Μετά σαράντα τέσσερα έτη

Tου Πασχου Mανδραβελη
Εχουν γραφεί κι έχουν λεχθεί πολλά για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, τη θλιβερή επέτειο του οποίου είχαμε πριν από λίγες ημέρες. Κάποια από αυτά είναι σωστά, κάποια άλλα είναι μύθοι, που δυστυχώς δεν μας επιτρέπουν να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα, όχι μόνο γι’ αυτά που μας συνέβησαν, αλλά και για όσα μας συμβαίνουν. Ο μεγαλύτερος όλων των μύθων είναι ο ίδιος που ανακυκλώνεται σε κάθε καμπή της ιστορίας μας· είναι ο «μύθος των αθώων Ελλήνων» που έπεσαν θύματα ξένων κέντρων.
Η ιστορική έρευνα έχει αποδείξει πως και συνωμοσίες υπήρξαν, και κάποιο από τα πολλά αμερικανικά δάχτυλα μπήκε, και η χούντα εξυπηρέτησε πολλάκις τους σχεδιασμούς των Αμερικανών. Η αλήθεια όμως που αποσιωπάται είναι ότι δεν ήταν όλοι οι πραξικοπηματίες πράκτορες ή κατά συνείδηση προδότες. Απλώς υιοθέτησαν την καταστροφική πλάνη ότι υπάρχει κάτι υπέρτερο της Δημοκρατίας που πρέπει να διασωθεί. Στο μυαλό τους η Πατρίδα κινδύνευε, επομένως ο δημοκρατικός κανόνας έπρεπε να ανασταλεί.

Η ενδιαφέρουσα συνέχεια εδώ.