«…κι εκεί καθώς θα μιλάμε θα ‘ρθεί συντροφιά κι ο Χριστός»

  

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Αν χρειάζεται μια ημέρα για να κρατηθεί η ελπίδα, ας είναι αυτή η ημέρα τα Χριστούγεννα. Ας αποδεχτούμε αυτή τη μικρή σύμβαση. Δεν χάλασε πια και ο κόσμος.

    Αν πρέπει να υπάρχει μια μέρα που συμβολίζει την αλληλεγγύη, τη στοργή, τη φιλία, την προσμονή για ένα καλύτερο αύριο, την αγάπη, αν πρέπει να υπάρχει μια μέρα που την αποζητάμε για επιστρέψουμε στις «μυρωδιές» από το σπίτι της γιαγιάς, αν χρειάζεται μια μέρα για να δούμε τον κόσμο με τα μάτια των παιδιών, ας είναι η μέρα των Χριστουγέννων.

    Όμως, την αποδοχή αυτής της σύμβασης, οι Αννες και Καιάφες μην κάνουν το λάθος να την εκλαμβάνουν σαν να ήταν κάποια «άνευ όρων παράδοσή μας».

    Η σύμβαση αφορά εμάς και τους φίλους μας, τους συντρόφους μας, τους ανθρώπους μας, δηλαδή τον κόσμο όλο. Τους άλλους, τους ξέρουμε. Ξέρουμε ότι και πάλι θα ξεσαλώσουν. Ότι αυτή η μέρα, όσο θα διαρκεί το καθεστώς του «Ηρώδη», θα μετατρέπεται πάντα σε πανηγύρι από τους «εμποράκους» του Ναού. Φόντο «φιλανθρωπίας» από τους χριστέμπορους της πίστης. Αφορμή γλυκανάλατης πόζας για τους Φαρισαίους της πολιτικής του Γολγοθά.

    Θα μας πουλήσουν, πάλι, τη δήθεν χαρά, τη δήθεν αισιοδοξία, τη δήθεν ευαισθησία, τη δήθεν κατάνυξή τους…

    Το ξέρουμε. Τα Χριστούγεννα είναι μια ακόμα ευκαιρία για τους «μάγους» να γεμίσουν τον τόπο με τα λιβανίσματα του… εαυτού τους.

    Θα φορέσουν το χαμόγελο του πολιτικού life style για να επιδοθούν στα «θα» του τίποτα που εκπροσωπούν.

    Όσο για τις κυρίες της φιλοπτώχου και τις πανταχού παρούσες πρέσβειρες «καλής θέλησης», θα μας δείξουν ξανά πόσο  συμπάσχουν με τους πεινασμένους και τους απόκληρους στα δημοτικά συσσίτια.

    Αλλά αυτά είναι τα δικά τους Χριστούγεννα. Έτσι τα γιορτάζουν στο Ναό τους. Εκεί που οι έννοιες τιμή, φιλότιμο, αξιοπρέπεια, τσίπα, έχουν προ πολλού αντικατασταθεί από τη θλιβερή τους φιγούρα να κοψομεσιάζεται στα θεσμοπορνεία της «αξιολόγησης».

    Τα δικά τους Χριστούγεννα δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά μας. Στα δικά μας η προσδοκία πάει χέρι – χέρι με την οδύνη. Τα δικά μας Χριστούγεννα είναι μια αιώνια αλυσίδα από ανεκπλήρωτες ωδίνες.  

    Αλλά η γέννα θα έρθει. Θα έρθει! Όπως έρχεται η αυγή μέσα από το πιο βαθύ σκοτάδι. Δεν χρειαζόμαστε προφήτες για να το ξέρουμε. Έχουμε τους ποιητές μας: «…γιατί, βέβαια, Θεέ μου, κάπου θα υπάρχει ένας κόσμος καλύτερος…». .Κι έχουμε με το μέρος μας τη μαμή της Ιστορίας για να τον φτιάξουμε.