Ένα από τα πολλά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα, και που δεν μπορώ να καταλάβω είναι και το ζήτημα της εργασιακής εφεδρείας.
Το μέτρο αν δεν κάνω λάθος, εφαρμόστηκε κάποτε στην Ιταλία. Στη συνέχεια εξαφανίστηκε.
Στο ελληνικό προσκήνιο το έφερε η ΝΔ, προωθώντας το ως ένα ανθρώπινο μέτρο, που θα ... μειώσει τον δημόσιο τομέα, και παράλληλα θα δώσει μια αξιοπρεπή λύση στους «υπεράριθμους».


Τόσο σε κοινωνικό επίπεδο, όσο και σε δημοσιονομικό, η πρόταση αυτή της ΝΔ ήταν λογική. Ο αποχωρών υπάλληλος πληρώνεται, άρα μπορεί να ζει, συνεχίζει να προσφέρει στη κατανάλωση, φορολογείται, κλπ.

Έλα όμως που ήρθε το Πασόκ, έκλεψε την ιδέα, και την μεταμόρφωσε σε κάτι επαχθές. Σε μια ξεφτίλα δηλαδή.

Επαληθεύοντας στη πράξη το γνωστό «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν». Στην ουσία, το μετέτρεψε σε έναν εύσχημο (λεκτικά) τρόπο βίαιης αποπομπής κάποιου από την εργασία του.

Στην Αμερική, όταν κάποιος κλείσει ευδόκιμα τα χρόνια της υπηρεσίας του, και συνταξιοδοτηθεί, είθισται να του δίνουν ένα χρυσό ρολόι. Στην Ελλάδα, του δείχνουν την έξοδο, με μια γερή κλωτσιά στον πισινό, και μάλιστα πριν προλάβει να συνταξιοδοτηθεί!

Την δε σύνταξή του θα την πάρει (αν τη πάρει) του Αγίου Φούφουτου, ενώ το περιβόητο εφάπαξ σχεδόν ποτέ. Άσχετα αν πλήρωνε ουκ ολίγα σε κρατήσεις επί πολλά χρόνια.

Και αυτό που δεν καταλαβαίνω.

Άντε και εδώ που φτάσαμε, θα πρέπει να διώξουμε κάποιους δημόσιους υπαλλήλους στα 55 τους.

Άντε και αυτοί που εφαρμόζουν αυτή την ιδέα έχουν δίκιο.

Μα αυτό ακριβώς δεν είναι (υποτίθεται) ότι μας έφερε σε αυτό το χάλι;

Ότι δηλαδή τόσο καιρό, το γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας των μεσογειακών χωρών, επέτρεπε την αποχώρηση στα 55;

Δεν έγινε ολόκληρος χαμός στη Γαλλία (και εδώ) όταν τέθηκε ζήτημα, και επιβλήθηκε η απαγόρευση της πρόωρης συνταξιοδότησης.

Όλος ο τζερτζελές δεν έγινε επειδή η ΕΕ επέμενε για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στην ηλικία των 67 (και ίσως των 70);

Αναλύσεις επί αναλύσεων ότι αφού αυξήθηκε το προσδόκιμο όριο ζωής, βελτιώθηκε η ιατρική περίθαλψη κλπ. οι άνθρωποι θα πρέπει να δουλεύουν πιο πολλά χρόνια…

Αυτό δεν ήταν η ουσία της αυστηρής βόρειας δημοσιονομικής πειθαρχίας, πριν ξεσπάσει για τα καλά η κρίση;

Ότι δηλαδή, για να μην κινδυνεύσουν οι οικονομίες, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να σφίξουν τα δόντια και να εργαστούν περισσότερο;

Από το γραφείο στο νεκροταφείο;

Τι έγινε τελικά, και μόλις βυθιστήκαμε στα δύσκολα, ξάφνου η λύση είναι η πρόωρη συνταξιοδότηση;

Διαβάζοντας ξένα δημοσιεύματα, ακόμη και σήμερα, μας λοιδορούν ως την χώρα των μεγάλης διάρκειας πληρωμένων διακοπών, και των συντάξεων στα 55!

Τι έγινε;

Έχασα επεισόδια;

Κάποιος να μου το εξηγήσει.

Ίσως θα μπορούσε η κα Διαμαντοπούλου, που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει.

Ή η κα Γεννηματά, αυτή η παντός καιρού πολιτική στοχάστρια.

Τελικά πρέπει να δουλεύουμε ως τα 70 μας, ή να φεύγουμε στα 55;

Αποφασίστε επιτέλους, για να κανονίσουμε και τις δουλειές μας...