Όσο τα πρόβατα βελάζουν τόσο οι λύκοι θα ουρλιάζουν

«Όσο τα πρόβατα βελάζουν τόσο οι λύκοι θα ουρλιάζουν».

Είναι ένα από τα συνθήματα στους τοίχους των Εξαρχείων το οποίο είναι αδύνατον να μην το παρατηρήσεις ζώντας στα Εξάρχεια.

Αν και το θέμα του συνθήματος δεν διαφέρει από την πληθώρα των συνθημάτων της περιοχής μας–ένα κάλεσμα αφύπνισης και εναντίωσης σε κάθε μορφή εξουσίας η οποία καταδυναστεύει τους ανθρώπους και την ελευθερία τους–ωστόσο προσφέρει ένα «πάτημα» για να εκφράσουμε τη Χριστιανική θέση στο ζήτημα της εξουσίας και της κοινωνικής εξέγερσης.



Και προσφέρεται αυτό το «πάτημα» καθώς το σύνθημα χρησιμοποιεί μία εικόνα που συναντούμε πολύ συχνά στις σελίδες της Βίβλου. Είναι η εικόνα του προβάτου. Η εικόνα του προβάτου, του ποιμένα, της προστασίας του ποιμνίου και της καθοδήγησης του σε ανάπαυση, όλες αυτές τις εικόνες, τις συναντούμε ξανά και ξανά στη Χριστιανική Βίβλο και μάλιστα η ίδια εικόνα χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον χαρακτήρα και τις ιδιότητες του Θεού.

Λόγω περιορισμών του συγκεκριμένου κειμένου θέλω να σταθώ μόνο σε μία βιβλική περίπτωση. Στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο ο Ιησούς παρουσιάζεται διαρκώς σε σύγκριση και σύγκρουση με τη θρησκευτική ηγεσία και ακόμη πιο συγκεκριμένα με τον αρχιερέα Καϊάφα. Το ενδιαφέρον είναι πως ο εκάστοτε αρχιερέας ήδη από την ΠΔ παρουσιάζεται ως ο Ποιμένας του λαού του, έτσι ο Ιωάννης θέλοντας να αναδείξει αυτή τη σύγκριση μεταξύ Ιησού και αρχιερέα–και μάλιστα υπεροχή του πρώτου–χρησιμοποιεί ξανά και ξανά την εικόνα των προβάτων και του ποιμένα. Σε ένα από αυτά τα σημεία ο Ιωάννης έχει τον Ιησού να λέει: «Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας· ο καλός ποιμένας θυσιάζει τη ζωή του για χάρη των προβάτων. Ο μισθωτός…όταν βλέπει το λύκο να έρχεται, αφήνει τα πρόβατα και φεύγει. Έτσι ο λύκος τ’ αρπάζει και τα διασκορπίζει. Ο μισθωτός φεύγει, γιατί είναι μισθωτός και τα πρόβατα δεν είναι δικά του.»

Το «σύνθημα» του Ιωάννη νομίζω πως είναι πολύ απλό: όλες οι ανθρώπινες εξουσίες, ακόμη και οι θρησκευτικές, μπροστά στην ποίμανση του Ιησού είναι τουλάχιστον ελλιπείς. ...

Τώρα γνωρίζω πως το σύνθημα των Εξαρχείων εναντιώνεται σε κάθε είδους εξουσία. Το μήνυμα είναι «ούτε θεός, ούτε αφέντης». Όμως για αυτό θέλω να δούμε και κάτι ακόμη το οποίο ίσως μας κάνει να αξιολογήσουμε διαφορετικά τη θεϊκή εξουσία όπως αυτή εμφανίζεται στον Χριστιανισμό.

Ο Ιησούς είδαμε πως στέκεται ως ένας ποιμένας ο οποίος θυσιάζει τη ζωή του για χάρη των προβάτων του. Και ξέρω πως αυτό ίσως κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν ακόμη περισσότερη απέχθεια καθώς όχι μόνο δεν θέλουν θεό και αφέντη αλλά ακόμη περισσότερο δεν θέλουν σωτήρες και ήρωες. Ωστόσο, υπάρχει μία μικρή διαφορά στη σωτηρία που προσφέρει ο Ιησούς. Ο Ιησούς δεν στέκεται απλά ως ποιμένας για να σώσει το πρόβατα αλλά γίνεται ο ίδιος ένα από τα πρόβατα, γίνεται ο «αμνός του Θεού».

Δεν στέκεται ως ένας σωτήρας ανάμεσα μας αλλά στέκεται ως ένας δικός μας. Γεύεται την ίδια αδικία και τον ίδιο πόνο, υποστηρίζοντας πως μέσα από τη θυσία μπορεί να έρθει η πραγματική ελευθερία.

Κλείνω με αυτή τη σκέψη-ερώτηση: δεν είναι αξιοσημείωτο πως οι αγαπημένοι ήρωες της ιστορίας που μας συνεπαίρνουν δεν είναι εκείνοι που στάθηκαν απλά να βοηθήσουν αλλά εκείνοι που συμμετείχαν, συναγωνίστηκαν έγιναν ένα με τον λαό αφήνωντας τον πλούτο και τη βόλεψη τους;

Του Αλέξανδρου Πιπιλιού