Η διπλή εθνική προδοσία των πολιτικών

Η πατρίδα μας είναι αθεράπευτα εγκλωβισμένη στο χρέος, στο ευρώ και στα μνημόνια – ενώ οι ξαφνικές, επαναλαμβανόμενες αναφορές στο θέμα του εθνικού νομίσματος εκ μέρους της κυβέρνησης είναι κάτι περισσότερο από ανεύθυνες, μετά τη διπλή «προδοσία» που προηγήθηκε:
(α) Από όλους αυτούς που υπέγραψαν το PSI  μέσω του οποίου το δικαίωμα της μετατροπής του δημοσίου χρέους στο εθνικό νόμισμα (είχε συναφθεί στο ελληνικό δίκαιο σε ποσοστό μεγαλύτερο του 90%, οπότε ήταν δυνατόν να μετατραπεί σε δραχμές με μία απλή απόφαση του κοινοβουλίου), χάθηκε εντελώς – ενώ έγινε αποδεκτό το αγγλικό δίκαιο και συνεχίσθηκε η μεταφορά των δανείων της χώρας από τους ιδιώτες επενδυτές στα κράτη (γράφημα).


.
Ως εκ τούτου, τυχόν επιστροφή στη δραχμή, με το εξωτερικό χρέος άνω των 400 δις € να παραμένει σε ξένο συνάλλαγμα, θα ήταν συνώνυμη με την αυτοκτονία της χώρας – αφού το χρέος θα αυξανόταν ευθέως ανάλογα με τη νομοτελειακή υποτίμηση που θα ακολουθούσε πάνω από 600 δις €, οπότε θα μετέτρεπε τους Έλληνες σε δουλοπάροικους στο διηνεκές.
Εάν τώρα πιστεύει κανείς πως θα κατάφερνε η Ελλάδα να διαγράψει το χρέος της με το χαρακτηρισμό του ως «επαχθές», είναι καλύτερα να διαβάσει τι συνέβη στον Ισημερινό ενώ εάν θεωρεί πως θα μπορούσε να το κάνει απευθυνόμενη στον ΟΗΕ ή όπου αλλού, οφείλει να λάβει υπ’ όψιν του πόσο θα καθυστερούσε μία τέτοια απόφαση ακόμη και αν θα ήταν θετική, σε συνδυασμό με το τι θα συνέβαινε στη χώρα σε αυτό το χρονικό διάστημα.
(β)  Από όλους όσους υπέγραψαν το τρίτο μνημόνιο, μέσω του οποίου αφενός μεν επικυρώθηκαν τα προηγούμενα από την συντριπτική πλειοψηφία κομμάτων και βουλευτών, αφετέρου ενεκρίθη η συμφωνία της συνόδου των ηγετών των κρατών της Ευρωζώνης της 12ης Ιουλίου του 2015, μέσω της οποίας έγιναν αποδεκτές οι εξής τρεις σοβαρότατες ρήτρες:

(1) η ρήτρα αναγνώρισης του συνολικού δημοσίου χρέους, οπότε τις πλήρους και έγκαιρης αποπληρωμής του, (2) Η ρήτρα παραίτησης από τυχόν ονομαστική διαγραφή (κούρεμα) του χρέους και (3) η ρήτρα υποθήκευσης προς ρευστοποίηση της δημόσιας περιουσίας, μέσω της σύστασης ενός ανάλογου οργανισμού (Υπερταμείο).

Πρόκειται ουσιαστικά για τρεις εξόχως αποικιοκρατικές ρήτρες, ενδοτικές και μοναδικές στην ιστορία του πλανήτη – αφού καμία κυβέρνηση στον κόσμο δεν θα δεχόταν να τις υπογράψει, ακόμη και αν δεν έδινε σημασία στον πλήρη εξευτελισμό της, ενώ προφανώς καμία δεν νομιμοποιείται να το κάνει.
Εάν προσθέσουμε εδώ τον μετέπειτα αφελληνισμό του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, για τον οποίο όχι μόνο δεν πληρωθήκαμε αλλά πληρώσαμε πάνω από 40 δις €, ενώ θα μπορούσε να μας κοστίσει ακόμη τα περίπου 90 δις € των κρατικών εγγυήσεων σε περίπτωση χρεοκοπίας, τότε θα κατανοήσουμε το μέγεθος του εγκλήματος εις βάρος της πατρίδας μας – αφού μέσω των τραπεζών εκχωρήθηκε ένα μεγάλο μέρος της ιδιωτικής περιουσίας που σύντομα θα κατασχεθεί και θα πλειστηριασθεί, σκλαβώνοντας τους πάντες.
Στα πλαίσια αυτά, μόνο μία επανάσταση, με την ειρηνική έννοια της λέξης, θα μπορούσε ίσως να σώσει την έπειτα αφελληνισμό τουμε την ταυτόχρονη παραδειγματική τιμωρία όλων αυτών που εγκλημάτησαν εις βάρος των Πολιτών της – οι οποίοι συμπεριφέρθηκαν μεν ανόητα στο παρελθόν υπερχρεώνοντας τη χώρα τους, αλλά ασφαλώς δεν είναι υπεύθυνοι για τη διπλή προδοσία. Πόσο μάλλον τα παιδιά τους, καθώς επίσης τα παιδιά των παιδιών τους, τα οποία θα ήταν άδικο να καταδικαστούν ερήμην, πληρώνοντας ευθύνες που δεν τους αναλογούν.