Στην κλίνη του Προκρούστη (κόψτε τον τον π….).

Σχεδόν κάθε ημέρα γιορτάζουμε παγκοσμίως και κάτι, εύχομαι να βρεθεί και μία μέρα για να μπει και η «θυσία». Σαν έρθει η ώρα για κάτι τέτοιο, να δείτε που πρώτα απ’ όλα, το «ΠΑΣΟΚ» θα μνημονεύουν.

Σε αυτόν τον Προοδευτικο-Σοσιαλιστικο-Αριστερο-Κεντρο-καραΔεξιό χώρο, με μεγάλη ευκολία θα μπορέσει κανείς να βρει τους περισσότερους πεσόντες για την τιμή, τη δόξα και τη σωτηρία της Πατρίδος μας!

Ποιον να πρωτοθυμηθώ… Το πρωτοπαλίκαρο...

Καπετάν Γιώργης ή αλλιώς ΓΑΠ με τ’ όνομα; Αμ ο άλλος ο Γιώργης, ο Παπακωνσταντίνου! Ε καλά, τον Θοδωρή τον Πάγκαλο και τόσους άλλους ήρωες αυτού του τιμημένου κόμματος, μπορείς να τους ξεχάσεις; Τόσοι εγκέφαλοι έπεσαν μαχόμενοι!…

Ένα πολυμορφικό κόμμα που κρατάει άσβεστη τη φλόγα της αλλαγής, της ελπίδας και της προοπτικής για ένα καλύτερο αύριο. Χωρίς αυτό, ουκ έστι μέλλον…

Όλοι αυτοί λοιπόν οι γνωστοί και άγνωστοι ήρωες, πέρασαν από το κρεβάτι της θυσίας, βασικά, για να επιβλέπουν αν θέλουμε τέντωμα ή κόψιμο.

Επιτέλους κάποια στιγμή στη ζωή μας θα πρέπει να ξεχωρίζουμε τις λέξεις από τις έννοιές τους. Όταν ο πολιτικός λέει «πρέπει να κάνουμε θυσίες», δεν συμπεριλαμβάνεται στην κατάληξη «με» και το «εγώ» τους. Συνήθως, είναι πληθυντικός ευγενείας και απορώ γιατί δεν το αντιλαμβανόμαστε, απορώ!

Υπάρχει και ο πληθυντικός του «εμείς» που επίσης έχει άλλη έννοια, του «εσείς» εννοείται. Να δείτε που κάποια στιγμή θα πιάσει το νόημα της διαφορετικότητας των λέξεων με τις έννοιές τους και ο Λοβέρδος. Άντε μετά να μη το περάσει ως νέο μάθημα στα σχολεία των Ιθαγενών.

Τέλος πάντων, αυτό το «εμείς» και το «με» -ως κατάληξη- το διαβάσαμε σήμερα με αφορμή τη συνάντηση του Βενιζέλου με τον Παπούλια. Είπε μεταξύ άλλων ο κατά φαντασίαν Ηρωικά θυσιασμένος Πρόεδρος του πολυμορφικού κόμματος, στον άλλο θυσιασμένο Πρόεδρο: «εμείς αποδεχθήκαμε την πολιτική θυσία του ακρωτηριασμού για το καλό της χώρας».
Συμπέρασμα: «Όταν οι πολιτικοί θυσιάζονται για το καλό της Πατρίδος, στο τέλος εμείς -χωρίς άλλη έννοια- θα μαζεύουμε τα κομμάτια μας.»

* Προσοχή, προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης με τον τίτλο του άρθρου, θα πρέπει να διευκρινιστεί τι σημαίνει εκείνο το «(κόψτε τον τον π….)». Τον «πρόεδρο» φώναξε κάποιος που ήταν εκεί, αλλά δε μου καθόταν στην ομοιοκαταληξία με τον Προκρούστη και… το άφησα φλου!

Από Ούτε λόγος