ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ Θέλει τους εργαζόμενους υποταγμένους στη γραμμή της μοιρολατρίας

Η φωτογραφία είναι από κινητοποίηση που έκαναν έξω από το εργοστάσιο των ΕΑΣ στον Υμηττό οι ταξικές δυνάμεις την ώρα που ο κυβερνητικός συνδικαλισμός περί άλλα τύρβαζε

H επιθετικότητα κυβέρνησης - ΕΕ - τρόικας, εντείνεται. Η προώθηση του ενός μετά το άλλο των αντεργατικών μέτρων με κύριο στόχο τη συντριβή των εργαζομένων, των πλατιών λαϊκών στρωμάτων και την ταυτόχρονη ενίσχυση των μονοπωλίων, δείχνει πως δεν πρόκειται να υπάρξει σταματημός στην αντεργατική λαίλαπα. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Ωστόσο, για να γίνει αυτό, οι ίδιοι οι εργάτες, πρέπει να πετάξουν από πάνω τους τα βαρίδια του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, όλους εκείνους που τους κρατάνε «καθηλωμένους» σε ρόλο «κομπάρσου», που τους απευθύνουν κάλεσμα υποταγής στα συμφέροντα των μονοπωλίων, ως δήθεν το μοναδικό τρόπο σωτηρίας των εργαζομένων.

Η μάχη απέναντι σε αυτές τις δυνάμεις δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός διαρκώς παράγεται και αναπαράγεται, καθώς αποτελεί τον κύριο βραχίονα της εργοδοσίας για να κρατιούνται οι εργαζόμενοι υποταγμένοι στη γραμμή της μοιρολατρίας και του συμβιβασμού. Αυτή η πραγματικότητα αποτυπώνεται με μια σειρά από συγκεκριμένα παραδείγματα, που αναδεικνύουν το ρόλο και τη στάση όλων αυτών των δυνάμεων.

Παρακάτω ο «Ρ» παρουσιάζει ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα αυτής της τακτικής των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

1. Στον κλάδο του Φαρμάκου, η ηγεσία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιατρικών Επισκεπτών (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ) πήρε πρωτοβουλία διαπραγμάτευσης με τους εργοδότες για υπογραφή κοινής κλαδικής ΣΣΕ για όλους τους εργαζόμενους σε Φάρμακο - Καλλυντικό. Σε αυτήν απουσιάζουν σημαντικοί κατοχυρωμένοι όροι, όπως: Το ωράριο, τα μισθολογικά κλιμάκια, η κατοχύρωση του κατώτερου μισθού στα 870 ευρώ κ.ά. Ταυτόχρονα, στο πλαίσιο της ίδιας πρωτοβουλίας διατύπωσε «θέσεις» για την πολιτική φαρμάκου. Προτάσεις που θα διατύπωναν μέχρι και μάνατζερ των εταιρειών, όπως για παράδειγμα «Να στηριχθεί εμπράκτως η ελληνική παραγωγή, η έρευνα και η ανάπτυξη της φαρμακοβιομηχανίας και στην Ελλάδα». Δηλαδή να ενισχυθούν τα ντόπια μονοπώλια. Η ίδια ηγεσία της ΠΟΙΕ είναι αυτή που συμφώνησε με το υπουργείο Εργασίας στη μετατροπή του επικουρικού Ταμείου του κλάδου Φαρμάκου (ΤΕΑΥΦΕ) σε Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου.

2. Κορυφαίο παράδειγμα της στρατηγικής του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού για την υποταγή των εργαζομένων στα συμφέροντα των μονοπωλίων, αποτελεί η επαίσχυντη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπέγραψε η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ). Οι εργοδότες και οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ - ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ - ΔΑΚΕ, που συγκροτούν την πλειοψηφία της Ομοσπονδίας, καταδίκασαν τους εργαζόμενους σε μειώσεις που φτάνουν το 6,8%, κάνοντας έτσι ακόμα πιο δύσκολη έως αδύνατη τη διαβίωση για χιλιάδες εργαζόμενους στον κλάδο.

3. Η περίπτωση της πλειοψηφίας της ΠΟΕ-ΟΤΑ που απαγορεύει, στην ουσία, στα Σωματεία μέλη της να εγγράψουν στη δύναμή τους, τους συμβασιούχους εργαζόμενους στους δήμους! Εφτασε μάλιστα στο σημείο, στο τελευταίο συνέδριό της, να ακυρώσει τους αντιπροσώπους δεκάδων σωματείων που είχαν προχωρήσει στην εγγραφή συμβασιούχων. Ως αποκορύφωμα σε αυτήν τη διαδικασία, ήρθε η αγωγή που κατέθεσε η ηγεσία της ΠΟΕ-ΟΤΑ κατά του Σωματείου Εργαζομένων Δήμου Κορυδαλλού, ζητώντας «να ακυρωθεί και εξαφανισθεί (...) η απόφαση της γενικής συνέλευσης του Σωματείου», σύμφωνα με την οποία μπορούν να γίνουν μέλη του Σωματείου όλοι οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτου σχέσης εργασίας. Ο λόγος της αγωγής είναι ότι η απόφαση του Σωματείου θεωρεί ότι είναι αντίθετη με τους νόμους και το καταστατικό η συμμετοχή όλων των εργαζομένων, ανεξαρτήτου σχέσης εργασίας!

4. Αλλά ακόμη και σήμερα στη μάχη που δίνεται στο Δημόσιο και την ώρα που απαιτείται η μέγιστη δυνατή μαζικότητα μέσα από γενικές συνελεύσεις, οι δυνάμεις που προέρχονται από την ΠΑΣΚ και καλοβλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ, οι δυνάμεις που πρόσκεινται ξεκάθαρα στο ΣΥΡΙΖΑ και οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εξακολουθούν να δουλεύουν για την περιθωριοποίηση του ρόλου των εργαζομένων. Αποφασίζουν χωρίς να παίρνουν υπόψη τους τι λένε οι εργαζόμενοι. Οι ηγεσίες των πέντε Ομοσπονδιών στο υπουργείο Εργασίας κήρυξαν την πενθήμερη απεργία της προηγούμενης βδομάδας, κινητοποίηση αναγκαία που όμως δεν ήρθε σαν αποτέλεσμα ουσιαστικής ενημέρωσης, συζήτησης και απόφασης των ίδιων των εργαζομένων. Στην Ομοσπονδία ΟΑΕΔ δεν έγινε, με ευθύνη της πλειοψηφίας, η γενική συνέλευση του μαζικότερου συλλόγου (Αττικής). Στο μαζικό Σύλλογο ΟΑΕΕ Αττικής η συνέλευση έγινε δύο μέρες μετά την κήρυξη της πενθήμερης και χωρίς να μπει η πρόταση σε ψηφοφορία. Στην ΠΟΣΕ-ΙΚΑ, στη συνέλευση του μαζικού Συλλόγου Αττικής δεν έγινε ουσιαστική συζήτηση και στην ψηφοφορία η πλειοψηφία πραξικοπηματικά δεν έθεσε το σύνολο των προτάσεων, αλλά μόνο τη δική της πρόταση να εξουσιοδοτηθεί η Ομοσπονδία να αποφασίσει απεργία διαρκείας.

5. Στη ΛΑΡΚΟ, οι δυνάμεις της ΔΑΚΕ και οι συνδικαλιστές προερχόμενοι από την ΠΑΣΚΕ, αλλά που έχουν αλλάξει μορφή, δημιούργησαν τον περασμένο Αύγουστο ένα κείμενο 14 σελίδων με τίτλο «Προτάσεις και σκέψεις για την πορεία της ΛΑΡΚΟ», το οποίο αποτελεί μια διαρκή διαφήμιση των δυνατοτήτων της ΛΑΡΚΟ που στην ουσία απευθύνεται στους επίδοξους αγοραστές. Σε αυτό το κείμενο αν και δε βρήκαν να πουν ούτε μια λέξη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και την προβολή των αναγκών των εργαζομένων, βρήκαν ωστόσο, χιλιάδες λέξεις για να πλασάρουν - όπως δεν θα μπορούσαν να κάνουν ούτε οι πιο καλοί μάνατζερ - τη ΛΑΡΚΟ ως μια από τις καλύτερες επιχειρήσεις στην Ευρώπη, που ένα από τα μεγάλα της πλεονεκτήματα είναι ότι έχει λίγο προσωπικό, με χαμηλούς μισθούς... Πρόκειται, δε, για ένα κείμενο που δεν έχει συζητηθεί στις Γενικές Συνελεύσεις των εργαζομένων, ούτε καν στις συνεδριάσεις των Διοικητικών Συμβουλίων. Γεγονός που δείχνει ότι οι δυνάμεις αυτές βάζουν τους εργαζόμενους στο περιθώριο, δεν τους θέλουν πρωταγωνιστές των εξελίξεων.

6. Χαρακτηριστική, όμως, είναι και η στάση των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Μετάλλου. Είναι ενδεικτικό ότι στην 24ωρη πανελλαδική απεργία των μεταλλεργατών στις 28 Μάρτη, οι δυνάμεις της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την υπονομεύσουν ανοιχτά μέσα στους τόπους δουλειάς, ενώ στην ΠΟΕΜ την είχαν υπερψηφίσει. Για παράδειγμα, σε ΠΙΤΣΟΣ (ΠΑΣΚΕ) και ΕΛΣΑ (ΔΑΚΕ) πήραν απόφαση μη συμμετοχής στην απεργία, ενώ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ (ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ) πήραν απόφαση για... 4ωρη στάση εργασίας. Στη Θεσσαλονίκη, η πλειοψηφία του σωματείου στο «Χαλυβουργείο» («Hellenic Steel») δεν είχε ενημερώσει τους εργαζόμενους για την απεργία και από το βήμα της συνέλευσης καλούσε μόνο τους εργαζόμενους της απογευματινής και βραδινής βάρδιας σε συμμετοχή στη συγκέντρωση, ενώ το ΔΣ αποφάσισε να κατέβει στη συγκέντρωση της Αθήνας μόνο το ίδιο. Στην ΕΛΒΟ, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ πήραν απόφαση για τρίωρη στάση εργασίας. Στο Βόλο, μέλη των διοικήσεων των σωματείων στη ΜΕΤΚΑ και στη ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ καλούσαν τους εργαζόμενους να μην απεργήσουν!

7. Στα «Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα» (ΕΑΣ), ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ επιχειρούσαν μέχρι και την ύστατη στιγμή, με κάθε τρόπο, να εκτονώσουν τις αντιδράσεις των εργαζομένων. Αντί να οργανώσουν την πάλη των εργαζομένων, έφτασαν στο σημείο ακόμη και να ακυρώσουν κινητοποίηση (στις 12/6) που είχαν προγραμματίσει, μετά από απαίτηση στελεχών της κυβέρνησης. Ωστόσο, η μεγαλύτερη ευθύνη αυτών των δυνάμεων έγκειται στο ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια επιδίωκαν να εγκλωβίσουν και να αδυνατίσουν την όποια προσπάθεια συντονισμού των εργαζομένων με τον υπόλοιπο κλάδο. Ενδεικτική είναι η στάση αυτών των δυνάμεων όταν έσπερναν αυταπάτες στους εργαζόμενους και τους εφησύχαζαν, ζητώντας την εξαίρεση μόνο των ΕΑΣ από το νόμο του ΟΣΕ, αδυνατίζοντας έτσι τον αγώνα των εργαζομένων συνολικά.