Το ΠΑΣΟΚ τα σκάτωσε, δεν χωρά αμφιβολία περί τούτου. Από τα ζιβάγκο, τους γεροντοέρωτες και τις «δώστα όλα» λαρτζιές του Αντρέα μέχρι τις αξέχαστες βόλτες με ποδήλατο και τις λοιπές μεγαλοπρεπείς γκάφες του υιού του, η ιστορία του Έθνους γράφτηκε ανορθόγραφα, κουτσά, στραβά, ανάποδα και ορθοκωλομπρούμητα.
Τα αστεία διαλείμματα διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝουΔου, με Μητσοτάκη και Καραμανλή, απλούστατα επιβεβαίωσαν ότι οι Έλληνες έχουν χιούμορ. Μπλακ χιούμορ.
Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, το μεγαλύτερο μέρος του αναθέματος πρέπει να πέσει μοιραία στην πάλαι ποτέ Σοσιαλιστική παράταξη, γιατί καλώς ή κακώς, αυτή κυβέρνησε τον τόπο από το 1980 και έπειτα. Και ας γιγαντώθηκε το χρέος επί Κωστάκη Καραμανλή. Οι άθλιες νοοτροπίες και συμπεριφορές ,με τις οποίες μπολιάστηκε και φαρμακώθηκε ένας ολάκερος λαός, είναι έργο της Πασοκάρας. Κυρίως αυτής.
Και πρέπει να «τιμωρηθεί» εκλογικά, για καλό δικό μας, αλλά πρωτίστως για καλό του ίδιου του ΠΑΣΟΚ. «Έγκλημα, τιμωρία και αυτοκάθαρση», λένε στα μέρη μου…
Και μη φοβάστε. Η Ελλάδα μπορεί να πορευτεί και χωρίς μια δυνατή ΠΑΣΟΚΑΡΑ στο Κοινοβούλιο. Άλλα πράγματα να σας προβληματίζουν.
Για παράδειγμα, η μόνιμη πλέον φοβία για επιβίωση που μας δημιούργησε η κρίση και η διαχείριση αυτής από τους κυβερνώντες. Ή το ένα εκατομμύριο των ανέργων που αν οργανώνονταν σε κόμμα, θα έβγαζαν αυτοδυναμία για πλάκα οι χαζοί…
Εμένα, πάντως, και εκτός των άλλων, τώρα τελευταία τρία πράγματα με ανησυχούν πολύ. Τα παραθέτω με σειρά σημαντικότητας:
- 1. Το Silver Alert. Όταν το βλέπω, σκιάζομαι, ανησυχώ, προβληματίζομαι πρόωρα για τα γηρατειά του δικού μας μέλλοντος και τα γερόντια του παρόντος.
- 2.Το λουκούλεια οικογενειακά τσιμπούσια σε γιορτές και σχόλες. Όταν παρατηρώ το σόι μου να τρώει Κυριακή του Πάσχα, φαντασιώνομαι πως χτυπάει η πόρτα και είναι η αληθινή μου οικογένεια και με ζητάει πίσω..
- 3ο και σοβαρότερο. Η μανία του Αντώνη Σαμαρά να κυβερνήσει σόνυ και καλά. Βρέξει, χιονίσει ο Αντώνης θα νικήσει. Θυμίζει στερημένη γεροντοκόρη που ψάχνει εναγωνίως γαμπρό, αδιαφορώντας πλήρως για το ποιόν, το βιογραφικό και τα προσόντα του. Επιθυμεί διακαώς να του περάσει κουλούρα κι ας είναι «μονιμάς» στον Κορυδαλλό, χαρτοπαίχτης, αλκοολικός ή γυναικάς, κι ας ζυγίζει 180 κιλά, κι ας του λείπουν τα μισά του δόντια.
Έτσι κι εκείνος. Σου δίνει την ίδια άσχημη εντύπωση. Χαλβαδιάζει και ζαχαρώνει λάγνα την πρωθυπουργική καρέκλα ενός μπατιρισμένου, φτωχοποιημένου κράτους, βρε δεν πα’ να ‘ναι φτιαγμένη από άχυρο. Λες και τον τάξανε από μικρό για το Μαξίμου. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις στη γαλάζια λίμνη της φιλελεύθερης παράταξης, θαρρείς από κάτω γράφει «θέλω να γίνω πρωθυπουργός».
Και τι δεν έκανε για να ξενερώσει και τον πιο καλοπροαίρετο;
Διέγραψε τη Ντόρα γιατί ψήφισε υπέρ του πρώτου Μνημονίου, του οποίου υπήρξε ορκισμένος πολέμιος. Εν συνεχεία διέγραψε καμιά εικοσαριά βουλευτές του που καταψήφισαν το δεύτερο μνημόνιο (που παρεμπιπτόντως καταψήφισε και η Ντόρα). Τους οποίους και προεκλογικά ξαναδέχτηκε, σαν σωστός πατέρας, στη στοργική αγκαλιά του. Για μια χούφτα ψηφαλάκια. Ο Καρατζαφέρης και ο Άδωνις τον φώναζαν περιπαικτικά «Τρελαντώνη» στη Βουλή κι αυτός με τον πρώτο συγκυβέρνησε και τον δεύτερο τον έκανε ηχηρή μεταγραφή στο κόμμα. Από τη μία μαγκιά, κλανιά, ποδήλατο στον ΓΑΠ και από την άλλη τουμπεκί ψιλοκομμένο και αβαβά.
Χωρίς σταθερότητα στις απόψεις, χωρίς συγκεκριμένο πλάνο, αφού από το αντιμνημονιακό μέτωπο και τις δονκιχωτικές υποσχέσεις για παροχές και αυξήσεις, περάσαμε με μια μεγαλοπρεπή «μελισσανίδειο» κωλοτούμπα στο Μνημόνιο 2 και τη σταυροφορία κόντρα σε οτιδήποτε κινείται, αναπνέει, δουλεύει και αμείβεται.
Στο δια ταύτα:
Ο Σαμαράς ζητά την ψήφο μας για να γίνει εκείνος ο νέος «Εθνάρχης». Η πρωθυπουργάρα που τον Ιούνη θα κληθεί, βάσει μνημονιακών δεσμεύσεων που ο ίδιος ψήφισε, να εφαρμόσει στα ήδη βασανισμένα κορμιά μας, νέα μέτρα αρκετών δισ ευρώ.
Τι κι αν άλλαζε 2,5 χρόνια τώρα, κομματική γραμμή και ρότα με τη συχνότητα που αλλάζω εγώ γραβάτα και πουκάμισο; Ένα πράγμα δεν άλλαξε και διατήρησε αναλλοίωτο στο χρόνο: Την «εμμονή» του στο να γίνουν εκλογές, ώστε να πραγματώσει το όνειρό του και να καμαρώσει εαυτόν «καβάλα» στον πρωθυπουργικό «θρόνο».
Ήμουνα παιδί, θυμάμαι, όταν ο έντιμος δάσκαλος και πατέρας μου, είπε κάτι που σημάδεψε για πάντα την πολιτική μου σκέψη:
«Αλέξη μου, ένας πολιτικός σκέφτεται όχι τις επόμενες εκλογές, μα τις επόμενες γενιές»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.