Η χώρα της ντροπής

Δεν πρέπει να εκπλαγούμε, εάν τελικά μας κατηγορήσουν επειδή εφαρμόσαμε τα εξοντωτικά μνημόνια, παρά το ότι ήταν οφθαλμοφανής η θανατηφόρα συνταγή τους – ούτε αν κρινόμαστε ως ανόητοι ή/και δειλοί, αφού συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως είναι απαραίτητα..

Είδηση: Αναρτήθηκε στο διαδίκτυο η έκθεση του κ. Blanchard με ημερομηνία 4 Μαΐου 2010, στην οποία ο τότε επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ προειδοποιούσε ότι, το ελληνικό πρόγραμμα «διάσωσης» εμπεριείχε πάρα πολύ σοβαρούς κινδύνους – κυρίως λόγω του επιπέδου δημοσιονομικής προσαρμογής που απαιτούσε, οπότε μπορούσε γρήγορα να ξεφύγει από την πορεία του, ακόμη και αν υπήρχε πλήρης συμμόρφωση.
Το έγγραφο που απευθυνόταν στον κ. P. Thomsen, παρουσιάσθηκε στα τέλη Ιανουαρίου, κατά τη διάρκεια διεθνούς οικονομικής ημερίδας της καναδικής δεξαμενής σκέψης «Centre for International Governance Innovation» από τον καθηγητή Οικονομικών κ. Bluestein, ο οποίος συνόψισε την κατάσταση ως εξής:

«Ο κ. Blanchard προειδοποιούσε πως η λιτότητα μπορεί να πάει στραβά, ακόμη και αν το πρόγραμμα εφαρμοσθεί κατά γράμμα. Ο κ. D. Strauss Kahn (τότε γενικός διευθυντής του ΔΝΤ), έθετε θέμα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Ο J.C. Trichet (τότε επικεφαλής της ΕΚΤ) είπε ΟΧΙ».

«Δεν έκανα εγώ τη διαρροή, αλλά δεν είμαι και πολύ δυσαρεστημένος που έγινε: επτά χρόνια μετά και ακόμη δεν υπάρχει κάποιο ξεκάθαρο/ρεαλιστικό σχέδιο». Έτσι σχολίασε ο κ. Blanchard την ανάρτηση της έκθεσης/προειδοποίησης του 2010..
Μετά την πλήρη αποτυχία των μνημονίων, όσον αφορά τη διάσωση της Ελλάδας, έχει ξεκινήσει το παιχνίδι επίρριψης ευθυνών του ενός στον άλλο – το γνωστό «blame game» των ξένων οργανισμών, τους οποίους υπερεκτιμούμε στην Ελλάδα, επειδή δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς λειτουργούν, καθώς επίσης εξαιτίας της μάλλον έμφυτης «ξενομανίας» μας.
Εν προκειμένω δεν πρέπει να εκπλαγούμε, εάν τελικά μας κατηγορήσουν επειδή εφαρμόσαμε τα μνημόνια – παρά το ότι ήταν οφθαλμοφανής η κακή ποιότητα της «συνταγής» τους. Το γεγονός αυτό είναι άλλωστε αυταπόδεικτο, αφού η μοναδική φορά που η Ελλάδα παρουσίασε ανάπτυξη ήταν το 2014, ακριβώς επειδή η τότε κυβέρνηση δεν εφάρμοσε την πολιτική των μνημονίων .
Περαιτέρω αυτό που μας προκαλεί εντύπωση, ντροπή επίσης είναι το ότι, υπάρχουν Έλληνες και δη πολιτικοί που πιστεύουν ακόμη και σήμερα στα μνημόνια, χωρίς να απαιτούν τη διαγραφή του χρέους – όταν ο πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ επέμενε για το αντίθετο από το 2010, παρά το ότι εκείνη την εποχή το δημόσιο χρέος μας ως προς το ΑΕΠ ήταν πολύ χαμηλότερο.
Εκτός αυτού το ιδιωτικό χρέος και μάλιστα το μη εξυπηρετούμενο δεν είχε καμία σχέση με το σημερινό, η ανεργία ήταν χαμηλή, η φοροδοτική ικανότητα των Πολιτών κανονική, οι επιχειρήσεις δεν είχαν χρεοκοπήσει και οι τράπεζες ήταν υγιείς – ενώ οι καταθέσεις έφταναν στα 260 δις €, οι τιμές των ακινήτων δεν είχαν καταβαραθρωθεί με ζημίες που υπερβαίνουν τα 600 δις €, τα εισοδήματα των Ελλήνων ήταν τουλάχιστον κατά 50% υψηλότερα κοκ.
Πόσο μάλλον όταν ο ρόλος του ΔΝΤ δεν είναι η δημιουργία συνθηκών ανάπτυξης, αλλά η δημοσιονομική προσαρμογή μίας χώρας – την οποία διαπιστώνεται πως από τότε δεν θεωρούσε εφικτή, με τα «γερμανικής έμπνευσης» μνημόνια που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, ως συνήθως με τη συνενοχή της ΕΚΤ .
Εάν λοιπόν τότε δεν ήταν εφικτή, όταν οι συνθήκες στην οικονομία μας ήταν παρασάγγες καλύτερες, πώς είναι δυνατόν να ισχύει το αντίθετο σήμερα; Ειδικά μετά τις εκθέσεις του ΔΝΤ, όπου παραδεχόταν τα τεράστια λάθη του; . Δεν είναι ανόητο να τάσσονται κάποιοι από εμάς υπέρ αυτής της πολιτικής, εκλιπαρώντας γονυπετείς την καγκελάριο να μας εμπιστευθεί όσον αφορά την πιστή τήρηση της; Δεν χαρακτηριζόμαστε ως εκ τούτου ως η χώρα της ντροπής;
Περαιτέρω, έχουμε ίσως μία τελευταία ευκαιρία να διαπραγματευθούμε μία βιώσιμη λύση με τους δανειστές μας, χωρίς να αναλωνόμαστε σε άκαρπες συζητήσεις σχετικά με μία ακόμη αξιολόγηση – την οποία, εάν κλείσει, θα ακολουθήσουν πολλές άλλες, έως ότου χάσουμε τόσο την ιδιωτική, όσο και τη δημόσια περιουσία μας, οπότε θα πεταχτούμε σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα στα σκουπίδια της ιστορίας.
Εν τούτοις αντιμετωπίζουμε ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα: το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν έχει την ικανότητα/επάρκεια να διαπραγματευθεί σωστά ενώ, αντίθετα, ο κ. Σόιμπλε είναι εξαιρετικά ταλαντούχος στο παιχνίδι του πόκερ –έχοντας το άλλωστε αποδείξει το 2015, όπου μας επέβαλλε το χειρότερο μνημόνιο στην παγκόσμια ιστορία, με τις εξής τρεις ρήτρες που δεν έχουν υπογραφεί ποτέ από κανέναν ηγέτη μίας χώρας:

(α) με τη ρήτρα αναγνώρισης του συνολικού δημοσίου χρέους, οπότε της πλήρους και έγκαιρης αποπληρωμής του,
(β) με τη ρήτρα παραίτησης από τυχόν ονομαστική διαγραφή (κούρεμα) του χρέους και
(γ) με η ρήτρα υποθήκευσης προς ρευστοποίηση της δημόσιας περιουσίας, μέσω της σύστασης ενός ανάλογου οργανισμού (Υπερταμείο). 

Ακόμη χειρότερα, το μνημόνιο αυτό επικυρώθηκε από τα περισσότερα κόμματα «του συνταγματικού τόξου» στη βουλή, καθώς επίσης από την εκλογική πλειοψηφία των Ελλήνων το Σεπτέμβριο του 2015 – όπου εξέλεξαν την κυβέρνηση που δεν σεβάστηκε καν τη βούληση τους στο δημοψήφισμα, καθώς επίσης αυτήν που διαπραγματεύθηκε τη θανατική ποινή τους λίγο αργότερα, τεκμηριώνοντας πως δεν είμαστε μόνο η χώρα της ντροπής αλλά, επίσης, της ανοησίας. Πόσο μάλλον όταν παραπονιόμαστε μεν και βρίζουμε τους Έλληνες πολιτικούς, χωρίς να διαμαρτυρόμαστε ενεργητικά (διαδηλώσεις κλπ.), καθώς επίσης παρά το ότι γνωρίζουμε πως δεν διοικούν αυτοί την Ελλάδα – γεγονότα που επίσης μας χαρακτηρίζουν ως χώρα της ντροπής και της ανοησίας/δειλίας.
Ένα δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι το ότι, δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει πως η Ελλάδα χρεοκόπησε οριστικά και αμετάκλητα, το αργότερο τον Ιούλιο του 2015 – όπου παραδόθηκαν κυριολεκτικά τα κλειδιά της χώρας στους δανειστές, χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα. Η μορφή δε της χρεοκοπίας που βιώνει είναι η οδυνηρότερη όλων: η κυλιόμενη πτώχευση.
Ως εκ τούτου, εάν δεν επιλυθούν αυτά τα δύο μεγάλα προβλήματα, όπου για το πρώτο έχουμε προτείνει μία κυβέρνηση συνεργασίας με τα ικανότερα δυνατά άτομα που διαθέτει η πατρίδα μας, ενώ για το δεύτερο την αναβολή πληρωμών εντός της Ευρωζώνης, τίποτα δεν πρόκειται να μας βοηθήσει – όσο αισιόδοξος και αν θέλει να είναι κανείς. Ολοκληρώνοντας, έχουμε δύο μόνο λύσεις στη διάθεση μας:

(α) την πλήρη εφαρμογή των μνημονίων βασιλικότερα του βασιλιά χωρίς κανένα απολύτως παράπονο – τον αργό θάνατο δηλαδή με την ελπίδα να συμβεί κάτι απρόοπτο που τελικά θα μας σώσει, καθώς επίσης
(β) την επιθετική διαπραγμάτευση για την επίτευξη μίας πραγματικής, ριζικής λύσης – με όλα τα ρίσκα που ενέχει κάτι τέτοιο.

Είτε η μία λύση πάντως, είτε η άλλη, είναι κατά πολύ καλύτερη από την οποιαδήποτε «μεσοβέζικη» και δειλή, όπως δυστυχώς αυτές που έχουμε υιοθετήσει ως άλλοι ιθαγενείς μέχρι τώρα.