Δημοψήφισμα τώρα, με το ερώτημα «Στάση πληρωμών ή Υποτέλεια»

Με τα μέτρα ύψους 5,4 δις € που αποφάσισε η κυβέρνηση, προβλέπεται μείωση του ΑΕΠ στα επόμενα τρία χρόνια κατά 8,1 δις € με συντελεστή 1,5 – σύμφωνα με τον οποίο για κάθε 1 € μέτρα, το ΑΕΠ μειώνεται κατά 1,5 €. Εάν προσθέσουμε εδώ την άνοδο της παραοικονομίας τουλάχιστον κατά 1% λόγω της υπερβολικής αύξησης των φόρων, η οποία δεν καταγράφεται στο ΑΕΠ, τότε η μείωση του θα είναι περί τα 13,5 δις € (συνολικά 7,5% του ΑΕΠ).
Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, θα τεθεί σε λειτουργία ο αυτόματος μηχανισμός (κόφτης), ο οποίος θα μειώσει ακόμη περισσότερο το ΑΕΠ – οπότε θα συνεχιστεί το σπιράλ του θανάτου, έως ότου η χώρα καταστραφεί εντελώς. Επειδή δε στο διάστημα αυτό θα έχει ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία, μέσα από το Υπερταμείο που θεσμοθετήθηκε, ενώ θα έχει κατασχεθεί ένα μέρος της ιδιωτικής από το κράτος, τις τράπεζες κοκ., η Ελλάδα μετά από τρία χρόνια θα βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση, από ότι σήμερα.

Εάν τώρα στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα έχουν ψηφιστεί οι συμφωνίες της ΕΕ με τις Η.Π.Α. οι οποίες δίνουν τεράστια ισχύ στις πολυεθνικές εις βάρος των εθνικών κρατών, τότε η Ελλάδα θα βρεθεί στο έλεος τους – χωρίς καμία δυνατότητα ανάκτησης της εθνικής της κυριαρχίας.
Ως εκ τούτου, πριν ακόμη συμβούν όλα αυτά, θα ήταν προτιμότερο να καταγγείλει η Ελλάδα τις δανειακές συμβάσεις στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ως παράνομες, ασκώντας ταυτόχρονα ποινικές διώξεις εναντίον των υπευθύνων και προβαίνοντας σε στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης – έως ότου βγει η απόφαση. Παράλληλα θα έπρεπε να ζητήσει αποζημίωση από την Τρόικα (ΕΚΤ, Κομισιόν, ESM) και το ΔΝΤ για τις ζημίες ύψους τουλάχιστον 1 τρις € που υπέστη μετά το 2010, με δική τους ευθύνη – όπως άλλωστε το έχειπαραδεχθεί το ΔΝΤ.
Στο διάστημα αυτό η Ελλάδα δεν θα πρέπει να δανείζεται από την Τρόικα, επειδή τα ανταλλάγματα, με τα οποία εκβιάζεται, είναι απείρως δυσανάλογα – οπότε, όταν το κράτος θα αδυνατούσε να πληρώσει τις οφειλές του, θα ήταν υποχρεωμένο να εκδώσει υποσχετικές (IOU), με αντίκρισμα τα φορολογικά του έσοδα. Έτσι δεν θα υποτιμούνταν σημαντικά, αφού το δημόσιο θα τiς δεχόταν στο 100% της αξίας τους για την πληρωμή φόρων. Εάν τώρα η ΕΚΤ εκβίαζε με το κλείσιμο των τραπεζών, τότε θα έπρεπε να εθνικοποιηθούν – με την ίδια μέθοδο ρευστότητας (IOU).
Η διαδικασία αυτή βέβαια δεν είναι δυνατόν και δεν πρέπει να αποφασιστεί από μία κυβέρνηση που έχει εκλεγεί ουσιαστικά από το 18% του πληθυσμού, αφού αφορά όλους τους Έλληνες Πολίτες. Επομένως, είναι αναγκαία η άμεση διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος, με το ερώτημα «Στάση πληρωμών ή Υποτέλεια» – όπου στην περίπτωση που οι Έλληνες ψηφίσουν υπέρ της υποτέλειας, τότε θα πρέπει να πάψουν να διαμαρτύρονται, εφαρμόζοντας πλέον τα μνημόνια, καθώς επίσης ότι άλλο τους ζητηθεί, βασιλικότερα του βασιλιά.

Φυσικά θα πρέπει να γνωρίζουν πως δεν θα ανακτήσουν ποτέ την εθνική τους κυριαρχία, πως οι περισσότεροι θα χάσουν τα σπίτια τους και τις καταθέσεις τους, μετατρεπόμενοι σε φθηνούς σκλάβους χρέους των ξένων πολυεθνικών στο διηνεκές, ενώ η μεσαία τάξη θα εξαφανιστεί. Εν τούτοις, η απόφαση είναι δική τους και η κυβέρνηση οφείλει να το σεβαστεί – ενώ, όσο δεν το σέβεται και δεν διενεργεί δημοψήφισμα, λειτουργεί παράνομα και ποινικά κολάσιμα, αφού ασφαλώς δεν έχει την εξουσιοδότηση των Ελλήνων να υπογράφει αυτά που υπογράφει.
Ολοκληρώνοντας υπενθυμίζουμε πως το γεγονός ότι, σταμάτησαν οι διαμαρτυρίες των Ελλήνων στους δρόμους, δεν σημαίνει τίποτα καλό – παρά το ότι δεν είναι τόσο αφύσικο, αφού ένας αυξανόμενος αριθμός άδικα φτωχοποιημένων πολιτών αγωνιά για το μέλλον του, έχοντας βυθιστεί στην κατάθλιψη και στην απελπισία.
Εν τούτοις, υπάρχουν φόβοι δημιουργίας βίαιων και «οπλισμένων ομάδων αντίστασης», οι οποίες θα προκαλούσαν έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο – κάτι που, εφόσον συμβεί, θα έχει ως στόχο κυρίως τους πολιτικούς. Σε κάθε περίπτωση, όταν κανείς επιπόλαια και κυνικά αφαιρεί από μεγάλες μάζες ανθρώπων τα βασικά μέσα επιβίωσης, εξευτελίζοντας τους επί πλέον ως Έθνος, τότε οι συνέπειες είναι συνήθως πάρα πολύ σοβαρές.