Να θυμώσουμε

Το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό που οι περισσότεροι ζουν και οι άλλοι, οι λιγότεροι, βλέπουν, μυρίζονται, τρακάρουν πάνω του σε κάθε τους βήμα: Η φτώχεια στην πιο ακραία μορφή της έχει καταπλακώσει τις γειτονιές, τις πόλεις, τη χώρα από τη μια άκρη μέχρι την άλλη. Εκατομμύρια άνθρωποι ζουν μια καθημερινότητα που ξεσκίζει με τα νύχια της τη ζωή και τις ελπίδες τους. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια στη σημερινή Ελλάδα.

Ανεπαισθήτως έγιναν οικείο θέμα οι άστεγοι, οι εξερευνητές των κάδων, τα χέρια που αναζητούν στο φθαρμένο πορτοφόλι ένα ευρώ για το ψωμί, τα παιδιά που λιποθυμούν, οι νεοζητιάνοι που έχουν πλημμυρίσει τα στέκια, τα μέσα μαζικής μεταφοράς...

και τις πλατείες. Και η αδιανόητη μέχρι χθες απόγνωση που οδηγεί στο απονενοημένο. Και οι ουρές στις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης, που κάνουν ό,τι μπορούν για να σώσουν οτιδήποτε και οποιονδήποτε μπορεί να σωθεί. Όλα πατρίδα μας, κι αυτά κι εκείνα.

Ξέρετε τι μας λένε όλοι αυτά; Ότι πρέπει επιτέλους να θυμώσουμε. Γιατί δύο επιλογές υπάρχουν αυτή τη στιγμή μπροστά στην ελληνική κοινωνία: Ή θα θυμώσει, θα αποτινάξει κληρονομημένες φοβίες από παλιές ήττες, θα αφαιρέσει τα εμφυτεύματα φόβου που της έχουν χώσει και εξακολουθούν να τη χώνουν στο κεφάλι. Ή θα θαφτεί κάτω από τα ερείπια που κάθε μέρα παίρνουν τη θέση εισοδημάτων, δικαιωμάτων, ελευθεριών. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει, παρά μόνο στα χρηματοκιβώτια κάποιων που εμπορεύονται ληγμένα όνειρα.

Να θυμώσουμε, ναι. Με κείνους που θησαυρίζουν από τη φτώχεια μας. Με κείνους που προσθέτουν στο άχθος της φτώχειας το άγος της ψευτιάς τους. Με κείνους που ακκίζονται επί πτωμάτων με τις ιστορίες της επιτυχίας τους. Με κείνους που θεωρούν τις ζωές αναλώσιμες εν ονόματι των αριθμών. Με κείνους που πολιτεύονται με συντεταγμένη και αδυσώπητη απανθρωπιά. Με κείνους που ευτυχούν σε ξένες αυλές, όταν η τραγωδία βρίσκεται στην αυλή τους. Με κείνους που είναι υπεύθυνοι για το μεγάλο δράμα, αλλά και για το μεγάλο ψέμα.

Λένε πως ο θυμός είναι κακός σύμβουλος. Ίσως. Ο θυμός μιας κοινωνίας όμως, που την έχουν ματώσει, καταρρακώσει, ταπεινώσει, είναι εργαλείο απελευθέρωσης. Είναι Πολιτική. Με Π κεφαλαίο. Γιατί, εδώ που φτάσαμε, αν δεν θυμώσουμε, θα μας τελειώσουν...