Η εξέγερση της Γαλλίας

Αν και οι διαδηλωτές μας εξευτελίζουν, με το σύνθημα «εμείς δεν είμαστε Έλληνες», αντιδρώντας μαζικά και από κοινού στις προσπάθειες να επιβληθεί βίαια ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός στη χώρα τους, ίσως δεν έχουν καθόλου άδικο  .

«Εάν ο πρόεδρος Putin συμπεριφερόταν όπως ο Hollande σήμερα, η δήθεν δημοκρατική Ευρώπη θα τον είχε κατασπαράξει – με πρώτη τη Γερμανία. Όταν όμως ο Γάλλος πρόεδρος επιτίθεται στον πληθυσμό της χώρας του με τις πλέον βίαιες μεθόδους ενός αστυνομικού κράτους, θέλοντας να επιβάλλει δικτατορικά μία «μεταρρύθμιση» της εργατικής νομοθεσίας προς όφελος των αγορών, λειτουργώντας επί πλέον με έναν ποινικά κολάσιμο τρόπο, κανένας δεν διαμαρτύρεται – έτσι και αλλιώς όχι το πολιτικό καθεστώς.
Πρόκειται άλλωστε για την επιβολή της ακραίας νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας εναντίον των Πολιτών, με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο. Επομένως, για τα ενδιαφέροντα των ισχυρών ελίτ, τις οποίες υπηρετούν έμμισθα όλοι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί» (H.B., Γερμανός δημοσιογράφος).

Μία σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση στη Γαλλία περιορίζει δραστικά τα δικαιώματα των εργαζομένων, όπως καμία άλλη προηγούμενη δεν είχε τολμήσει ποτέ μέχρι σήμερα – θυμίζοντας την Ελλάδα, όπου επιβλήθηκεπραξικοπηματικά κάτι πολύ χειρότερο, από ένα ακόμη πιο αριστερό κόμμα. Ειδικότερα, η γαλλική κυβέρνηση επιμένει στην εφαρμογή ενός νόμου, ο οποίος απορρίπτεται από το 75% του πληθυσμού – ενώ, επειδή δεν βρίσκει την απαιτούμενη στήριξη από το Κοινοβούλιο, τον επιβάλλει απολυταρχικά, χωρίς να προηγηθεί ψηφοφορία.
Για να το επιτύχει χρησιμοποιεί μία παράγραφο του συντάγματος, την οποία ο ίδιος ο πρόεδρος την είχε χαρακτηρίσει ως «άρνηση της Δημοκρατίας» όταν ήταν στην αντιπολίτευση – θυμίζοντας μας ξανά την Ελλάδα και τις προεκλογικές ρητορείες της κυβέρνησης. Από την άλλη πλευρά, τόσο τα ΜΜΕ, όσο και γενικότερα η πολιτική της χώρας, αντιμετωπίζουν με γυμνή περιφρόνηση τους εκατοντάδες χιλιάδες Πολίτες που διαδηλώνουν τους τελευταίους τρεις μήνες στη Γαλλία – προβαίνοντας παράλληλα σε καταλήψεις δημοσίων χώρων.
Το υπουργείο εσωτερικών δε χρησιμοποιεί χωρίς κανέναν ενδοιασμό τα διευρυμένα μέτρα εκτάκτου ανάγκης που υιοθετήθηκαν το Νοέμβριο, λόγω των τότε τρομοκρατικών επιθέσεων, με στόχο την «κατάργηση» των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μεταξύ άλλων, σε αυθαίρετα επιλεγμένα άτομα απαγορεύεται να διαδηλώνουν, με την απειλή της εξάμηνης φυλάκισης εάν δεν σεβαστούν την απαγόρευση – ενώ εναντίον των απεργών, καθώς επίσης των διαδηλωτών, η αστυνομία χρησιμοποιεί συστηματικά δακρυγόνα, σφαίρες από καουτσούκ και χειροβομβίδες (πηγή: Faz).
Από την προηγούμενη Παρασκευή πάντως μία δημοσιογράφος ευρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση, όσον αφορά την υγεία της, επειδή χτυπήθηκε από έναν αστυνομικό με χειροβομβίδα – τα τοπικά εργατικά σωματεία καταστρέφονται, ενώ αρκετοί νέοι καταδικάζονται σε εξωφρενικές ποινές, με συνοπτικές διαδικασίες. Εν τούτοις, οι απεργίες, οι κινητοποιήσεις  και οι αποκλεισμοί των δρόμων συνεχίζονται – με το 62% του πληθυσμού να κατηγορεί την κυβέρνηση, γα τις ελλείψεις αγαθών και υπηρεσιών που προκαλούνται από τους απεργούς και τους διαδηλωτές.
Στο σημείο αυτό δεν μπορεί παρά να νοιώσει κανείς ντροπή για την Ελλάδα, στην οποία βασιλεύει η σιωπή των αμνών, παρά το ότι επιβάλλονται θηριώδη νομοσχέδια – ενώ η κυβέρνηση έχει κυριολεκτικά παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στη Γερμανία. Όσον αφορά τη συγκέντρωση που οργανώνεται στην πλατεία Συντάγματος, καλύτερα να μην τη χαρακτηρίσουμε ως μία ενέργεια συλλογικής αντίστασης των Ελλήνων – επειδή μάλλον θα απογοητευθούμε .
Συνεχίζοντας, καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν διαμαρτύρεται ούτε στο ελάχιστο για τις δικτατορικές μεθόδους της γαλλικής κυβέρνησης. Εκτός αυτού, κανένας πολιτικός δεν ευαισθητοποιείται από την απίστευτη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Γαλλία – παρά το ότι προβάλλονται εικόνες που τεκμηριώνουν μία αστυνομική βία που δεν συναντάει κανείς ούτε στις χώρες του τρίτου κόσμου.
Ειδικότερα, τα νέα όπλα καταστολής λαϊκών εξεγέρσεων χρησιμοποιούνται αδίστακτα, ενώ τραυματίζουν και ακρωτηριάζουν διαδηλωτές όλο και πιο συχνά – όπως στο παράδειγμα ενός μαθητή στη Ρεν, ο οποίος έχασε το ένα του μάτι, όταν πυροβολήθηκε από αστυνομικό με σφαίρα από καουτσούκ.
Διαπιστώνεται λοιπόν η χρήση τυφλής βίας στην εποχή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, όπου φαίνεται πως δεν νομιμοποιείται πια η διαμαρτυρία – ενώ αρκετά ΜΜΕ έχουν σχεδόν σταματήσει να ενημερώνουν τους Πολίτες για τέτοιου είδους γεγονότα. Το αποτέλεσμα είναι να μην γίνονται πιστευτές οι αναφορές μέσω του διαδικτύου, αφού χαρακτηρίζονται έντεχνα ως αναξιόπιστες από αυτούς που θέλουν να περιορίσουν την «εμβέλεια» του.
Πολύ συχνά τώρα γίνονται προσπάθειες να πανικοβληθούν οι Γάλλοι, επειδή το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου που θα διεξαχθεί στη χώρα τους απειλείται να αναβληθεί –  λόγω του χάους που έχουν προκαλέσει οι απεργίες, οι οποίες θυμίζουν τις αντίστοιχες του Μάη του 1968.
Περαιτέρω, ειδικά όσον αφορά τη γερμανική κυβέρνηση, θεωρεί πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αφού πιστεύει πως ο Γάλλος πρόεδρος πρέπει επιτέλους να εφαρμόσει μία πολιτική, αντίστοιχη με αυτήν που υιοθέτησε ο σοσιαλιστής γερμανός καγκελάριος το 2000 (ατζέντα 2010) – για να ανακτηθεί η χαμένη ανταγωνιστικότητα των γαλλικών επιχειρήσεων. Πρόκειται ουσιαστικά για κάτι ανάλογο με το πικρό φάρμακο του ΔΝΤ, το οποίο είναι θεωρητικά επώδυνο βραχυπρόθεσμα, αλλά αποτελεσματικό μακροπρόθεσμα – παρά το ότι το Ταμείο αλλάζει πλέον απόψεις .
Όμως, δεν ήταν η «ατζέντα 2010» ο λόγος, για τον οποίο αυξήθηκε η ισχύς της γερμανικής οικονομίας. Η αιτία ήταν ο μερκαντιλισμός που υιοθέτησε, μέσω του οποίου παρήγαγε τεράστια πλεονάσματα εις βάρος των εταίρων της – κυρίως εφαρμόζοντας την πολιτική του μισθολογικού dumping, μετά από συνεννόηση των συνδικάτων με τη βιομηχανία της.
Με απλά λόγια, σε αντίθεση με τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, οι μισθοί δεν αυξάνονταν ανάλογα με την παραγωγικότητα των εργαζομένων (γράφημα) – με τη συμφωνία των ηγετών των συνδικαλιστών, οι οποίοι βέβαια αμείβονταν αδρά για να πείσουν τους εργαζομένους να το αποδεχθούν..

.Εν τούτοις, ο μερκαντιλισμός μπορεί να εφαρμοσθεί μόνο από ένα κράτος και ασφαλώς όχι στη σημερινή εποχή – επειδή ο πλανήτης, υπερχρεωμένος πλέον, έχει βυθιστεί στην ύφεση, με αποτέλεσμα να αναζητούν όλες οι χώρες την επίλυση των προβλημάτων τους μέσω της αύξησης των εξαγωγών τους.
Αυτό που μπορεί όμως να εφαρμόσει η Γαλλία, μιμούμενη τη Γερμανία, είναι την απασχόληση των εργαζομένων με μισθό 1 € την ώρα, τις απολύσεις κατά το δοκούν, τη μείωση του κοινωνικού κράτους κοκ. – μέτρα δηλαδή αντίστοιχα των μνημονίων σε πολλά τους σημεία, με τα οποία θέλει να επιβληθεί ο νεοφιλελευθερισμός στην Ευρώπη.