Το μαγκάλι της κοινωνίας

Μ

ια 53xρoνη μάνα από τη Σερβία θρηνεί τη 13xρoνη κόρη της που έχασε εξαιτίας των αναθυμιάσεων από τα αναμμένα κάρβουνα ψησταριάς που, μέσα στην απόγνωση και στη φτώχεια της, τοποθέτησε μέσα στο διαμέρισμα για να ζεσταθούν.

Το ηλεκτρικό ήταν κομμένο και χρήματα δεν υπήρχαν. Η τραγική μάνα λιποθύμησε από τις αναθυμιάσεις, η μοίρα όμως έτσι τα έφερε ώστε η ίδια συνήλθε για να αντικρίσει τη μικρή της κόρη, το στερνοπαίδι της, να κείτεται άψυχη. Ενα ακόμη θύμα του ακήρυχτου πολέμου κατά των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, που βρίσκεται...

σε πλήρη εξέλιξη από το 2010.

Ολη η Ελλάδα σήμερα θρηνεί μαζί με την 53χρονη Σέρβα. Θρηνεί για το κορίτσι που έχασε τόσο πρόωρα και άδικα τη ζωή του χωρίς να έχει προλάβει να χαρεί τη φωτεινή πλευρά της ζωής, παρά μόνο να ζήσει τη μαύρη φτώχεια, την ανεργία της μάνας και τις στερήσεις.

Θρηνεί, αν και κανονικά θα έπρεπε να εξοργίζεται και να επαναστατεί κατά των πραγματικών υπαιτίων, αυτών δηλαδή που οδήγησαν μια ολόκληρη κοινωνία στην εξαθλίωση και την απελπισία.

Θρηνεί αν και θα πρέπει να κοιταχτεί στον καθρέφτη χωρίς εφησυχασμούς ή φθηνές δικαιολογίες και να αναλάβει επιτέλους την ευθύνη για την απανθρωπιά και την κατάντια που μας περιβάλλουν.

Διότι η ελληνική κοινωνία και μόνον αυτή επέλεξε όσους σήμερα την κυβερνούν και είναι αυτή που επέτρεψε και συνεχίζει να επιτρέπει στους ανεκδιήγητους πολιτικούς νάνους της χώρας να κρατούν στα χέρια τους την εξουσία και την τύχη όλων μας σε αυτές τις μεγάλες ώρες.

Παράδοξο. Στη Σερβία της περιόδου των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του σερβικού κράτους, έχασαν τη ζωή τους περίπου τέσσερις χιλιάδες άτομα, στρατιώτες και πολίτες. Στην Ελλάδα του Μνημονίου και της τρόικας μόνον από τις αυτοκτονίες περισσότεροι από τέσσερις χιλιάδες χάθηκαν και άγνωστος αριθμός συμπατριωτών μας έχουν αρρωστήσει ή έχουν χάσει τη ζωή τους από τη φτώχεια και από την αδυναμία να αντεπεξέλθουν στα έξοδα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Μετράμε περισσότερες απώλειες χωρίς να έχουμε πολεμήσει καν, όπως έκαναν οι Σέρβοι, όσο και εάν αυτό που ζούμε δείχνει να είναι κανονικός πόλεμος, άλλου τύπου, αλλά με τις ίδιες φοβερές επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων.

Η κοινωνία παραπλανήθηκε, αλλά τώρα γνωρίζει. Και το ερώτημα που απευθύνεται προς αυτήν είναι σαφές και αμείλικτο: Ως πότε θα ανέχεται να πεθαίνουν αθώα παιδιά από το κρύο, να αρρωσταίνουν από τον υποσιτισμό; Χωρίς αντίδραση. Χωρίς αντίσταση. Χωρίς ντροπή.

Από enet