Επικηρύξαμε τη ζωή μας..

Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο, 
..κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει.
Μας το τραγούδησε κι η Χαρούλα.
Ποιά είναι όμως αυτή η Ελλάδα που μας πεθαίνει;
     Μην είν’ η θάλασσα, μην ειν’ οι κάμποι, μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Θα μπορούσε να είναι αν
θέλαμε να πεθάνουμε από ομορφιά.
     Μήπως τότε είναι η φυλή των πολιτικών; Αυτό το κακό σπυρί στο σώμα της κοινωνίας; Το οικογενειοκρατικό αυτό σαράκι που τρώει συθέμελα τη χώρα εδώ και δυό αιώνες;
     Κι αυτό θα μπορούσε να είναι, αν ήταν ικανοί από μόνοι τους να κάνουν κάτι πιό πολύ από να λένε ψέματα, να γράφουν ψέματα, να ορκίζονται ψέματα.
Αλλά είναι ανίκανοι. Ένα τσούρμο σπουδασμένων ηλιθίων, ανήθικων κρετίνων, απατεώνων και ληστάρχων.
Τότε ποιά είναι αυτή η Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της;
     Εμείς.

     Εμείς είμαστε η ψυχή και το σώμα, το μυαλό και το εκτελεστικό χέρι της Ελλάδας.
     Εμείς είμαστε η χώρα, η πατρίδα που μας σκοτώνει.
     Και τίποτα δεν γίνεται χωρίς εμάς, χωρίς να αναβλύζει από ‘μας, χωρίς να το θέλουμε εμείς,
..χωρίς να το επιτρέπουμε εμείς.
Αυτοχειριασμός τότε, αυτοκτονία;
     Το κάρμα της φυλής; 
     Η ορατή εδώ και δυό αιώνες έλλειψη παιδείας γραμμάτων και παιδείας ήθους;
     Όλα μαζί; 
     Μάλλον. Έτσι μόνον εξηγείται εδώ που φτάσαμε.
     Γιατί μόνοι μας φτάσαμε εδώ. Με δικιά μας ευθύνη.
     Υπό μίαν έννοια  «μαζί τα φάγαμε», που λέει και το κάθαρμα.
Αφού εμείς αφήσαμε, μάλλον, εμείς καλέσαμε αυτούς που τα φάγανε να τα φάνε.
Εμείς είμαστε ο εντολέας, ο αποστολέας κι ο αποδέκτης κάθε καταστροφής,
..του όλου ρημαδιού που βιώνουμε τα τελευταία επτά χρόνια.
Και μ’ αυτήν την έννοια δεν έχει κανένα νόημα να σχολιάζουμε καθημερινά και αποσπασματικά κάθε πράξη, κάθε μέτρο, κάθε σκαλί της κατρακύλας πίσω στην καινούργια  «..κρατία»,
     ..είτε αυτή θα είναι γερμανοκρατία, είτε τραπεζοκρατία, είτε διαπλοκοκρατία.

     ΄Οσο εμείς θα εξακολουθήσουμε να είμαστε οι «εμείς» των τελευταίων πολλών χρόνων,
     ..κάθε κριτική και κάθε αγώνας είναι μάταιος. 
     Καλημέρα σας, 
     ..και καληνύχτα μας!..