Συναγερμός για να μην οδηγηθεί η εταιρεία σε ξαφνικό θάνατο έχει σημάνει στη διοίκηση της ΛΑΡΚΟ και στα συναρμόδια κυβερνητικά επιτελεία, μετά την απόρριψη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο της προσφυγής που κατέθεσε η μεταλλευτική βιομηχανία κατά των αποφάσεων της Ε.Ε. για την ανάκτηση των κρατικών ενισχύσεων ύψους 136 εκατ. ευρώ βάσει απόφασης του 2014.
Κόντρα σε μια ρεαλιστική προσέγγιση του προβλήματος που προέκυψε από την απόφαση της επιτροπής, η ΛΑΡΚΟ αγνόησε τους κινδύνους που εγκυμονούσε για τη βιωσιμότητά της. Η ιστορική μεταλλευτική βιομηχανία του ομίλου Μποδοσάκη, που στήριξε την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας τις δεκαετίες του 1960 και 1970, εξακολουθεί να προμηθεύει σήμερα με σιδηρονικέλιο τους μεγάλους παραγωγούς ανοξείδωτου χάλυβα της παγκόσμιας αγοράς, παράγοντας όμως με κόστος μη βιώσιμο.
Το κόστος αυτό διαμορφώθηκε σε βάθος ετών ως αποτέλεσμα κακοδιαχείρισης διορισμένων διοικήσεων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις που μέσω της εταιρείας ασκούσαν κοινωνική και κυρίως ψηφοθηρική πολιτική.
Είναι γνωστό ότι με ζημίες της τάξεως των 100 εκατ. ευρώ τον χρόνο δεν εφαρμόστηκε ποτέ ο νόμος για το ενιαίο μισθολόγιο και είναι επίσης ενδεικτικές των πελατειακών εξυπηρετήσεων οι προσλήψεις 252 ατόμων μέσα στην κρίση αλλά και η προαγωγή 132 εργαζομένων το ίδιο διάστημα που συνοδευόταν από αυξήσεις μισθών. Είναι επίσης γνωστές οι συμφωνίες αντιστάθμισης κινδύνου (hedging) την περίοδο 2005 με την προπώληση παραγωγής έναντι σταθερής τιμής στις 15.000-30.000 δολάρια, όταν το 2006 η τιμή είχε πλησιάσει τις 50.000 δολάρια και το 2007 παρέμεινε πάνω από τις 30.000 δολάρια. Η άστοχη αυτή πρόβλεψη δεν άφησε απλώς αναξιοποίητη τη θετική δυναμική της τιμής του νικελίου αλλά φόρτωσε την εταιρεία με τεράστιες ζημίες. Η διάδοχη διοίκηση με διαθέσιμα μόλις 1 εκατ. ευρώ και χωρίς πρόσβαση σε χρηματοδότηση λόγω απουσίας ενός βιώσιμου μπίζνες πλαν έσπασε τα συμβόλαια αντιστάθμισης κινδύνου για να αποκτήσει ρευστότητα λίγο πριν αρχίσει να κατρακυλάει η διεθνής τιμή του νικελίου, με αποτέλεσμα η ΛΑΡΚΟ να βρεθεί να παράγει με κόστος 20.000-22.000 δολάρια ανά τόνο και να πουλά σε τιμές κάτω των 10.000 δολαρίων. Μόλις το 2017 κατάφερε να περιορίσει το κόστος παραγωγής στις 12.000 ευρώ ο τόνος από τις 14.000 ευρώ τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, αποτέλεσμα κυρίως της μείωσης του ενεργειακού κόστους από τη ΔΕΗ.
Παρ’ όλα αυτά, η εταιρεία εξακολουθεί να μην αποπληρώνει το ηλεκτρικό ρεύμα στη ΔΕΗ και παράλληλα να δουλεύει με ζημίες 3 εκατ. τον μήνα. Οι οφειλές προς τη ΔΕΗ ξεπερνούν τα 250 εκατ. και τρέχουν με 5 εκατ. τον μήνα.
Κυβέρνηση και διοίκηση αναζητούν πλέον διέξοδο για να μην τους «σκάσει» η επιχείρηση στα χέρια. Ως μια πρώτη κίνηση έχουν ήδη αποφασίσει την υποβολή αναίρεσης ενώπιον του Δικαστηρίου της Ε.Ε. κατά της πρωτόδικης απόφασης για την ανάκτηση της κρατικής ενίσχυσης και σύμφωνα με πληροφορίες επανεξετάζουν το σχέδιο μερικής ιδιωτικοποίησης που είχε εγκριθεί από την Επιτροπή τον Μάρτιο του 2014 και προέβλεπε τη δημιουργία μιας νέας εταιρείας με περιουσιακά στοιχεία το εργοστάσιο της Λάρυμνας και τα μεταλλεία του Αη Γιάννη και τη διάθεσή της από το ΤΑΙΠΕΔ προς πώληση. Μάλιστα, η Εθνική και το Δημόσιο φέρονται να έχουν συμφωνήσει στην πώληση του εργοστασίου της Λάρυμνας.
Κυβέρνηση και διοίκηση αναζητούν πλέον διέξοδο για να μην τους «σκάσει» η επιχείρηση στα χέρια. Ως μια πρώτη κίνηση έχουν ήδη αποφασίσει την υποβολή αναίρεσης ενώπιον του Δικαστηρίου της Ε.Ε. κατά της πρωτόδικης απόφασης για την ανάκτηση της κρατικής ενίσχυσης και σύμφωνα με πληροφορίες επανεξετάζουν το σχέδιο μερικής ιδιωτικοποίησης που είχε εγκριθεί από την Επιτροπή τον Μάρτιο του 2014 και προέβλεπε τη δημιουργία μιας νέας εταιρείας με περιουσιακά στοιχεία το εργοστάσιο της Λάρυμνας και τα μεταλλεία του Αη Γιάννη και τη διάθεσή της από το ΤΑΙΠΕΔ προς πώληση. Μάλιστα, η Εθνική και το Δημόσιο φέρονται να έχουν συμφωνήσει στην πώληση του εργοστασίου της Λάρυμνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.