Ο Δανίκας γράφει για την "ατάλαντη Λιζ" ...

"Πίσω της βρισκόταν ένα θηριώδες αρσενικό ταλέντο (ο Ρίτσαρντ Μπάρτον) " ... 
Από τα καλύτερα κείμενα που διαβάσαμε για τη Λιζ Τέιλορ, το σημερινό στα ΝΕΑ, του Δημήτρη Δανίκα. Την απομυθοποιεί κατά κάποιο τρόπο και επιχειρεί να βάλει το άστρο της στο βάθρο που του ταιριάζει. 
Ο Δανίκας είναι από τους λίγους, αν όχι ο μόνος, που υπογραμμίζει τη σημασία που είχε, για τις υποκριτικές της δυνατότητες, η σχέση της με το Ρίτσαρντ Μπάρτον. "Εκείνος ο θεατρικός, ο σαιξπηρικός, ο ποιοτικός. Εκείνος την έσπρωξε. Εκείνη ακολούθησε" ... 

H Λιζ που µου αρέσει...

Δημήτρης Δανίκας

Τι ήταν η Λιζ Τέιλορ;

Εφτά πράγµατα. Οπως και εφτά διαζύγια. Ολα εκτός οθόνης. Γιατί ως ηθοποιός, ελάχιστα πράγµατα. Και µόνο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ». Οταν έβγαλε τα σπλάγχνα της κι έπαιξε τον εαυτό της µε αντίπαλο και ορκισµένο εχθρό της, τον Ρίτσαρντ Μπάρτον!

Ωςσκάνδαλο, φυσικά η «Κλεοπάτρα». Ως λάτρις
των τετραπόδων, η «Λάσι» και τα αραβικά άλογα. Ως παντρεµένη, τα εφτά διαζύγια από οκτώ γάµους αλλά µε εφτά αρσενικούς, γιατί τον Ρίτσαρντ τον ξαναπαντρεύτηκε και τον ξεφορτώθηκε ύστερα από έναν χρόνο. Ως ζωντοχήρα, αλλά και για µία και µοναδική φορά ως χήρα, συνήθως τους ξεπέταγε - πλην Ρίτσαρντ Μπάρτον - µε βάση τα πεντάχρονα πλάνα. Η µοναδική σχέση που είχε µε τον Στάλιν. Ως σύζυγος, ο ζωντανός ορισµός της γυναίκας - αράχνης. Σχεδόν τους ρούφηξε. Αν και η ίδια έλεγε, µπορεί για πλάκα, ότι µόνο µε τους µισούς κοιµήθηκε. Ως ερωµένη µπορεί και µε τον Ουόρεν Μπίτι. Α, ξέχασα, και µε κάποιον µαικήνα από το Ιράν. Και ως Star, ο παραφθαρµένος τίτλος που της ταιριάζει γάντι προέρχεται από το θεατρικό του Τενεσί Ουίλιαµς. Οχι «γάτα», αλλά «Η λυσσασµένη γλάστρα» Χλευάζω; Καθόλου. Γιατί δεν τα 'κρυψε.

Τα επιδείκνυε. Ανερυθρίαστα. Ναζιάρικα. Τα απίστευτα χυµώδη µπαλκόνια της. Αν σήµερα ήταν συνοµήλικη µιας Μόνικα Μπελούτσι, θα µαστίγωνε τους αρσενικούς µε το εξής δίληµµα: τα δικά µου η εκείνης; Πρώτο κρατούµενο αυτό. Βασικό. Με δεύτερο τα λαµπυρίζοντα µάτια της. Ο συνδυασµός οφθαλµών, εκείνων της δεκαετίας του '50 αλλά και του '60, µαζί µε την κατάλευκη επιδερµίδα που ξετυλιγόταν από την άκρη του λαιµού και κατέληγε στην αρχή των µπαλκονιών της ήταν µοναδικός. Αρκεί να µην τη µέτραγες µε την µεζούρα. Μόλις 1,57. Σε χαλάει; Εµένα καθόλου.

Ως εκ τούτου το Χόλιγουντ την άρπαξε, όταν το Λιζάκι ήταν µόλις δέκα ετών. Εβλεπαν µπροστά, πολύ µπροστά οι executives της Metro Goldwin Mayer. Ως εκ τούτου γεννηµένη και προορισµένη ως «συνοδός». Ετσι ακριβώς. Ούτε αυτό µε χαλάει. Γιατί συνοδός ήταν. Κάτι σαν όµορφη γλάστρα που τα λέει στον «Γίγαντα» στο πλευρό του Ροκ Χάντσον και του Τζέιµς Ντιν. Το ίδιο και στο θρυλικό «Μια θέση στον ήλιο». Ενα από τα µεγαλύτερα µελοδράµατα όλων των εποχών. Συνοδός του Μοντγκόµερι Κλιφτ και της Σέλεϊ Ουίντερς. Το ίδιο στο «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι». Μια πανέµορφη οµιλούσα φωτογραφία στο πλευρό δύο θηρίων: της Κάθριν Χέπµπορν και του Μοντγκόµερι Κλιφτ.

Το ίδιο συµβαίνει σήµερακαι θα συµβαίνει µονίµως. Η βιοµηχανία του θεάµατος ψάχνει και ανακαλύπτει ελκυστικές, ηδονικές, σεξουλιάρες γλάστρες που να τα λένε. Τα απαραίτητα διακοσµητικά «στοιχεία» για το Box Office µιας ταινίας. Μερικές ξεφεύγουν. Παράδειγµα η Σαρλίζ Θέρον. Μερικές, ποτέ.

Μ' αρέσει που η Λιζ κατάφερε να δραπετεύσει. Μ' αρέσει που αυτό συνέβη µέσα στη θυελλώδη της σχέση µε τον Ρίτσαρντ Μπάρτον. Τυχαίο; ∆εν νοµίζω. Εκείνος ο θεατρικός, ο σαιξπηρικός, ο ποιοτικός. Εκείνος την έσπρωξε. Εκείνη ακολούθησε. Αµ πώς νοµίζετε ότι κατάφερε ναπαίξει, επιτέλους, ως πραγµατική ηθοποιός και στη «Βιρτζίνια Γουλφ» και στις «Ανταύγειες σε χρυσά µάτια» του Τζον Χιούστον και στο «Μεγάλο µυστικό της» του Τζόζεφ Λόουζι. Εδώ συµβαίνει το αντίθετο. Πίσω από την ατάλαντη Λιζ βρίσκεται ένα θηριώδες αρσενικό ταλέντο. Μ' αρέσει που δεν ταυτίστηκε και δεν καταστράφηκε από την εικόνα της όπως, ας πούµε, η Μέριλιν Μονρό. Ο κυνισµός της, η προστασία της. Η εµπορευµατοποίηση της οµορφιάς της, η αυτογνωσία της. Με πουλάνε -τα πουλάω. Business. Αυτάορέγεται ο θεατής, αυτά του δίνω.

Απλό. Μ' αρέσει ακόµα που µε την «Κλεοπάτρα» τα 'κανε µπάχαλο.

Αφού ο πλανήτης Χόλιγουντ στα πόδια µου, ε, κι εγώ θα τον κλωτσήσω. Μια κλωτσιά που κράτησε τρία χρόνια, που κόστισε 44 εκατ. δολάρια και που στοίχισε τη χρεοκοπία της Fox. Μ' αρέσει ακόµα που όλα αυτά τα 'κανε για τα καπρίτσια της. Να πουλήσει τον έρωτά της στα πρωτοσέλιδα. Να ικανοποιήσει την ακόρεστη βουλιµία του θεατή.

Γι' αυτό Λιζ σ' ευχαριστώ: όπως εσύ χόρτασες από λεφτά, άντρες, Οσκαρ (δύο παρακαλώ) και από δηµοσιότητα, έτσι κι εγώ. Χόρτασε η φαντασία µου από οφθαλµόλουτρο, σκάνδαλα και δεκάδες αφηγήµατα. Γιατί κι εγώ όπως το απλό κοινό, σκοτώνω την καθηµερινότητά µου ζώντας µέσα από τις ζωές των θρύλων και των πρωταγωνιστών! ...