα. Και τότε βεβαίως, αλλά και τώρα. Στην εποχή μας, στις μέρες μας και στις νύχτες μας, στο κρεβάτι του Προκρούστη που ανυπομονεί να μας περιλάβει όλους και όλες. Ακόμη και την κάποτε κραταιά σοσιαλδημοκρατία της γηραιάς ηπείρου, που δείχνει τώρα τελευταία να μαζεύει τα μπογαλάκια της και να ετοιμάζεται για τον κάτω κόσμο.

Δεν είναι παραμύθι, το βλέπουμε παντού. Το είδαμε στις βουλευτικές εκλογές της Ελλάδας, το είδαμε στις προεδρικές εκλογές της Αυστρίας, το είδαμε στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, το είδαμε στη Βρετανία, ακόμη και στην Ιταλία ετοιμάζεται να σκιστεί το παραπέτασμα. Για να μην μιλήσουμε για την Γερμανία, όπου οι Σοσιαλδημοκράτες έχουν μεταμορφωθεί σε υπηρετικό προσωπικό της Μέρκελ και όπου τα μόνα εκλογικά κέρδη τα αποκομίζει η ακροδεξιά. Και στη Γαλλία του προέδρου Ολάντ, έρχονται οι «Νύχτες Ορθίων» να βάλουν φωτιά στα μπατζάκια του συστήματος. Στη Γαλλία που λαμβάνει τελευταία τα μηνύματα της αγανάκτησης, αλλά αν εκραγεί θα παρασύρει μαζί της τους πάντες. Ως συνήθως, άλλωστε…

Είναι γιατί το σύστημα δεν δουλεύει πια. Δεν στέκει άλλο το μεταπολεμικό στόρι της ενσωμάτωσης, όπου είναι άπαντες ευχαριστημένοι. Και ανάπτυξη και δημοκρατία και πλούτος και θεάματα και δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία, δωρεάν μέλλον. Σπάσανε οι ραφές πλέον, πέσανε τα ρούχα, ο βασιλιάς είναι γυμνός. Το all inclusive του συστήματος έχει γεμίσει τρύπες και δεν καλύπτει παρά μικρές μειοψηφίες. Οι πολλοί και οι πολλές χάνουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Και αντικρίζουν το αύριο όχι με αισιοδοξία αλλά με τρόμο.

Πράγμα το οποίον φυσικά δεν θα το πληρώσει η δεξιά. Στο κάτω της γραφής, η μπάλα επιτέλους έρχεται στο δικό της γήπεδο. Και το τροπάριο το έχει έτοιμο: Φταίνε οι ξένοι, φταίνε οι φτωχοί που λέει και το “Big Short”, μια ταινία που θα μπορούσε να υπογράψει ο πάτερ Μπέριγκαν. Όχι, κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, όχι και πάλι, όχι. Ο λογαριασμός για τη ζημιά θα κατευθυνθεί στο τραπεζάκι της σοσιαλδημοκρατίας. Γιατί αυτή ήταν που φόρεσε στο λαγό πετραχήλια και ανακοίνωσε ότι όλα τα φύκια είναι μεταξωτές κορδέλες. Αυτή έστησε con gusto τα μεγάλα κόλπα, αυτή υιοθέτησε τους πολέμους και τις εισβολές, αυτή φρόντισε να μετατοπισθεί ο πλούτος προς τα πάνω με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα. Αυτή πρόδωσε τους ψηφοφόρους της. Και όπως αποδεικνύουν οι ιστορίες αυτών των άγιων ημερών, στο τέλος οι προδότες καταλήγουν κρεμασμένοι από μια συκιά…
Y.Γ.: Τώρα ξύπνησε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία κι άρχισε κάπως να υποστηρίζει τα δίκαια της Ελλάδας. Αλλά ίσως είναι αργά πια.
Χρήστος Ξανθάκης
newpost.gr