Αλλο ένα εργοδοτικό έγκλημα με θύμα νεαρό εργάτη, που αφήνει πίσω του ορφανά 3 ανήλικα παιδάκια

Αρκετές φορές δεν αρκεί οιδρώτας του εργάτη για να ποτίσει τον «κήπο» στον οποίο «ανθίζουν» τα κέρδητων αφεντικών. Πρέπει ναδώσει και την ίδια του τηνζωή πέφτοντας νεκρός από τις «σφαίρες» τηςυπερεκμετάλλευσης, τηςεντατικοποίησης τηςδουλειάς, της παντελούςέλλειψης μέτρων προστασίας, στους χώρους εργασίας. (Στοιχίζουν αυτά, βλέπετε, για τους εργοδότεςκαι στην σημερινή εργασιακή ζούγκλα που επικρατεί κανείς δεν ενδιαφέρεταιγια την προστασία της ζωής ενός «αναλώσιμου» και πανεύκολα«αντικαταστάσιμου» εργάτη).

Όπως και κανείς κρατικός φορέας δεν θα ενδιαφερθεί το πώς θα μεγαλώσουντα τρία ανήλικα παιδάκια που από χτες έμειναν ορφανά, όταν ο πατέρας τουςπροστέθηκε χτες στον ατέλειωτο κατάλογο των εργοδοτικών δολοφονιών.  

 "«Όταν μια επαναστατική οργάνωση εκτελέσει έναν καπιταλιστή ή όργανο της αστικής δικτατορίας που βιώνουμε, για μέρες οι δημοσιοκάφροι θα μαςπρήξουν με κηρύγματα για το «υπέρτατο αγαθό της ζωής», για τους«αιμοσταγείς δολοφόνους τρομοκράτες» και τα σχετικά. 
Κι αν τυχόν οι «τρομοκράτες» συλληφθούν τότε θα υπάρξουν «ειδικά»δικαστήρια «ειδικοί νόμοι», «ειδικές ποινές» και συνθήκες φυλάκισης.

Όταν όμως το εργοδοτικό κέρδος δολοφονεί εργάτες τότε τα πράγματααλλάζουν.

Η δολοφονία ονομάζετε «εργατικό ατύχημα». Εκεί δεν υπάρχουν τρομοκράτεςκαι ένοχοι παρά μόνο η «κακιά στιγμή». 


Το όνομα του δολοφονημένου εργάτη δεν θα φιλοξενηθεί ούτε σε μονόστηλοεφημερίδας. Δεν θα υπάρξει «ειδικός νόμος», για τα θύματα του εργοδοτικού κέρδους. Οι χήρες και τα ορφανά των εργατών του δολοφονήθηκαν θα μείνουν μόνοι τους να κλάψουν την «μαύρη μοίρα» τους»", τονίζαμε σε μια περασμένη ανάρτησή μας.

«Εργατικό δυστύχημα με θύμα έναν 37 χρόνο εργαζόμενο, πατέρα τριών ανηλίκων παιδιών, σημειώθηκε χτες Δευτέρα 16 Ιούλη, στη χαρτοβιομηχανία "SOFIDEL GREECE SA" (πρώην "ΠΑΠΥΡΟΣ ΑΒΕΕ") στην Κατερίνη», μας λέει η είδηση.
Ελάχιστες γραμμές για ένα τεράστιο κοινωνικό δράμα, για ένα διαρκές έγκλημα που έχει μόνο θύματα ανθρώπους της τάξης μας και ποτέ ενόχους.

Άλλος ένας νεαρός εργάτης θα αποτελέσει μονάδα στην στατιστική τωνεργοδοτικών δολοφονιών –«εργατικά δυστυχήματα» , ονομάζουν οι «καθώς πρέπει» δημοσιογράφοι αυτά τα εγκλήματα των εργοδοτών.

Αλλα τρία παιδάκια θα μεγαλώσουν χωρίς το πατρικό χάδι, άλλη μια νέα γυναίκα θα μείνει χήρα παλεύοντας –πώς θα το κατορθώσει άραγε;- νασυντηρηθεί η ίδια και τα αγγελούδια της.

Είναι στιγμές, σαν κι αυτή, που το χαρμάνι από ταξικό μίσος, ο πόνος για τον άγνωστο σε μας δολοφονημένο εργάτη και η αδυναμία να βοηθήσειςουσιαστικά την οικογένεια που θρηνεί τον ταξικό αδελφό μας, σε πλημμυρίζει μελαγχολία.