Η διαμαρτυρία των αμνών

Η υποβόσκουσα αγανάκτηση και οργή των Ελλήνων, είναι το τελευταίο που ενοχλεί την Τρόικα – σημειώνοντας πως «υποβόσκω» σημαίνει ότι, υπάρχω χωρίς να γίνεται φανερή η παρουσία μου, πως βρίσκομαι ουσιαστικά σε μία λανθάνουσα κατάσταση, όπως οι ζωντανοί νεκροί.

«Αυτός ό «ίσος» που κρατάτε για την «σιγή νεκροταφείου» από τον ελληνικό λαό, τον θεωρώ ως μία πολύ υποτιμητική εκτίμηση. Είμαι της γνώμης ότι, η ομάδα σας θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της το όλο ιστορικό, μετά το ξέσπασμα της κρίσης.
Από ότι γνωρίζω, δεν υπάρχει ανάλογο προηγούμενο στα παγκόσμια χρονικά με αυτό του ελληνικού λαού: από το 2009 μέχρι το 2016 ανέτρεψε άρδην το πολιτικό σκηνικό, κατακρημνίζοντας το ΠΑΣΟΚ του 45% στο 4% και αναδεικνύοντας στην κυβέρνηση το ΣΥΡΙΖΑ που ορκιζόταν ότι «θα ανατρέψει τα πάντα». Του έδωσε την πλειοψηφία που του προσέφερε τη δυνατότητα με άλλο ένα κόμμα που ήθελε σχεδόν τα ίδια, να συμμαχήσουν και να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Έλπιζαν και εύχονταν οι Έλληνες – μεγάλα τμήματα του κόσμου – ότι τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης θα εφάρμοζαν το 30% από όσα είχαν εξαγγείλει, οπότε θα ήταν πολύ ικανοποιημένοι. Κανένας δεν έλπιζε και δεν περίμενε κάτι παραπάνω. Και εδώ αρχίζει η τραγωδία:

Ο πρωθυπουργός είχε την υποστήριξη μέχρι τον Ιούνιο του 2015 τουλάχιστον του 70% με 80% του ελληνικού πληθυσμού, ο οποίος στο δημοψήφισμα που πρότεινε ο ίδιος (με κλειστές τις Τράπεζες και με την ολοκληρωτική κατατρομοκράτηση από τοπικά και διεθνή ΜΜΕ, καθώς επίσης από τις Βρυξέλλες) ψήφισε ΟΧΙ, σε ποσοστό που υπερέβαινε το 60%. Τέτοια γενναιότητα από λαό – παγκόσμια – δεν πιστεύω να έχει κανένας να επιδείξει!
Δυστυχώς όμως, αυτός ο άθλιος κυβερνήτης συμβιβάστηκε! Υποχώρησε! Πρόδωσε όσα διακήρυττε όταν ήταν στην αντιπολίτευση και όχι μόνο αυτά, ακόμα και την δική του πρόταση για το δημοψήφισμα! Ενώ ο λαός τον ήθελε Βελουχιώτη, αυτός αποδείχτηκε ένας πανάθλιος Τσολάκογλου.
Το αίσχος και η απέχθεια από αυτήν την άθλια προδοσία, που αποτελεί συνέχεια των υπολοίπων προδοσιών (μικρασιατική, Κύπρου, Β. Ηπείρου, Πόντου κλπ.), οδήγησε το λαό στην απόσυρση και στην οργή απέναντι σε ολόκληρη την ανίκανη πολιτική ηγεσία. Έτσι, στις εκλογές του Σεπτέμβρη, το 45% των Ελλήνων δεν πήγαν καν να ψηφίσουν και ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχτηκε με μόλις το 19,2% του εκλογικού Σώματος.
Τελικά η υποβόσκουσα οργή και η αγανάκτηση, σε συνάρτηση με τα πολλαπλά μαύρα σύννεφα που συσσωρεύονται στην περιοχή, δεν ξέρω που θα οδηγήσει – απούσης μάλιστα μιας φωτισμένης πολιτικής ηγεσίας.
Ελπίζω και εύχομαι πάντως να σταματήσετε αυτές τις απανωτές αναφορές γιατη «σιωπή των αμνών» και τα άλλα παρόμοια, χωρίς να δίνετε σημασία στα γεγονότα που προηγήθηκαν και διατηρώντας παράλληλα μία πολιτική αδράνεια – έτσι ώστε να μπορείτε να ισχυρίζεστε ότι, «Οι άλλοι φταίνε, εμείς τα λέγαμε»!» (Χαιρετώ, Απόστολος).

Κατ’ αρχήν ο συμπαθέστατος αποστολέας του παραπάνω μηνύματος οφείλει να καταλάβει πως όλοι όσοι γράφουν δημόσια δεν είναι πολιτικοί – ενώ ο ρόλος τους είναι εντελώς διαφορετικός, πόσο μάλλον εάν δεν έχουν καμία κομματική ιδιοτέλεια και κανένα απολύτως ίδιο συμφέρον (η σελίδα συντηρείται από αυτούς που γράφουν, συν κάποια ελάχιστα έσοδα από τις διαφημίσεις της Google που καλύπτουν μόνο ένα μέρος του ηλεκτρονικού της κόστους).
Όσον αφορά δε το ότι, έχουμε σκοπό να ισχυρισθούμε κάποτε πως εμείς δεν είμαστε υπεύθυνοι για όσα γίνονται «αφού τα λέγαμε», άδικα μας κατηγορεί – αφού προφανώς συμπεριλαμβάνουμε τους εαυτούς μας στα σιωπηλά πρόβατα που οδηγούνται μαζικά στη σφαγή, χωρίς να αντιδρούν καθόλου.
Τουλάχιστον όμως παίρνουμε το ρίσκο να εκφραζόμαστε δημόσια, επώνυμα, ακομμάτιστα και ελεύθερα, σε μία εποχή που κάτι τέτοιο δεν μπορεί να θεωρηθεί αυτονόητο – επειδή είναι σε όλους γνωστό πως η Δημοκρατία έχει πάψει προ πολλού να λειτουργεί, ενώ κανένας δεν μπορεί να τεκμηριώσει ότι, «το Κράτος Δικαίου υφίσταται και μας προστατεύει επαρκώς».
Περαιτέρω, εάν νομίζει κανείς πως ο μοναδικός τρόπος αντίδρασης είναι οι εκλογές, τότε κάνει πολύ μεγάλο λάθος – αφού σχεδόν ποτέ στην ιστορία οι εκλογές δεν άλλαξαν τη ροή των πραγμάτων. Εν προκειμένω έχουμε την άποψη ότι, δεν είναι καθόλου απαραίτητο να αναφέρουμε παραδείγματα λαών που κατάφεραν να «ανατρέψουν» το οδυνηρό μέλλον που προδιαγραφόταν μπροστά τους – χωρίς φυσικά να περιμένουν την εκλογή μίας «φωτισμένης» πολιτικής ηγεσίας.
Επίσης δεν είναι απαραίτητο να περιγράψουμε τους τρόπους, με τους οποίους τελικά τα κατάφεραν – επειδή είναι σε όλους γνωστοί, ενώ αυτοί που δήθεν δεν τους γνωρίζουν, μάλλον κρύβουν χωρίς αρετή και τόλμη το κεφάλι τους στην άμμο. Για να μην επαναλαμβανόμαστε άδικα, υπενθυμίζουμε εδώ ένα μέρος από το παλαιότερο κείμενο μας σύμφωνα με το οποίο τα εξής:

«Κάτι περισσότερο από ένα χρόνο μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, αφού οι Έλληνες είχαν τοποθετηθεί «στο κρεβάτι του Προκρούστη», επικράτησε η «σιωπή των αμνών» – όπου η συντριπτική πλειοψηφία των αγανακτισμένων, εξοργισμένων ή άλλων Ελλήνων Πολιτών φαντασιώνονταν μία εκ του ασφαλούς αντίδραση, μία εξέγερση και μία επανάσταση, την οποία θα προκαλούσε ένας απροσδιόριστος «από μηχανής Θεός».
Έκτοτε η σιωπή αυτή κλιμακωνόταν συνεχώς, ευθέως ανάλογα με τα εκάστοτε μνημόνια που τους επιβάλλονταν, φτάνοντας στο σημερινό ζενίθ της – σε μία πραγματικά εκκωφαντική σιγή, η οποία θυμίζεισυλλογική αποχαύνωση: μία πλήρη αδιαφορία των Ελλήνων για τον εαυτό τους, για τα παιδιά τους και για την πατρίδα τους, στην  οποία συντελείται μία πραγματική γενοκτονία (υπερβαίνουν ήδη κατά πολύ οι θάνατοι τις γεννήσεις, το προσδόκιμο ζωής μειώνεται γεωμετρικά, οι νέοι μεταναστεύουν μαζικά κοκ.)
Επί πλέον στα παραπάνω, μία από τις μεγαλύτερες απορίες μας ήταν γιατί οι Έλληνες δεν αναζήτησαν ποτέ μόνοι τους έναν τρόπο, για να μπορούν να εξυπηρετούν το δημόσιο χρέος τους – αφού καμία χώρα δεν το εξοφλεί, όλες είναι χρεωμένες και απλά ανακυκλώνουν τα δάνεια τους.
Εναλλακτικά βέβαια να χρεοκοπήσουν, επιλέγοντας ένα οδυνηρό τέλος έναντι μίας οδύνης δίχως τέλος, αντί να θεωρούν ανόητα πως αυτοί ευθύνονται για την πτώχευση της χώρας τους, επειδή είναι διεφθαρμένοι – ή φοροφυγάδες, τεμπέληδες και σπάταλοι, κατά τις κατηγορίες της περισσότερο διεφθαρμένης χώρας του πλανήτη, της Γερμανίας .
Για ποιό λόγο λοιπόν προτίμησαν ανόητα να χάσουν πάνω από 1.000.000.000.000 € από την ακίνητη και λοιπή περιουσία τους, καθώς επίσης να καταρρεύσουν τα εισοδήματα τους, να κλείσουν εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, να εκτοξευθεί η ανεργία στα ύψη, να εξευτελισθούν παγκοσμίως, να απολέσουν ολοσχερώς την εθνική τους κυριαρχία κοκ. – έναντι δυο αμφιλεγόμενων δανείων της τάξης των 230 δις €, με κυριολεκτικά δρακόντειες εγγυήσεις (αγγλικό δίκαιο), τα οποία συμπληρώθηκαν με τα 86 δις € σήμερα.
Εύλογα λοιπόν αναζητήσαμε ερμηνείες από την επιστήμη της εφαρμοσμένης ψυχολογίας, επιθυμώντας εν πρώτοις να δώσουμε απάντηση στο εξής ερώτημα: «Γιατί σιωπούν τα πρόβατα, γιατί δεν αντιδρούν και δεν δραστηριοποιούνται, όταν οδηγούνται νομοτελειακά στη σφαγή τους;« – μέσα από τις οποίες οδηγηθήκαμε στα παρακάτω:
Στις πολιτικές συζητήσεις της παγκόσμιας ελίτ, ο λαός παρομοιάζεται συχνά με μία αγέλη προβάτων, η οποία διακρίνεται από την έντονη τάση της προς τις παράλογες συναισθηματικές αντιδράσεις – από έναν ανορθόδοξο παρορμητισμό, ο οποίος οφείλει να ελέγχεται.
Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό για την ηγεσία ενός κράτους να ερμηνεύει τη «σιωπή της αγέλης», σαν μία έγκριση της πολιτικής της δράσης – όπως στο παράδειγμα του Νίξον, ο οποίος ισχυρίσθηκε πως η σιωπή της συντριπτικής πλειοψηφίας των Αμερικανών σήμαινε ότι, συμφωνούσαν με τον πόλεμο του Βιετνάμ. Ανάλογα βέβαια ερμηνεύεται και η σημερινή σιωπή των Ελλήνων – ως η συμφωνία τους δηλαδή με την πολιτική των μνημονίων, της εξαθλίωσης και της υποδούλωσης της χώρας τους«.

Συνεχίζοντας, εάν οι Έλληνες θέλουν να κερδίσουν τον πόλεμο, χωρίς να χρειαστεί να δώσουν καμία μάχη και χωρίς να θυσιάσουν απολύτως τίποτα, ούτε καν τη «βολή» τους, τότε δεν θα τα καταφέρουν – ενώπρόκειται για μία μάλλον σχιζοφρενή στάση, η οποία ασφαλώς δεν ταιριάζει στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία. Σε κάθε περίπτωση η φτώχεια δεν «νομιμοποιεί» τη ζητιανιά.
Είναι καλύτερα λοιπόν να ζητάει ένας φτωχός και άνεργος δουλειά, παρά δανεικά – με τα οποία παραμένει όχι μόνο άνεργος και φτωχός στο διηνεκές, αλλά χρεωμένος και δούλος. Η ζητιανιά, στην περίπτωση των κρατών, οδηγεί στη διαχρονική σκλαβιά τους – στην απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, καθώς επίσης στην «κηδεμονία» τους από τους δανειστές.
Όταν βέβαια το χρέος μίας χώρας δεν είναι βιώσιμο, τότε δεν εκλιπαρεί γονατιστά για τη μείωση του – πόσο μάλλον όταν δεν έχει κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της. Απλά χρεοκοπεί – παύει δηλαδή να εξυπηρετεί τα δάνεια της, όπως η Ρωσία το 1998, χωρίς να επιτρέπει τη λεηλασία της από κανέναν.
Στα πλαίσια αυτά, όταν οι Έλληνες ανέχονται τους υπερβολικούς φόρους, καθώς επίσης όλα τα υπόλοιπα μέτρα φτωχοποίησης/λεηλασίας που τους επιβάλλονται (α) χωρίς να αντιδρούν καθόλου και (β) χωρίς να απαιτούν ενεργητικά από τις κυβερνήσεις τους είτε την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους τους, είτε τη χρεοκοπία της χώρας, τότε συμφωνούν με την ελεημοσύνη των δανειακών συμβάσεων έναντι των μνημονίων – οπότε όλα τα υπόλοιπα είναι απλές δικαιολογίες.
Ειδικά το ότι δήθεν περιμένουν την αλλαγή μέσα από τις εκλογές, κατά τις οποίες δεν εκλέγουν ουσιαστικά την κυβέρνηση μίας ανεξάρτητης χώρας, αλλά αυτήν που θα εκτελεί κάθε φορά τις εντολές της Τρόικας – η οποία στην πραγματικότητα διευθύνει απολυταρχικά μία αποικία χρέουςκαι όχι ένα ανεξάρτητο κράτος.
Όσον αφορά δε την υποβόσκουσα αγανάκτηση και οργή, είναι το τελευταίο που ενοχλεί αυτούς που λεηλατούν την πατρίδα μας – σημειώνοντας πως «υποβόσκω» σημαίνει ότι, «υπάρχω χωρίς να γίνεται φανερή η παρουσία μου, πως βρίσκομαι ουσιαστικά σε μία λανθάνουσα κατάσταση», όπως οι ζωντανοί νεκροί.
Υπενθυμίζουμε ξανά εδώ πως μετά από εφτά χρόνια κρίσης, ούτε ένας Έλληνας δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως έχει άγνοια όλων όσων συμβαίνουν στην πατρίδα του – γνωρίζοντας απόλυτα πως οι ευθύνες δεν είναι πια των/της κυβέρνησης του, αλλά αποκλειστικά και μόνο δικές του .
Ολοκληρώνοντας, σε σχέση με το προηγούμενο άρθρο μας, φυλετικά είμαστε Έλληνες, αφού το DNA μας, ο γενετικός μας κώδικας, τα γονίδια μας δηλαδή είναι αναμφίβολα ελληνικά, όπως τεκμηριώνεται από πάρα πολλές έρευνες – χωρίς να είναι ρατσιστική η αναφορά μας, αφού δεν ισχυριζόμαστε πως είμαστε ανώτεροι ή κατώτεροι από τις άλλες φυλές. Αρκετοί λαοί δε γύρω μας έχουν ελληνικά γονίδια και όχι εμείς τα δικά τους – αφού ανήκουμε στους παλαιότερους κατοίκους της περιοχής μας. Πνευματικά και ψυχικά όμως πολύ αμφιβάλλουμε αν πράγματι είμαστε Έλληνες – κρίνοντας μεταξύ άλλων από τη σημερινή μας στάση.