ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ Β. ΚΟΡΕΑ...

Του ΚΩΣΤΑ ΜΠΟΥΚΑ*
Πριν περίπου 20 χρόνια στο συνεργείο που εργαζόμουνα υπήρχε ένας συνάδελφος που όταν ήθελε να πειράξει εμάς τους κομμουνιστές και τους αριστερούς, μας αποκαλούσε ''βασιλοκομμουνιστές''. Έκφραση που αποτυπώθηκε στο μυαλό μου γιατί δεν την είχα ξανακούσει. Αυτή η λέξη λοιπόν νομίζω ότι ταιριάζει γάντι σε αυτό που διαδραματίζεται στη Βόρεια Κορέα, έστω και εάν η πολιτική ανάλυση αυτού του όρου δεν οδηγεί πουθενά.

Το 1994 πεθαίνει ο Κιμ Ιλ Σούνγκ ηγέτης της Κ.Ε. του Κορεατικού Κόμματος Εργατών ο αποκαλούμενος «Αιώνιος Πρόεδρος», «Μέγας Ηγέτης» κ.α. που είχε ηγηθεί της απελευθέρωσης της χώρας από την σκληρή σαραντάχρονη Ιαπωνική κατοχή, καθώς και στην απόκρουση της ξένης ιμπεριαλιστικής επέμβασης το 1952 στην οποία η Ελλάδα, που μόλις είχε βγει από την τραγωδία του εμφυλίου πολέμου συμμετείχε με στρατεύματα και είχε αρκετούς νεκρούς, ακολουθώντας πιστά τις εντολές των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών και του τότε νεοϊδρυμένου ΝΑΤΟ. Ως Γ.Γ. του Κόμματος ο Κιμ Ιλ Σούνγκ έχαιρε εκτίμησης του λαού του για τους αγώνες αυτούς, από όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε.

Μετά τον θάνατο του, αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας και του Κόμματος ο Κίμ Γιόνγκ Ίλ, ο γιός του, τον οποίο αποκαλούσαν και «Αγαπητό Ηγέτη», είναι προφανές ότι δεν ''υπήρχε'' άλλο ικανό και άξιο κομματικό στέλεχος για την πρώτη θέση του κομματικού μηχανισμού και της διακυβέρνησης της χώρας. Βλέπουμε το ίδιο σκηνικό να επαναλαμβάνεται σήμερα. Προωθείται και προβάλλεται ως επικρατέστερος διάδοχος, ο τρίτος στη σειρά γιός του «Αγαπητού Ηγέτη» ο Κίμ Γιόνγκ Ούν. Καθόλου τυχαία δεν είναι η προβολή του από την επίσημη Βορεοκορεατική τηλεόραση, κατά την οποία αποδίδει τιμές μπροστά στη σορό του πατέρα του περιστοιχιζόμενος από στρατιωτικούς και πολιτικούς αξιωματούχους. Μάλιστα όπως μετέδωσαν τα διεθνή ΜΜΕ σπούδασε στην Ελβετία αντί στη χώρα του, επιβεβαιώνοντας τα προνόμια που απολαμβάνει η κομματική ηγεσία και νομεκλατούρα όταν αυτονομείται από το Κόμμα και τον κοινωνία. Βγαίνει αβίαστα λοιπόν το ερώτημα: Οι βασιλιάδες που επέλεγαν από την οικογένεια τους και διόριζαν τους διαδόχους τους για τον βασιλικό θρόνο ερήμην των λαών τους, με σκοπό την διαιώνιση της δυναστείας και την καλοπέραση τους, ως οι υπέρτατοι άρχοντες, «ελέου Θεού μοναρχίας», σε τι διαφέρουν από αυτό που συμβαίνει στην χώρα αυτή; Ίσως ο όρος που χρησιμοποιούσε εκείνος ο συνάδελφος μου να αποκτάει ουσία και περιεχόμενο.

Παρατηρούμε να ξεδιπλώνεται η οικογενειοκρατία σε όλο της το μεγαλείο. Κάτι αντίστοιχο όσον αφορά την διαδοχή, συμβαίνει και στην καπιταλιστική πατρίδα μας με τις πολιτικές οικογένειες των Παπανδρέου, Καραμανλή κ.λ.π. Οι εικόνες των τηλεοπτικών δεκτών με κόσμο να θρηνεί για την απώλεια του ηγέτη σε διάφορες τοποθεσίες έως και στις σκάλες που εμφανίστηκε για τελευταία φορά, είναι ξένες και εχθρικές προς τις ιδέες, τα ήθη, το ύφος και την κουλτούρα της Αριστεράς. Δεν θα σχολιάσω εάν ο κοπετός αυτός είναι πραγματικός ή σκηνοθετημένος από το Κόμμα γιατί δυστυχώς δεν μας επιτρέπεται να έχουμε την ανάλογη πληροφόρηση. Θέλω όμως να σημειώσω τα εξής: τι σχέση μπορεί να έχει με την ιδεολογία του Κομμουνιστικού Κόμματος και της Αριστεράς, με τις ιδέες της κοινωνικής απελευθέρωσης, της εργατικής τάξης και του Σοσιαλισμού η αναγωγή του εκάστοτε ηγέτη σε επί γης Θεό; Άραγε βρίσκονται στο ίδιο μονοπάτι οι απόψεις αυτές με τις απόψεις μας για τον καθοριστικό και πρωταγωνιστικό ρόλο των εργαζομένων, του λαού και του κινήματος του; Για τον ρόλο του «εμείς»; Εάν σκαλίσουμε λίγο θα δούμε ότι το φαινόμενο δεν είναι τυχαίο ούτε ενδημικό αυτής της χώρας. Γεννήθηκε και ανδρώθηκε στα καθεστώτα των χωρών που προσπάθησαν να οικοδομήσουν τον Σοσιαλισμό, καθώς και σε πλειάδα Κομμουνιστικών Κομμάτων της υφηλίου.

Ο Στάλιν καλλιέργησε και γιγάντωσε τον μύθο και την προσωπολατρεία γύρω από το άτομο του. Λατρευότανε εν ζωή! Έγινε ο «Πατερούλης» του Σοβιετικού λαού, ο «Ηγέτης» και διάφορα άλλα προσωνύμια που του έδινε ο κομματικός μηχανισμός και τα οποία προπαγάνδιζε στην κοινωνία. Πόλεις παίρνανε το όνομα του, αγάλματα στηνόντουσαν σε κάθε γωνιά της ΕΣΣΔ, πίνακες τον αποθανάτιζαν και πολλά άλλα τέτοια «σοσιαλιστικά». Με την έλευση του θανάτου η ανεπανάληπτη και «ατσάλινη ηγεσία του Κόμματος και της εργατικής τάξης» πρέπει να ενταφιαστεί σε μαυσωλείο για να τιμείται στο διάβα του χρόνου. Το παράδειγμα του Στάλιν είναι χαρακτηριστικό, όμως το ίδιο θα συμβεί προφανώς και με τον Κίμ Γιόνγκ Ίλ, όπως το ίδιο θα συνέβαινε και με τον Τσαουσέσκου εάν δεν ανατρεπότανε. Διερωτάσαι λοιπόν καλόπιστα, πόσο σχετίζονται όλα αυτά με την κίνηση προς τα μπρος, με τον σοσιαλισμό και το αύριο; Έχει σχέση με τα πιστεύω μας η αγιοποίηση, έστω και εάν πρόκειται για τον μεγαλύτερο επαναστάτη; Προφανής η απάντηση στα ερωτήματα.

Η προσωπολατρεία είχε ως αποτέλεσμα μεταξύ των άλλων να θεωρούνται αλάθητες οι απόψεις του αρχηγού, να πνίγεται ο διάλογος, η ανταλλαγή και σύγκρουση απόψεων στο Κόμμα και στην κοινωνία. Φιμώθηκε και εξοντώθηκε κάθε αντίθετη φωνή. Καμία απολύτως σχέση δεν είχε αυτή η τερατώδης παθογένεια με την οικοδόμηση του Παλλαϊκού κράτους και της Σοσιαλιστικής κοινωνίας, έως ότου το 1956 το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ καταδίκασε και προσπάθησε να βάλει ένα τέλος σε αυτό τον παραλογισμό. Η προσωπολατρεία δυστυχώς στοίχειωσε αρκετά Κ.Κ. μεταξύ αυτών και το ΚΚΕ. Η περίπτωση του Ν.Ζαχαριάδη και η λατρεία του ως κομματικού ηγέτη είναι χαρακτηριστική περίπτωση και απόρροια εν μέρει του κλίματος της εποχής. Το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα έζησε τις εφιαλτικές διαστάσεις της προσωπολατρείας που οδήγησαν όχι μόνο σε τραγικά λάθη το ίδιο, αλλά και σε οδυνηρές ήττες το σύνολο του λαϊκού μας κινήματος. Τηρουμένων των ιστορικών, πολιτικών και κοινωνικών αναλογιών παρατηρούμε δυστυχώς συντήρηση ενός ανάλογου κλίματος και από την σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ. Εμφανίζεται στον κομματικό μηχανισμό και στην ελληνική κοινωνία ως η αλάθητη ηγεσία. Δεν ακούσαμε για τα τελευταία είκοσι χρόνια για παράδειγμα, ότι στο τάδε ή δείνα σημείο κάναμε λάθος πολιτική ανάλυση και εφαρμόσαμε λάθος πολιτική. Η πολιτική που η ηγεσία διαμορφώνει και «κατεβάζει» προς υλοποίηση στο Κόμμα είναι αλάθητη και μη επιδεχόμενη κριτικής. Κριτική που ως γνωστόν «οδηγεί» εκτός των κομματικών τειχών αυτούς που την εκφωνούν. Ακόμη περισσότερο απόρριψης της γραμμής πράγμα αδιανόητο για το κομματικό επιτελείο. Τα ίδια βήματα δηλαδή με τους πρώην ηγέτες των χωρών αυτών και εν προκειμένω της Β. Κορέας. Είναι άραγε τυχαίο ότι η τιμή και δόξα της Εθνικής μας Αντίστασης ο Άρης «αποκαταστάθηκε» μετά από 66 χρόνια από τον θάνατο του πολιτικά και όχι κομματικά, λες και ο ίδιος το είχε ανάγκη, από την ηγεσία του ΚΚΕ, επειδή αμφισβήτησε έμπρακτα και δεν υπάκουσε στις εντολές του κομματικού ιερατείου και δη του τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη; Η αμφισβήτηση από τον Άρη του αλάθητου των κομματικών αναλύσεων και αποφάσεων του στοίχισε την ίδια του τη ζωή, η οποία δικαίωσε και τις απόψεις του. Θα ήτανε διαφορετικές οι εξελίξεις εάν οι κομματικές οργανώσεις δεν παίρνανε την εντολή «..ούτε φαϊ ούτε νερό στο μιζέρια {Άρη}» από την τότε κομματική ηγεσία και βοηθούσανε τον κυνηγημένο αρχικαπετάνιο και τους συντρόφους του. Αυτό ακριβώς φοβάται σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ. Την αμφισβήτηση της αλάθητης γραμμής, για αυτόν ακριβώς το λόγο συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται και χρησιμοποιεί κάθε είδους συκοφαντίες και άθλιους χαρακτηρισμούς απέναντι στην υπόλοιπη Αριστερά. Εκφράσεις και προσεγγίσεις που καμία συνάφεια δεν έχουν με το αξιακό αλλά μπορώ να πω και το ηθικό στοιχείο που διαπερνά κάθετα την Αριστερά στην ιστορική της διαδρομή.

Υπάρχουν σοβαρότατα ερωτήματα σε κάθε αριστερό, κομμουνιστή και σκεπτόμενο άνθρωπο, τόσο για το περιεχόμενο του συλλυπητηρίου μηνύματος που απέστειλε το ΚΚΕ στο Κορεατικό Κόμμα Εργατών και σφυρίζει αδιάφορα για τα τεκταινόμενα από το εκεί καθεστώς, όσο και από τη σχετική αρθρογραφία του Ριζοσπάστη. Διαβάζουμε στον «Ρ» της 20.12.2011 σχόλια όπως: «..οι αστοί κονδυλοφόροι διακωμωδούν τη Λ.Δ.Κορέας αξιοποιώντας και ορισμένα φαινόμενα που είναι αταίριαστα με τις αρχές της εργατικής εξουσίας όπως η οικογενειοκρατία..» και παρακάτω «.. ο μόνος υπεύθυνος για την τύχη της χώρας του είναι ο ίδιος ο κορεατικός λαός. Αυτό είναι το κύριο και πρωταρχικό ανεξάρτητα από κριτικές σκέψεις ή και αντιθέσεις σε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο για τις κατευθύνσεις και τους στόχους που μπαίνουν..» Αυτός είναι όλος και όλος ο σχολιασμός! Ούτε καταδίκη αυτών των φαινομένων, ούτε ανάλυση για τα κύρια ζητήματα. Τι οικοδομείται στην κοινωνία αυτή; Πως οικοδομείται; Ζητήματα δημοκρατίας, διαφάνειας, δημοσιότητας, δεν υπάρχουν; Γιατί παρουσιάζονται σοβαρότατα προβλήματα σίτισης και λιμοκτονίας του πληθυσμού; Σχετίζονται με την πολιτική που ακολουθείται, την πολιτική της «αυτάρκειας», τον επαναστατικό σκοπό του «Τζούχε» όπως ονομάζεται; κ.λ.π. Κουβέντα για όλα αυτά από την φωτισμένη ηγεσία της «επαναστατικής πρωτοπορίας» στη χώρα μας. Εάν όμως ήτανε να επιτεθεί, όπως έκανε ο Ριζοσπάστης και το ΚΚΕ π.χ. στο ΚΚ Ισπανίας, εκεί είναι και λαλίστατοι και τα σχόλια περισσεύουν. Χαρακτηριστικότατα τα δημοσιεύματα πριν από λίγες ημέρες για τις πρόσφατες εκλογές, όπου το ΚΚ Ισπανίας διπλασίασε τα ποσοστά του, αλλά με το αριστερόμετρο του ΚΚΕ δεν είναι επαναστάτες αλλά διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος και άλλα ωραία λήμματα του σταλινικού λεξιλογίου, για τα οποία ανέλαβε να μας διαφωτίσει το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων του ΚΚΕ εισπράττοντας βέβαια τις διαμαρτυρίες του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος για τους χαρακτηρισμούς που το στόλισαν. Τα ίδια βέβαια έψαλαν και στο ΚΚ Πορτογαλίας γιατί τόλμησε να ομαλοποιήσει τις σχέσεις του με το Μπλόκο της Αριστεράς και να υπάρξει κοινός αγώνας απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές της Τρόϊκα. Έφτασαν μάλιστα να αναφέρουν τον Συνασπισμό ως παράδειγμα προς αποφυγή και ότι τα ίδια μπορεί να πάθει και το Κ.Κ.Π. Είπε κανείς για σεβασμό των απόψεων, των προτάσεων και των αναλύσεων που κάνει το κάθε Κομμουνιστικό και αριστερό Κόμμα για τη χώρα του; Αλήθεια αυτό δεν θεωρείται παρέμβαση και προσπάθεια για διόρθωση της λάθος γραμμής την οποία η αλάθητη ηγεσία του ΚΚΕ ξέρει καλύτερα από αυτούς; Για το τι γίνεται όμως στη Β. Κορέα σιωπή, η σιωπή των αμνών.

Η Αριστερά του 21^ου αιώνα που θέλει να χτίσει μια κοινωνία αλληλεγγύης, ισότητας, δημοκρατίας, κοινωνικού ελέγχου, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, όπου τα βασικά μέσα παραγωγής θα είναι στα χέρια των εργαζομένων και της κοινωνίας, τέτοια βαρίδια και κατάλοιπα του σταλινισμού όπως η προσωπολατρεία, η οικογενειοκρατία, το αλάθητο ένστικτο του αρχηγού και μοναδικού οδηγού, η αλάθητη γραμμή του Κόμματος, θα τα πετάξει εκεί που ξέρει, στο καλάθι των αχρήστων.

Η Αριστερά του 21^ου αιώνα έχοντας ως εργαλείο ανάλυσης τον διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό, τον Μαρξισμό και τις σύγχρονες προσεγγίσεις του, παλεύει να δημιουργήσει μαζί με το λαό και όχι ερήμην του ως φωτισμένη επαναστατική πρωτοπορία, την σοσιαλιστική κοινωνία και είμαστε σίγουροι θα τα καταφέρει!