Μνήμες από τον καύσωνα του 1987

Το 1987 ήταν μια εξαιρετικά θερμή χρονιά. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ο μεγάλος καύσωνας του Ιουλίου εκείνου του έτους είχε βρει εντελώς απροετοίμαστο τον κόσμο. Θυμάμαι και παλαιότερα τα καλοκαίρια να κάνει φοβερή ζέστη, όμως το 1987 είχαμε τουλάχιστο μια βδομάδα καύσωνα με θερμοκρασίες άνω τον 40 βαθμών και το χειρότερο η θερμοκρασία ήταν πάνω από τους 30 ακόμα και το βράδυ κάνοντας την ατμόσφαιρα αποπνικτική.

Σαν σήμερα, 20 Ιούλη, το θερμόμετρο το 1987 στην Αθήνα έδειχνε 44 βαθμούς. Κι ήταν μόνο η αρχή. Στη Θεσσαλία, είχε φτάσει 47, ενώ κάποιοι μιλούσαν ακόμα και για 49 βαθμούς Κελσίου! Μέση θερμοκρασία στη χώρα ήταν 43 βαθμοί, ενώ το βράδυ 31!
Είχαν πεθάνει σε λίγες μόνο μέρες, πάνω από 1300 άτομα (1115 στην Αττική), οι περισσότεροι ηλικιωμένοι, αλλά και εργαζόμενοι, που ψήνονταν στην κυριολεξία στον ήλιο. Τα τσιμεντένια διαμερίσματα μετατρέπονταν σε φούρνους (όπως και τα αμάξια στο δρόμο), κάνοντας κόλαση τη ζωή μας.

Οι φυλλάδες της αντιπολίτευσης είχαν τότε επιχειρήσει να καπηλευτούν τους θανάτους. Μιλούσαν για άνω των 1800 νεκρών, για αδιαφορία του κρατικού μηχανισμού κλπ. Βέβαια, όταν έλεγαν για απροετοίμαστο κράτος, είχαν δίκιο.
Τα κλιματιστικά ήταν πολυτέλεια και υπήρχαν ως τότε ελάχιστα, ακόμα και σε νοσοκομεία. Οι ανεμιστήρες ήταν κι αυτοί λίγοι.

Εκτός της αφόρητης ζέστης και των πολλών νεκρών έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου η προσπάθεια κάποιων να εκμεταλλευτούν την κατάσταση. Τιμές σε νερά και αναψυκτικά απογειώθηκαν. Όταν λέω “νερά” ακόμα και ποτήρια με νερό βρύσης μοσχοπουλούσαν κάποιοι στο δρόμο! Όπως ανέβηκαν κι οι τιμές στα είδη κλιματισμού. Κάποιοι κέρδιζαν πολλά και ήταν οι μόνοι, που ήθελαν να παραμείνει όσο το δυνατό περισσότερο ο καύσωνας.

Ακόμα υπήρχε η αναλγησία πολλών αφεντικών. Ενώ έβραζε ο τόπος, πολλοί εργάτες δούλευαν ή έστω προσπαθούσαν να εργαστούν, κάτω από τρομερή ζέστη. Βέβαια πολλοί σταματούσαν, αλλά υπήρχαν αφεντικά, που επέμεναν να βγει η δουλειά. Τα περιστατικά θερμοπληξίας ήταν αμέτρητα ενώ τέτοιες τακτικές ισοδυναμούσαν με βασανιστήρια.
Βλέπετε σε οποιαδήποτε συμφορά, κάποια όρνεα, κάποια αρπακτικά, μικρά ή μεγάλα, βρίσκουν ευκαιρίες.
Όσο για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τότε, είχε περιοριστεί σε ευχολόγια “να φυσήξει Βοριάς”, ενώ τα μέτρα ήταν κάποιες απλές συμβουλές...

Μετά ο περισσότερος κόσμος έμαθε να προφυλάσσεται μόνος του, κι οι δημόσιες υπηρεσίες, τα νοσοκομεία, απέκτησαν επιτέλους κλιματιστικά, πιστεύω μόνο και μόνο, για να αποφύγουν οι κυβερνώντες το πολιτικό κόστος των άδικων θανάτων.

Τραγικότερη μοίρα όλων είχαν οι δεκάδες ηλικιωμένοι που έμειναν κλεισμένοι στα σπίτια τους στην Αθήνα, αφού οι δικοί τους φύγανε διακοπές. Θυμάμαι τα δελτία “Παρακαλούνται οι... να επικοινωνήσουν με τις αρχές, για επείγουσα οικογενειακή τους υπόθεση...”