ΛΑΡΚΟ-ΕΛΒΟ-ΕΑΣ : ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΖΗΜΙΕΣ; (Τ555 - 14/09/2013)

«Στοπ στη λειτουργία» - «Στοπ στην ζωή» 
με την κάλυψη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.


Τρόικα και κυβέρνηση «σταματούν» τις ζημιές, βάζοντας λουκέτο σε κάθε ζωντανή ακόμα οικονομική δραστηριότητα. ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ, ΣΧΟΛΕΙΑ, ΕΑΣ, ΕΛΒΟ, ΛΑΡΚΟ, ΟΤΑ, κ.ά. έχουν πάρει θέση στο θυσιαστήριο των περικοπών των κρατικών δαπανών, προς επίτευξη του ποθητού πλεονάσματος. 
Η λύση της εκκαθάρισης, μετά την επιτυχημένη εφαρμογή στην ΕΡΤ που αποτέλεσε την γενική δοκιμή του σχεδίου, προκρίθηκε και προωθείται παντού. 
Εκκαθάριση εν λειτουργία λοιπόν, με απολύσεις και χωρίς αποζημιώσεις. 

Η τοποθέτηση εκκαθαριστή έχει σκοπό να «καθαρίσει» τις επιχειρήσεις αυτές από κάθε υποχρέωση προς τρίτους και προς το δημόσιο, ώστε μετά να εκποιήσει τμήματα των επιχειρήσεων, εξοικονομώντας για το κράτος ένα μέρος του ποσού για το οποίο έχει δεσμευθεί έναντι της τρόικας. 
Παραχωρείται λοιπόν δημόσια ιδιοκτησία σε ιδιώτη χωρίς υποχρεώσεις με σχετικά μικρό τίμημα.
Αν όμως δεν βρεθεί επενδυτής;  Ή το τίμημα δεν κριθεί αρκετό; 
Τότε το κλείσιμο αυτών των επιχειρήσεων είναι η μόνη λύση.
Στην μέγγενη αυτή είναι πιασμένη όλη η υπό δημόσιο έλεγχο βιομηχανική δραστηριότητα. Και αυτή η μέγγενη καθορίζει την μοίρα των εργαζόμενων σε αυτές τις επιχειρήσεις, με δυο βασικά σενάρια: 
α) αν βρεθεί επενδυτής να καταβάλει ικανοποιητικό τίμημα, θα έχουμε μερικές απολύσεις (εως και 40%) και μεγάλες μειώσεις του μισθού. Αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο της κυβέρνησης. 
β) αν δεν βρεθεί επενδυτής ή το τίμημα δεν είναι ικανοποιητικό, απολύσεις χωρίς αποζημίωση και καμία προοπτική να λειτουργήσει το εργοστάσιο (το πιο πιθανό σενάριο). 

ΕΑΣ και ΕΛΒΟ αν και σήμερα εκτελούν παραγγελίες μόνο του στρατού, ενσωματώνουν ιστορικά ένα μέρος από την προσπάθεια για βιομηχανική ανάπτυξη στην Ελλάδα. 
Η ΕΑΣ δημιουργήθηκε από την συγχώνευση της ΠΥΡΚΑΛ και της ΕΛΛΗΝΗΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΟΠΛΩΝ ΑΕ.
Η ΕΛΒΟ δεν είναι άλλη από την «Σταγερ Ελλάς» που όργωνε όλη την ελληνική γη, όσο οι κρατικές επιδοτήσεις στους αγρότες συνδέονταν με τα προϊόντα της παραγωγής της. 
Το κλείσιμο της ΕΛΒΟ σήμερα ολοκληρώνει τους κύκλους των προσπαθειών του ελληνικού κεφαλαίου να αποκτήσει η χώρα βιομηχανία οχημάτων. 
Η προσπάθεια αυτή στηρίχθηκε στις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και ακολούθησε την καμπύλη της πορείας των συμφωνιών για τα αντισταθμιστικά οφέλη που οι ελληνικές κυβερνήσεις υπέγραφαν με τις υπόλοιπες κυβερνήσεις της Ευρώπης και ιδιαίτερα του βορρά. Όταν περιορίστηκαν οι επιδοτήσεις η Σταγερ Ελλάς εγκατέλειψε την βιομηχανία έναντι αδρής αποζημίωσης από το Ελληνικό δημόσιο. 
Η μετονομασία σε ΕΛΒΟ συνέχισε την προσπάθεια συνδέοντας την βιομηχανία κύρια με τις αμυντικές παραγγελίες της χώρας. Η πτώχευση του Ελληνικού καπιταλιστικού κράτους σήμερα, καθορίζει την τύχη της, λόγω περικοπής των αμυντικών δαπανών.  

Από την άλλη το ενδεχόμενο κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ είναι η «αρχή του τέλους» και για την βαριά βιομηχανία σε αυτή την χώρα. Η ΛΑΡΚΟ έχει γονατίσει από τις συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που καταβαράθρωσε την ζήτηση και την τιμή του μετάλλου, αλλά και από την κακοδιαχείριση αυτών που σήμερα παρουσιάζονται -για άλλη μια φορά- σαν «σωτήρες» της. Ας δούμε δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα: α) Για χάρη της εκλογικής επιτυχίας τους, διόριζαν 50 διευθυντές, συχνά με μόνο προσόν το πολιτικό τους βάρος στην τοπική κοινωνία, για να ελέγχουν τις οικολογικές αντιδράσεις των κατοίκων. β) Χάρισαν σε ξένη επενδυτική τράπεζα εκατομμύρια ευρώ πρώτα υπογράφοντας και μετά διαλύοντας την συμφωνία hengint (ασφάλεια τιμής πώλησης). 

Παρά το μικρό της μέγεθος στην σημερινή παγκόσμια αγορά νικελίου, η ΛΑΡΚΟ διατηρεί ακόμη και σήμερα πλεονεκτήματα, εξαιτίας της ποιότητας των μεταλλευμάτων που χρησιμοποιεί. Παράγουν υψηλής ποιότητας νικέλιο. Ωστόσο είναι σαφές ότι για να καταστεί βιώσιμη η βιομηχανία στην καπιταλιστική αγορά, απαιτούνται επενδύσεις για τον εκσυγχρονισμό των γραμμών παραγωγής και επίλυση των ανοιχτών θεμάτων με το κόστος ηλεκτρικής ενέργειας. Σε ένα περιβάλλον που η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας ιδιωτικοποιείται μπαίνει αβίαστα το ερώτημα, ποιος ιδιώτης θα αναλάβει την επιδότηση της βαριάς βιομηχανίας; Γενικότερα το λειτουργικό κόστος, η διευθέτηση των περιβαλλοντικών θεμάτων και η ανοιχτή έρευνα της ΕΕ για πιθανές κρατικές ενισχύσεις, είναι θέματα τα οποία μετρούν αρνητικά για την εμφάνιση επενδυτή, σε εποχή μάλιστα που οι τιμές αγοράς του νικελίου προβλέπονται να συνεχίσουν για αρκετό χρόνο να είναι κάτω από της 15.000 δολ. ο τόνος στέλνοντας μήνυμα αποεπένδυσης στην αγορά.
Μετά την εθνικοποίηση από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ των χρεών του Μποδοσάκη την δεκαετία του 80, το εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ πέρασε γενικά κάτω από δημόσιο έλεγχο.
Υπό κρατικό έλεγχο, με διορισμένη διοίκηση από την εκάστοτε κυβέρνηση είναι η κοινή διοικητική μορφή ύπαρξης και των προαναφερθέντων επιχειρήσεων που μετατράπηκαν έτσι με ευθύνη των κυβερνώντων σε «μαγαζιά παροχής ρουσφετιών». Άντρα λοβιτούρας, που μέσω της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας έθρεφε το "πάρε δώσε", τόσο της λογικής του ρουσφετιού όσο και τις αυταπάτης που έσπερναν στους εργαζόμενους οι διάδοχες κυβερνήσεις. 
Οι κυβερνήσεις αυτές φέρουν απόλυτα την ευθύνη για την έλλειψη επενδύσεων είτε παραγωγικών είτε περιβαλλοντολογικών που είναι καθοριστικές για την ύπαρξη των βιομηχανιών αυτών  σήμερα. Η εξυπηρέτηση των ρουσφετιών για τις κλίκες διαχείρισης που δημιουργήθηκαν, απαγόρευε κάθε αλλαγή που μπορούσε να ταράξει τους συσχετισμούς και το φαγοπότι που γύρο του είχε στηθεί.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της παραπάνω σχέσης διοίκησης, γραφειοκρατίας και κυβέρνησης είναι η εναλλαγές στην διοίκηση των σωματείων των κυβερνητικών συνδικαλιστικών παρατάξεων σε ταύτιση με την κυβερνητική εναλλαγή στην χώρα. Και το δέσιμο αυτής της σχέσης, φαίνεται από το γεγονός ότι στην ΛΑΡΚΟ ενώ ετοιμάζονται ακόμη και για το κλείσιμο της εταιρίας, πραγματοποίησαν 40 προαγωγές για να κρατούν σε λήθαργο τους εργάτες. 
Γίνονται απόλυτα σαφείς λοιπόν οι σχέσεις εξάρτησης των γραφειοκρατών με την εκάστοτε κυβέρνηση και εξηγούν το γιατί οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των παραπάνω εργασιακών χώρων δεν συντονίζονται για να αντιμετωπίσουν από κοινού την άμεση κυβερνητική απειλή, αλλά προτιμούν μόνο τις φραστικές κορόνες για τηλεοπτική κάλυψη και πίεση για επαφές με τα υπουργεία. Όσο δε για το αίτημά τους, υπεράσπιση του δημοσίου χαραχτήρα των επιχειρήσεων αυτών, έχει να κάνει με την υπεράσπιση αυτού που μέχρι σήμερα συμβαίνει. Εξάλλου οι υπό κρατική διαχείριση επιχειρήσεις στον καπιταλισμό σημαίνει λειτουργία προς όφελος του συστήματος και όχι της κοινωνίας. Άρα υπό συνθήκες πτώχευσης και κεφαλαιακής ασφυξίας δεν υπάρχει «ούτε πενηνταράκι» διαθέσιμο για την στήριξη αυτών των επιχειρήσεων. 

Έτσι ο χρόνος τελείωσε, και μαζί του τελείωσαν οι αυταπάτες και οι ψεύτικες υποσχέσεις για εξαιρέσεις που εντέχνως το υπουργείο με την βοήθεια της συνδικαλιστικής ηγεσίας καλλιεργούσαν τόσο καιρό. 
Ήρθε η ώρα, είναι η στιγμή της μάχης. Κάθε εργάτης πρέπει να σκεφθεί και να απαντήσει σε ερωτήματα που η ίδια η ζωή και η εμπειρία των αγώνων των εργαζομένων έχουν θέσει: 
Μπορούμε να αφήσουμε τον αγώνα στα χέρια των ΔΣ των σωματείων; Διοικήσεων που για χρόνια τώρα είναι συνδικαλιστικά παραρτήματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Που μέχρι χθες μας έλεγαν, ότι δεν υπάρχει πρόβλημα; Που το μόνο μέλημά τους ήταν πάντα πως θα διαχωρίσουν τους εργάτες και πως «να βολέψουν τους ημέτερους»; 
Εργάτες και εργάτριες της ΕΑΣ, της ΕΛΒΟ και της ΛΑΡΚΟ, ο αγώνας αυτός έχει αντίπαλο την ίδια την κυβέρνηση των κανιβάλων της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από κάθε μονάδα χωριστά. Άμεσα 12.500 εργαζόμενοι στο δημόσιο μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη θα έχουν (εμμέσως ή αμέσως) απολυθεί και έως το τέλος του 2015 οι απολυμένοι θα είναι 150.000, ενώ σχολεία και νοσοκομεία κλείνουν και κάθε δημόσιο αγαθό και επιχείρηση ξεπουλιέται στα αρπακτικά πτωματοφάγα του κεφαλαίου. 
Οι συλλογικές συμβάσεις, οι  μισθοί, τα  χαράτσια, οι φόροι,  η ανεργία, ο  αυταρχισμός και κρατική βία συνθέτουν το σκηνικό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Με δύο εκατομμύρια ανέργους, ανασφάλιστους και χωρίς καμία προοπτική να εργαστούν με αξιοπρέπεια, ολόκληρη η κοινωνία βυθίζεται στην κόλαση. 
Είμαστε υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων παλεύοντας για την ζωή μας να ανατρέψουμε αυτή την κυβέρνηση που επιβάλλει την εξουσία των τραπεζιτών και των χρηματιστών, καθώςκαι όποια άλλη σταθεί απέναντι στα συμφέροντά μας. Γι’ αυτό το σκοπό χρειάζεται να σαλπίσουμε γενικό ξεσηκωμό της τάξης οργανώνοντας Γενική Απεργία με ανάλογη διάρκεια που θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Μόνο με την ανατροπή αυτή θα μπει φρένο στην καταστροφή, ενώ ταυτόχρονα θα σταλεί μήνυμα για το τι θα περιμένει κάθε διάδοχη κυβέρνηση που θα συνεχίσει την ίδια ή παρόμοια πολιτική.
Γι αυτό πρέπει τώρα να βάλουμε στην γωνία την συνδικαλιστική γραφειοκρατία που εμποδίζει την ενωμένη δράση των εργαζομένων· μέσα από αποφάσεις που θα παρθούν σε συνελεύσεις να δημιουργηθούν όροι ώστε η κοινή μας αντίδραση να είναι ο προπομπός στην γενική πολιτική απεργία διαρκείας, για την άμεση ανατροπή της κυβέρνησης. 
Ή εμείς η αυτοί.
Χωρίς να χαθεί άλλος χρόνος, τώρα πρέπει οι εργάτες της ΕΑΣ, ΕΛΒΟ και ΛΑΡΚΟ να δημιουργήσουν επιτροπές αγώνα με τους κατοίκους στις περιοχές τους, που πλήττονται ήδη από τα μέτρα και η θέση τους επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο από το κλείσιμο του εργοστασίου. Οι επιτροπές αυτές μπορούν να στηρίξουν και να οργανώσουν αυτόν τον αγώνα στηριγμένες στις αποφάσεις των συνελεύσεών τους, ενώνοντας καταρχάς όλο το δυναμικό αυτών που το σύστημα ποδοπατά και πρώτα πρώτα τους ανέργους.
Έτσι λειτουργώντας ανεξάρτητα από την προδοτική ηγεσία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που μας ρίχνει στα δίχτυα της κυβέρνησης, με τις σποραδικές και εκτονωτικές 24ωρες, μπορούμε να δημιουργήσουν ένα κέντρο που θα συνδέσει πανελλαδικά όλους τους ακηδεμόνευτους αγώνες που μεμονωμένα ξεσπούν στην προοπτική της κήρυξης από τα κάτω της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείαςγια την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης. 
Μέσα από μια τέτοια διαδικασία η εργατική τάξη θα αποκτήσει την εμπιστοσύνη στην δύναμή της, θα γίνει ικανή να αναπτύξει και να εξαπλώσει ένα κίνημα εργατών, που με τα δημοκρατικά του συμβούλια θα επιβάλλει τον εργατικό έλεγχο και την αυτοδιαχείριση στην παραγωγή, θα μοιράσει τον εργασιακό χρόνο σε όλους, δίνοντας λύση στην ανεργία και την ανασφάλεια, με μισθούς που θα εξασφαλίζουν τις ανάγκες της ζωής στο 2013. Έτσι ώστε θα φτάσει κάποτε να γίνει ικανή να οργανώσει την παραγωγική δραστηριότητα με βάση της ανάγκες του ανθρώπου και όχι του κέρδους, αποφασίζοντας με τα δικά της όργανα το τι θα παραχωθεί, που, πότε, πόσο και με ποιο τρόπο. Ας τους δείξουμε λοιπόν από τι είναι η τάξη μας φτιαγμένη.

Παπαδημητρίου Σωτ.
Εργάτης - συνδικαλιστής
12/9/13

http://www.eek.gr/index.php/concerninglabor/1908-larko-elvo-eas-dimiourgoun-zimies