Δύο μέρες μόνο.......

Τι συμβαίνει όταν ένα πολύ γνώριμο, αλλά κατεξοχήν ερωτικό τραγούδι, σου “κολλάει” τις τελευταίες μέρες, ώρες του έτους;

“Δυό μέρες μόνο”.

Ενός έτους δίκην ανήμπορου πλέον, γέροντα, φορτωμένου με κάθε λογής αγαθά και πραμάτεια που πραγματικά ποτέ, μα ποτέ του, δεν επέλεξε να επωμισθεί; Απλά κουβαλάει…

Όμως, και “δυο λέξεις μόνο” στοιχειοθετούν κάθε τομέα σε μια απόπειρα μικρής ανασκόπησης για το “έτος – αχθοφόρο” που μας εγκαταλείπει:

- Η οικονομία χαρακτηρίζεται μοναδικά: “Κρίση χρέους”
- Η πολιτική στιγματίζεται με βουή: “Καθολική απαξίωση”
- Η Θρησκεία κηλιδώνεται ενδεικτικά: “Σύλληψη Εφραίμ”
- Ο Αθλητισμός χαμογελάει περήφανα: “Εθνική πόλο”
- Η Παιδεία “αμφιταλαντεύεται” διχασμένη: “Νόμος – πλαίσιο”
- Ο Πολιτισμός καταγράφει ονοματεπώνυμα που “αποστρατεύτηκαν” για πάντα, αφήνοντας μεγάλα κενά: Μιχάλης Κακογιάννης, Νίκος Παπάζογλου, Μανώλης Ρασούλης, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Νίκος Θέμελης, Λουκία Ρικάκη, Θανάσης Βέγγος (μερικά μόνο…).

Έτσι, η ερωτική αύρα που επιτυχώς η σύνθεση της Δήμητρας Γαλάνη από κοινού με τον στίχο του Παρασκευά Καρασούλου, κατάφερε διαχρονικά να δημιουργήσει, προσωρινά εξατμίζεται σαν νερό που βάλαμε να βράσει προκειμένου να μαγειρέψουμε κάτι, όμως το αφήσαμε να βράζει εσαεί και τελικά καταστρέψαμε ολόκληρη την κουζίνα μας. Μόνοι μας τα καταφέραμε. Και μόνοι μας πρέπει τώρα να αντικαταστήσουμε την κουζίνα. Όπου κουζίνα, μα τι άλλο: η νοοτροπία μας. Μια εθνική νοοτροπία που όλοι παραδεχόμαστε ότι χρίζει αντικατάστασης, αλλά όλο την βλέπουμε που “κουτσά-στραβά” ανταπεξέρχεται και αναβάλλουμε την ανακαίνισή της.

Ποιος, όμως, σχεδίασε την κουζίνα; Ήταν αυτός της απολύτου εμπιστοσύνης μας; Βάσει ποιας μελέτης και με τι ασφάλεια τοποθετήθηκαν όλες οι παροχές, τόσα χρόνια και τόσο κοντά μεταξύ τους; Μας αναλογούσαν και μας άξιζαν τόσες παροχές; Μάτια κουζίνας και φούρνος συνέχεια αναμμένα, εκεί, για εμάς, να παρασκευάζουν και να ξεφουρνίζουν ότι τραβάει η όρεξή μας.

Άσχετα αν τελικά τα τραβάει και η τσέπη μας.

Δυο μέρες μόνο – δυο ώρες μόνο – λίγο πριν ο έρμος αυτός και καταπονημένος χρόνος φύγει, καλό θα ήταν να προσπαθήσουμε να υποδεχθούμε τον αντικαταστάτη του με διαφορετική οπτική, κάνοντας ατομικά και ομαδικά τον απολογισμό μας. Ας επιχειρήσουμε, χαμογελώντας, να του σχηματίσουμε ένα πεδίο στο οποίο θα χωρούν και ξεχασμένες για τους περισσότερους αξίες, όπως για παράδειγμα η έκφραση αντίδρασης που όμως στοχευμένα και χωρίς λαϊκισμούς και κοινοτοπίες θα αποδοθεί ουσιαστικά στην πράξη…

Κι αν οι γενιές των μεγαλύτερων είναι, πλέον, “αηδιασμένες” και κουρασμένες ή/και απρόθυμες να το δημιουργήσουν, αλήθεια… γι’ αυτό δεν υπάρχει η νέα γενιά;

Εκεί μέσα -στο πεδίο αυτό- ο νέος χρόνος θα δραστηριοποιηθεί όπως του αρμόζει.
Αλλά κυρίως… όπως μας αρμόζει…

Ίσως μια καλή αρχή.

Καλή Χρονιά! 

Βαγγέλης Λιακόγκονας