Προφητείες για κλάματα

Το κοινωνικό ανάγλυφο μιας γενιάς που χάνει την ελπίδα της και βουλιάζει καθημερινά στην ανέχεια περιγράφουν τα στατιστικά στοιχεία για τη φτώχεια και την ανεργία στην Ελλάδα που ανακοίνωσαν η Eurostat και η Unicef.

Είναι ανατριχιαστικό το συμπέρασμα ότι τα παιδιά είναι τα περισσότερο ευάλωτα πρόσωπα από την κρίση. Θύματα της ανεργίας των γονιών τους, αλλά και της κατάρρευσης των δομών του κοινωνικού κράτους. Η έρευνα της Unicef επιβεβαιώνει τις δημοσιογραφικές πληροφορίες ότι στα σχολεία πληθαίνουν τα φαινόμενα υποσιτισμού μαθητών. Περίπου 600.000 παιδιά, από τα οποία τα μισά σε κατάσταση απόγνωσης, είναι αποκλεισμένα κοινωνικά, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2011. Έκτοτε η κατάσταση επιδεινώνεται συνεχώς. 500.000 νοικοκυριά δεν έχουν ούτε έναν εργαζόμενο. Μπορεί κανείς να φανταστεί πώς περνούν τα παιδιά αυτών των άνεργων γονιών!

Συγκλονιστική είναι η εικόνα και για την ανεργία, καθώς η Ελλάδα κατέχει τα θλιβερά σκήπτρα στην Ε.Ε., με ορισμένες περιοχές, όπως η Δυτική Μακεδονία, να αναδεικνύονται σε "τόπους κοινωνικού θανάτου", αφού οκτώ στους δέκα νέους και τέσσερις στις δέκα γυναίκες είναι καταδικασμένοι στην ανεργία. Οι περιφερειακές ανισότητες υπογραμμίζουν την οριζόντια εξάπλωση της φτώχειας σε ολόκληρη τη χώρα. Με τέτοια κατάσταση "κοινωνικής αποσύνθεσης", η κυβερνητική ρητορική πως πέρασαν οι χειρότερες μέρες και ανατέλλει η νέα εποχή ακούγεται ως κακόγουστο αστείο, ως εμπαιγμός, ως κακεντρεχής προπαγάνδα.

Κανείς δείκτης δεν επιβεβαιώνει την "πρόοδο". Ακόμη κι αυτοί που προβάλλονται ως ιππότες της νέας Αποκάλυψης -το Χρηματιστήριο, τα spread, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι ξένοι οίκοι- διαψεύδονται αμέσως μόλις εμφανιστούν. Οι τράπεζες δίνουν τη μάχη της ανακεφαλαιοποίησης και είναι φυσικό να επιδιώκουν την ενίσχυση των μετοχών τους. Το πρώτο ράλι κράτησε μια εβδομάδα, καθώς η κερδοσκοπία καλά κρατεί. Η προφητεία για τα spread μοιάζει με... αποκρυφισμό, διότι η χώρα δεν δανείζεται από την αγορά, αλλά μέσω της ετεροβαρούς δανειακής σύμβασης της τρόικας. Και οι ιδιωτικοποιήσεις δεν συνιστούν επενδύσεις, αλλά απο-επένδυση, καθώς η χώρα χάνει τα "πάγια στοιχεία της" και η ανάπτυξη τους αναγκαίους μοχλούς της.

Η εκτίμηση ορισμένων ξένων οίκων είναι ιδιοτελής, καθώς έχουν αναλάβει σύμβουλοι για τη γενική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Οποιοδήποτε στοιχείο εξόδου από την κρίση δεν αφορά την πραγματική οικονομία, αλλά λογιστικές αλχημείες. Σίγουρα κάποτε θα πιάσουμε πάτο. Και τότε θα δημιουργηθούν... προοπτικές ανάπτυξης! Όμως το πλήρωμα του χρόνου δεν έχει έρθει ακόμα. Τώρα βιώνουμε τις κοινωνικές συνέπειες της μνημονιακής επαγγελίας για "ανάπτυξη χωρίς εργασία και χωρίς δικαιώματα".