via ppol: Ε ναι λοιπόν, το ομολογώ: ανήκω σε εκείνη την κάστα των ευρωπαϊστών που οραματίζονται την καταστροφή του κράτους-έθνους και την επιβολή μιας άψυχης, τεχνοκρατικής, και ξενοκίνητης δικτατορίας. Θέλω να οδηγήσω τους λαούς στη λιμοκτονία, να τους βυθίσω στην ανεργία και τη μιζέρια.Τέλος, για να ολοκληρωθεί αυτή η συνωμοσία της παγκοσμιοποίησης, εργάζομαι υπογείωςώστε να αλωθεί η ήπειρός μας από βαρβαρικές ορδές...
Αποδέχομαι αυτήν την εικόνα, αυτή την καρικατούρα που διαδίδουν τα πολιτικά άκρα (δεξιά και αριστερά) κι όλα τα λαϊκίστικα ευρωπαϊκά κόμματα, για όσους αγωνιζόμαστε για μια πιο ενωμένη, ισχυρή και αλληλέγγυα Ευρώπη.
Αλλά δε θα είμαι εξίσου επιεικής με τους συναδέρφους μου που αρνούνται να αντιμετωπίσουν αυτή τη δυσφημιστική εκστρατεία κι αντ' αυτού προσπαθούν να επιπλεύσουν στις φοβίες των πολιτών μας για την παγκοσμιοποίηση.
Είμαι αυστηρός με τους ηγέτες εκείνους, σαν τους Νικολά Σαρκοζί (Nicolas Sarkozy), Σίλβιο Μπερλουσκόνι (Silvio Berlusconi) και 'Ανγκελα Μέρκελ (Angela Merkel), που ανταλλάσσουν το γενικό ευρωπαϊκό συμφέρον αντί πινακίου (εκλογικής) φακής. Κι είμαι ακόμα περισσότερο αυστηρόςδιότι αυτοί είναι οι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τη δραματική εξέλιξη στις αντιλήψεις της κοινής γνώμης. Με την εμμονή τους να ακολουθούν το ρεύμα και να παριστάνουν τους τηλεοπτικούς ανεμοδείκτες, αυτοί οι πολιτικοί ηγέτες εξευτελίζουν την έννοια της πολιτικής δράσης.
Ζητείται ηγέτης που θα καθορίσει μια πορεία και που η πολιτική του δε θα εξαρτάται από το χτεσινό μιντιακό επεισόδιο ή τη σημερινή χρηματιστηριακή εξέλιξη.
Δείτε π.χ. τι συνέβη με την μέτρια συρροή Τυνησίων προσφύγων στη Λαμπεντούζα. Η Γαλλία κι η Ιταλία ζητούν καλύτερη επιτήρηση της ζώνης του Σένγκεν: θαυμάσια. Όλοι το ζητάμε αυτό, από τη σύνοδο του Τάμπερε του 1999, όταν οι ηγέτες των κρατών και των κυβερνήσεων τοποθετήθηκαν υπέρ της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής μετανάστευσης και παροχής ασύλου. Τι έγινε έκτοτε; Όχι και πολλά. Αλλά ποιος φταίει γι' αυτό; Η Ευρώπη ή οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών, που οχυρώνονται πίσω από τα εθνικά τους συστήματα κι εμποδίζουν την ανάδυση κάθε κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής;
Το ίδιο συμβαίνει με την κρίση δανεισμού που μετά την Ελλάδα και την Ιρλανδία πλήττει πλέον και την Πορτογαλία. Δικαίως, οι ψηφοφόροι της Φιλανδίας και άλλων κρατών ανησυχούν για την πορεία του ευρώ. Αλλά ποιος ευθύνεται για την κρίση αυτή; Εκείνοι που, όπως εγώ, ζητούν εδώ κι ένα χρόνο την έκδοση ευρωομολόγων και τη δημιουργία ενός «ευρωπαϊκού νομισματικού ταμείου»; Ή οι κυβερνήσεις του τύπου της Γερμανίας και της Ολλανδίας, που μας υποχρεώνουν να υιοθετούμε εξ αρχής ανεπαρκείς και περιπτωσιολογικές συμφωνίες, που τελικά αποδεικνύονται πολυδάπανες για τα υπερχρεωμένα κράτη-μέλη, αναποτελεσματικές και τελικά ριψοκίνδυνες για τους ίδιους τους δανειστές; Αυτή η άρνησή τους να υλοποιούνται οι ειλημμένες αποφάσεις και να αντλούνται τα πολιτικά συμπεράσματα που απαιτούν οι καταστάσεις που οι ίδιοι δημιούργησαν, είναι φυσικό να ανησυχεί μεγάλα τμήματα της κοινής γνώμης. «Μα τελικά, υπάρχει πιλότος στο αεροπλάνο;» αναρωτιούνται οι πολίτες. Και θα συνεχίσουν να το κάνουν. Διότι είμαι εις θέση να περιγράψω από τώρα τη συνέχεια αυτού του καταστροφικού σεναρίου που θα επιτρέψει στους λαϊκιστές να έχουν κι άλλες επιτυχίες.
Η Ευρώπη σήμερα αντιμετωπίζει διπλό έλλειμμα: ανταγωνιστικότητας κι ανάπτυξης. Χρειάζεται να επενδύσουμε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ στον εκσυγχρονισμό των υποδομών μας στην ενέργεια, τις μεταφορές, τις τηλεπικοινωνίες, αλλά και την έρευνα. Λεφτά υπάρχουν. Είναι οι αποταμιεύσεις των Ευρωπαίων που χρηματοδοτούν σήμερα την ανάπτυξη της Κίνας και το αμερικανικό δημόσιο χρέος. Αρκετοί από εμάς προτείνουμε τη σύναψη ενός μεγάλου ευρωπαϊκού δανείου, ώστε όλο αυτό το αποταμιευμένο χρήμα να διοχετευθεί στην ανάπτυξη της ηπείρου μας. Αλλά είναι τόσο περισσότερο ευχάριστο για τους μύωπες ηγέτες μας να συνάπτουν τα μικρά εθνικά τους δάνεια, να ασκούν τις μικρές εθνικές τους οικονομικές πολιτικές, που το μόνο που πετυχαίνουν είναι να οξύνουν τον ενδο-ευρωπαϊκό μας ανταγωνισμό -αντί να ενώνουμε τις δυνάμεις μας απέναντι στις ΗΠΑ και την Κίνα.
Αλλά ποιος θα θεωρηθεί ένοχος αυτού του προδιαγεγραμμένου ναυαγίου; Μα ποιος άλλος από την Ευρώπη, που με λιλιπούτειο προϋπολογισμό, χωρίς μέσα, ασφαλώς και δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα για να δημιουργήσει τις θέσεις εργασίας του αύριο στην «πράσινη» οικονομία και το ψηφιακό εμπόριο.
Όλα τα άλματα στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση γίνονταν πάντα χάρη στην ενεργή υποστήριξη την ηγετών που καταλάμβαναν διαδοχικά τις ηγεσίες των χωρών μας, καθώς η μια γενιά συνέχιζε τις αποφάσεις των προηγούμενης. Έτσι, π.χ. Ο Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν (Valéry Giscard D' Estaing) δημιούργησε το «ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα» πάνω στο οποίο στηρίχτηκε ο Φρανσουά Μιτεράν (François Mitterand) για να δημιουργήσει το ευρώ.
Σήμερα παρατηρούμε την αντίστροφη πορεία, με τους εμπνευστές της συνθήκης της Λισσαβόνας, τους Νικολά Σαρκοζί και την 'Ανγκελα Μέρκελ να απαρνιούνται το ίδιο τους το δημιούργημα, φοβούμενοι μην χαρακτηριστούν «κακοί» Γάλλοι ή Γερμανοί.
Εγώ όμως αποτελώ μέρος των αληθινών Ευρωπαίων, και δεν είναι οι λαϊκιστές κι οι τυχάρπαστοι που θα με κάνουν να ντραπώ επειδή επιμένω να θέλω να υπάρχει ένα μέλλον για τις γηραιές μας χώρες και τη νεαρή Ευρώπη.
Ο Guy Verhofstadt είναι ηγέτης της ομάδας των φιλελευθέρων στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.