«Εχε τον νου σου στο παιδί…»

Eπιτέλους, ας το αντιληφθούμε: Το στοίχημα της ζωής, της υγείας, της μόρφωσης, της ευημερίας κρίνεται στην παιδική ηλικία. Αν δεν θέλουμε η χώρα μας να εγκλωβιστεί οριστικά σ’ έναν φαύλο κύκλο επιστημονικής, τεχνολογικής και παραγωγικής υστέρησης, φτώχειας, γηρασμένου πληθυσμού, οφείλουμε να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις το παιδί και την οικογένεια.

Αν δεν θέλουμε η χώρα μας να εγκλωβιστεί οριστικά σ’ έναν φαύλο κύκλο επιστημονικής, τεχνολογικής και παραγωγικής υστέρησης, φτώχειας, γηρασμένου πληθυσμού, οφείλουμε να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις το παιδί και την οικογένεια

Η κρίση και κυρίως οι ακολουθούμενες πολιτικές λιτότητας, στο όνομα της αντιμετώπισής της, έχουν βαρύτατες συνέπειες στη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, αλλά πρωταρχικά στους πιο αδύναμους. Τα εισοδήματα εξανεμίζονται, η ανεργία γιγαντώνεται, οι ανισότητες διευρύνονται, η φτώχεια...

κι ο κοινωνικός αποκλεισμός εξαπλώνονται. Στην Ελλάδα, το, ούτως ή άλλως, ατελές κράτος πρόνοιας της προμνημονιακής περιόδου, λαβωμένο από την πολύχρονη υποχρηματοδότηση και την καθοδηγούμενη από την τρόικα και τις ντόπιες άρχουσες ελίτ απορρύθμισή του, πασχίζει αλλά αδυνατεί να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στη σκληρή αυτή συγκυρία.

Τα παιδιά αποτελούν τα κύρια θύματα αυτής της κατάστασης, όπως άλλωστε επιβεβαιώνει με δραματικούς τόνους η πρόσφατη έρευνα της UNICEF για την παιδική φτώχεια. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών εγκατάλειψης του σχολείου από παιδιά, που μπαίνουν πρόωρα και τραυματικά στον αγώνα για την επιβίωση. Παιδιά που υποσιτίζονται και υφίστανται τη βία της εκμετάλλευσης και των ανισοτήτων. Παιδιά που δεν έχουν το δικαίωμα για ομαλή βιολογική, πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη. Παιδιά κι έφηβοι κουρασμένοι, πληγωμένοι, απογοητευμένοι. «Το μέλλον αυτού του τόπου», όπως συνηθίζαμε υποκριτικά να αποκαλούμε τα παιδιά, φαντάζει προκλητικός ευφημισμός μιας εποχής που δείχνει να μη σέβεται και να μην ελπίζει σε τίποτα και συνεπώς δεν δικαιούται να έχει μέλλον.

Στην Ελλάδα σήμερα ούτε η μητρότητα, θεμέλιο μιας κοινωνίας, προστατεύεται: όλο και συχνότερα στον ιδιωτικό τομέα προσλαμβάνονται γυναίκες υπό τον (παράνομο αλλά ρητό) όρο της μη τεκνοποίησης, ενώ η ανεργία, οι πενιχρές αποδοχές και η εργασιακή ανασφάλεια συντελούν στη δραματική μείωση των γεννήσεων. Η δέσμευση για την κάλυψη των ανασφάλιστων από το ΕΣΥ σκοντάφτει στη σκληρή πραγματικότητα της διαρκούς μείωσης των δημόσιων δαπανών, αλλά και στον απροκάλυπτο κοινωνικό δαρβινισμό κυβερνητικών θυλάκων (είναι αποκαλυπτικές οι πρόσφατες δηλώσεις του διοικητή του ΙΚΑ). Επιπροσθέτως, μέριμνα μετά τον τοκετό για τη γυναίκα και το παιδί δεν υπάρχει, ενώ οι θέσεις στους βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς διαρκώς λιγοστεύουν. Ακόμα και στον κάποτε ευαίσθητο στη μητρότητα δημόσιο τομέα, πλέον δεν εξαιρούνται ούτε οι έγκυοι από τη διαθεσιμότητα. Η πρόσφατη απόφαση του Πρωτοδικείου Ρεθύμνου, που αποκάλυψε η «Εφημερίδα των Συντακτών», η οποία δικαιώνει έγκυο δημόσια υπάλληλο που τέθηκε σε διαθεσιμότητα, αποτελεί φάρο ελπίδας ότι οι δικαστές θα ορθώσουν, επιτέλους, το ανάστημά τους μπροστά στη συντελούμενη κοινωνική τραγωδία.

Απέναντι στη ζοφερή αυτή κατάσταση, η κοινωνία αντιδρά με πλεόνασμα αλληλεγγύης: οργανώνοντας συσσίτια, παρέχοντας δωρεάν μαθήματα στα παιδιά, πασχίζοντας να μην τους λείψουν τα φάρμακά τους ή το χριστουγεννιάτικο δωράκι τους. Πρωτοβουλίες όπως η συστηματική παροχή δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης από τους «Γιατρούς του Κόσμου» σε χιλιάδες συνανθρώπους μας, τα κοινωνικά ιατρεία και άλλες ουσιαστικές προσπάθειες δήμων, εθελοντικών οργανώσεων, πολιτών, είναι πολύτιμες αλλά δυστυχώς δεν είναι αρκετές. Δεν μπορούν, και δεν φιλοδοξούν άλλωστε, να υποκαταστήσουν το κράτος, που, παρά τις αξιοσημείωτες εξαιρέσεις, μοιάζει αμήχανο, αδύναμο να συλλάβει, καν, τις διαστάσεις του διαρκώς οξυνόμενου προβλήματος. Στο έδαφος της προωθούμενης από τις άρχουσες ελίτ αντίληψης για την πλήρη απόσυρση του κράτους από την κοινωνική του αποστολή, ακόμα και σημαντικές παρεμβάσεις της πολιτείας, όπως οι δράσεις του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού και άλλων φορέων, δεν γίνονται αντιληπτές από το ίδιο το κράτος ως τμήματα ενός ολοκληρωμένου πλέγματος κοινωνικής προστασίας για το παιδί και την οικογένεια, που διασφαλίζει θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Ωστόσο το πιο ανησυχητικό είναι ότι όλοι μας, η πολιτική τάξη, τα ΜΜΕ, οι κοινωνικοί φορείς, η κοινή γνώμη, δεν εξεγειρόμαστε αλλά, αντίθετα, δείχνουμε συμβιβασμένοι με την κατάσταση αυτή. Μοιάζει να θεωρούμε αυτονόητο πως πρέπει να μαζέψουμε γάλα και φάρμακα για τα παιδιά. Αν δεν αλλάξουμε αμέσως πλεύση, μια ολόκληρη γενιά είναι καταδικασμένη να ζήσει σε συνθήκες φτώχειας και αποκλεισμού. Ως πότε οι μαθητές, που κινητοποιούνται διότι «δεν θέλουν να ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους», θα σώζουν την τιμή της κοινωνίας μας;

Επιτέλους, ας το αντιληφθούμε: Το στοίχημα της ζωής, της υγείας, της μόρφωσης, της ευημερίας κρίνεται στην παιδική ηλικία. Αν δεν θέλουμε η χώρα μας να εγκλωβιστεί οριστικά σ’ έναν φαύλο κύκλο επιστημονικής, τεχνολογικής και παραγωγικής υστέρησης, φτώχειας, γηρασμένου πληθυσμού, οφείλουμε να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις το παιδί και την οικογένεια. Παιδικοί σταθμοί και ολοήμερα σχολεία με δωρεάν γεύματα για όλα τα παιδιά, φιλικό στην οικογένεια φορολογικό σύστημα, επέκταση των υπηρεσιών υγείας και κοινωνικής φροντίδας, προγράμματα πρόληψης, προώθηση των γονέων στην εργασία, συγκροτούν μια ενεργητική, κοινωνική και αναπτυξιακή πολιτική, που είναι σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, αναγκαία. Στο πλαίσιο αυτό, η εξαίρεση των δημόσιων δαπανών για την υγεία, την εκπαίδευση και την κοινωνική προστασία του παιδιού από τους περιορισμούς του Μνημονίου και της δημοσιονομικής επιτήρησης συνιστά ρεαλιστική επιδίωξη, άμεσης μάλιστα προτεραιότητας.

Διευκρινίζουμε ότι επιθυμούμε την άμεση απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά του Μνημονίου και τη δημοκρατική ανατροπή της εφαρμοζόμενης πολιτικής, που αποτελεί προϋπόθεση για την κοινωνικά δίκαιη ανάπτυξη, τη στήριξη του κράτους πρόνοιας και την αναδιανομή υπέρ των ασθενέστερων. Ωστόσο η εξαιρετικά επείγουσα και γενναία παρέμβαση για τη στήριξη του παιδιού και της οικογένειας αποτελεί ζήτημα υπαρκτικό για το έθνος και τον λαό μας. Γιατί, τελικά, «όσο υπάρχει παιδί, υπάρχει ελπίδα!».

Των Αριστομένη Συγγελάκη και Νικήτα Κανάκη

*Ο ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ ΣΥΓΓΕΛΑΚΗΣ είναι οδοντίατρος (MSC Κοινωνικής Οδοντιατρικής Διοίκησης Μονάδων Υγείας)

*Ο ΝΙΚΗΤΑΣ ΚΑΝΑΚΗΣ είναι παιδοδοντίατρος έχει διετελέσει πρόεδρος του ελληνικού τμήματος των «Γιατρών του Κόσμου»

Aπό efsyn