ΝΑ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ! ΈΣΤΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Του ΒΑΣΙΛΗ ΤΖΑΦΑ

Τώρα πια όλος ο κόσμος τους κατάλαβε. Έγινε πλέον τελείως φανερό γιατί υπέγραψαν τα μνημόνια 1 και 2.
Το πειραματόζωο "Hellas" προσφέρθηκε θυσία για να τεστάρει το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα τις συμπεριφορές του, να κάνει τις ρυθμίσεις του.
Το σχέδιο της Τρόικα και του εγχώριου πολιτικού κατεστημένου είναι σε πλήρη εξέλιξη.
Μισθοί – συντάξεις – δικαιώματα, παιδεία, υγεία, δημόσια περιουσία λεηλατούνται χωρίς όρια. Η χώρα εκποιείται, η κοινωνία διαλύεται.
Τα ίδια και σε μια σειρά άλλες ευρωπαϊκές χώρες, μια που η Ελλάδα ακόμα αντέχει.
Ο φαύλος κύκλος λιτότητα-ύφεση-ανεργία-δάνεια-Μνημόνιο και πάλι από την αρχή έχει ένα βασικό στόχο, πώς θα εξασφαλιστούν μεγαλύτερα κέρδη των ξένων και ντόπιων επενδυτών.

Το πιο «καλό» και ξετσίπωτα χυδαίο ανέκδοτο του συστήματος είναι ότι προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα αυτά γίνονται για τη σωτηρία της χώρας. Καταστρέφουν τη χώρα, βυθίζουν στο χάος τους εργαζόμενους και την κοινωνία στο όνομα της σωτηρίας.

 Τη χώρα τη χρεοκοπούν καθημερινά και τολμάνε να βάζουν διλλήματα στο λαό («ευρώ ή χρεοκοπία») – (Μνημόνια ή καταστροφή).
Ο λαός βέβαια καθημερινά συνειδητοποιεί ότι: Μνημόνιο = καταστροφή και ότι η πολιτική του διευθυντηρίου της Ευρωζώνης, της ΕΕ και των ντόπιων πολιτικών υπαλλήλων (ΠΑΣΟΚ –ΝΔ) είναι η χρεοκοπία.
Σ' αυτές τις συνθήκες η χώρα βαδίζει σε εκλογές (εκτός απροόπτου).
Εκτιμούν ότι μπορούν να εκτονώσουν την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου και να δώσουν μια «δημοκρατική» «νομιμοποίηση» στην πολιτική τους.
Θα χρησιμοποιήσουν όλα τα όπλα προπαγάνδας που έχουν (χυδαία ψέματα – φόβος, εκβιαστικά διλλήματα, συκοφαντίες, αντιστροφή της πραγματικότητας, προβοκάτσιες) μήπως και μπορέσουν τα κόμματα του Μνημονίου να φτιάξουν συγκυβέρνηση για να συνεχίσουν το ξήλωμα της κοινωνίας.
Τα ερωτήματα από την πλευρά των εργαζομένων είναι: Θα τους αφήσουμε; Μπορούμε να τους σταματήσουμε; Υπάρχει ελπίδα;

Όλο το προηγούμενο διάστημα οι εργαζόμενοι, με όλους τους τρόπους, προσπάθησαν να αντισταθούν. Οι δρόμοι και οι πλατείες πλημύρισαν από εκατοντάδες χιλιάδες λαού που διαδήλωνε την αντίθεσή του σ' αυτή την πολιτική.
Τελευταίος κορυφαίος σταθμός αυτής της λαϊκής έκφρασης διαμαρτυρίας και αντίθεσης με τις μνημονιακές πολιτικές ήταν η Κυριακή στις 12 του Φλεβάρη. Από νωρίς κατάλαβαν ότι δεν θα μπορέσουν να διαχειριστούν πολιτικά αυτό το πλήθος και έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο: άγρια καταστολή, με τόνους χημικών και στοχευμένες πυρκαγιές στο κέντρο της Αθήνας από παράλληλους μηχανισμούς προβοκατόρων εξ αντικειμένου , προκειμένου να διαλύσουν τη συγκέντρωση και να ελέγξουν την κατάσταση.

Μετά από αυτό κατάλαβαν ότι οι εκλογές είναι μονόδρομος για να εκτονώσουν την αγανάκτηση του κόσμου.
Στο διάστημα που ακολούθησε, δυστυχώς, και ενώ στο κοινοβούλιο παιζόταν η τελευταία κοινοβουλευτική φάση, έμπαινε η ταφόπλακα του νέου Μνημονίου, το συνδικαλιστικό κίνημα, οι αριστερές αντιμνημονιακές δυνάμεις, δεν μπόρεσαν να συντονίσουν την τακτική ανάπτυξης νέων αντιστάσεων, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για να κυριαρχήσει η τηλεοπτική μνημονιακή βαρβαρότητα.

Το μεγαλύτερο όμως πολιτικό έλλειμμα με ευθύνη αυτών των δυνάμεων (παρά τις όποιες προσπάθειες ορισμένων) είναι ότι δεν έγινε δυνατό ακόμα να δημιουργηθεί εκείνο το πολιτικό – κοινωνικό μέτωπο των δυνάμεων που θα μπορούσαν με τους αγώνες και τις εκλογές να ανατρέψουν άμεσα τις μνημονιακές πολιτικές και να ανοίξουν τον ΑΛΛΟ δρόμο σε όφελος των εργαζομένων και του ΛΑΟΥ.
Το έλλειμμα αυτό έχει πλέον ιστορικές διαστάσεις με την έννοια ότι μπορεί να χαθεί μια μεγάλη ευκαιρία για ριζική αλλαγή στην πορεία της χώρας.
Η ευκαιρία αυτή θα χαθεί οριστικά αν επιτέλους δεν σοβαρευτούμε. Που σημαίνει; Για όλους τους ενεργούς πολίτες αυτής της χώρας ότι πρέπει να παλέψουν για:
- Να αποδυναμωθούν πλήρως στις εκλογές οι μνημονιακές δυνάμεις, οι δορυφόροι τους και τα αναχώματά τους ώστε να μην προκύψει βιώσιμη κυβέρνηση όποιας μορφής που θα υλοποιήσει το μνημόνιο 2, δηλαδή τη χρεοκοπία της χώρας και του λαού.
- Να ενισχυθούν οι αριστερές αντιμνημονιακές δυνάμεις και ιδιαίτερα εκείνες που παλεύουν για την ενότητα, ώστε άμεσα να παρθούν πρωτοβουλίες σύγκλισης και κοινής δράσης κάτω από την πίεση του κόσμου.
- Να παρθούν πρωτοβουλίες από όλους τους μαζικούς φορείς και τις συλλογικότητες, ώστε οι εργαζόμενοι οργανωμένα και με σχεδιασμό να πλημμυρίσουν τους δρόμους διεκδικώντας μια άλλη πορεία για τη χώρα.
- Να σταματήσουν τα παιχνίδια με το κοινό πλαίσιο των στόχων μια που είναι κοινός τόπος ότι μια νέα κυβέρνηση αριστερών δυνάμεων-μετωπική με το που θα καταγγείλει τα μνημόνια και θα ξεκινήσει στάση πληρωμών θα αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι του ξηλώματος αυτής της πολιτικής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, κάνοντας τα διλλήματα (μέσα ή έξω από το ευρώ) να μοιάζουν με φαντάσματα άλλων εποχών.

Μπορούμε να πάρουμε τις ευθύνες μας;

Είμαστε πάλι σε ιστορική εποχή μετάβασης, το αν θα μπει ή όχι η σφραγίδα μας θα καθορίσει το προς τα πού.

Η ιστορία δεν ξέρει από συγγνώμες.

  

Υ.Γ. Πριν από λίγο ήρθε η είδηση:
Αυτοκτονία στο Σύνταγμα για λόγους οικονομικούς.
Μπήκαν στην πόλη οι εχθροί...