O συνδικαλισμός ξεκίνησε ως ιδέα και κατήντησε ασθένεια. Η χρησιμότητα των διεκδικήσεων κάθε εργασιακής ομάδας που δεν είναι σε συνάρτηση με το κοινό όφελος αμφισβητείται πλέον ανοιχτά από τους περισσότερους κ από τον γράφοντα συνδικαλιστή. Η επιτυχία του κάθε συνδικάτου έφτασε να αποτελεί αντίστοιχα αποτυχία για μια άλλη εργασιακή ομάδα και η επικαλούμενη συλλογικότητα έγινε διεκδίκηση του κάθε τομέα για την πάρτη του.
Η λογική του να πάρουμε όσο μπορούμε περισσότερα ή να να θέσουμε 10 θέματα στο τραπέζι για να πάρουμε τα 5 που εν τοις πράγμασι διεκδικούμε, μαζί με την ψηφοθηρική διάθεση των ελληνικών κυβερνήσεων και τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη των συνδικάτων, οδήγησε τη χώρα μας σε τούτη την κατάντια.
Αποτέλεσμα; ......
Η δημιουργία τεραστίων ανισοτήτων στα προνόμια μεταξύ των εργαζομένων με κύρια τη μισθολογική ανισότητα . Στο δημόσιο δημιουργήθηκαν μισθοί πολλών ταχυτήτων με μοναδικό κριτήριο την ικανότητα του κάθε συνδικάτου να διεκδικεί εμμονικά ή να γλείφει με τέχνη. Φτάσαμε σε σημείο ο ίδιος υπάλληλος που έπαιρνε Χ χρήματα σε ένα πόστο να τα κάνει 2Χ με μια απλή μετάταξη και φυσικά να διεκδικούν όλοι μετατάξεις με βάση όχι το αντικείμενο εργασίας αλλά τις απολαβές. Την ανισότητα αυτή ενίσχυσε το κράτος καθώς κάθε κυβέρνηση προέβαινε σε μετατάξεις (κυρίως σε οικονομικά πόστα) των δικών της ανθρώπων, περνώντας το μήνυμα ότι για να ανελιχθείς μισθολογικά κ βαθμολογικά πρέπει να ψηφίσεις το τάδε κόμμα και τον τάδε πολιτικό που θα σε βολέψει κ θα σε στηρίξει.
Οι συνταξιούχοι των 40 ετών, οι συντάξεις πολλών ταχυτήτων, τα συνδικαλιστικά δίχτυα προστασίας σε ανίκανους υπαλλήλους, οι καλοταισμένοι αποκλειστικής απασχόλησης συνδικαλιστές και η δήθεν συναδελφική αλληλεγγύη (τι εφεύρεση τούτη) γέμισαν ένα κάδρο ευθυνών που προέκυψε από έναν ανεύθυνο συνδικαλισμό και καταλήγουμε στη σημερινή ημέρα όπου πρέπει να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα από την αρχή.
Βέβαιο είναι ότι χρειαζόμαστε γερές βάσεις και ένα νέο κρατικό οικοδόδημα που θα προκύψει από σαρωτικές διαρθρωτικές αλλαγές. Η απογραφή, η ανακατανομή αρμοδιοτήτων, ένα νέο ακριβοδίκαιο ενιαίο μισθολόγιο (όχι προς τα κάτω), ο νέος ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι κάποιες από τις αλλαγές που θα επιφέρουν καταρχάς αξιοκρατία και εργασιακή ισορροπία ενώ σε δεύτερο χρόνο θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη της χώρας.
Τι χρειάζεται; Να απομακρυνθούμε από κάθε παλαιοσυνδικαλιστική λογική και να διεκδικούμε με ωριμότητα, σύνεση και προπαντός με προμετωπίδα το εθνικό συμφέρον. Τα κλειστά λιμάνια κ αεροδρόμια, τα ακίνητα βυτιοφόρα και η παράλυση του κράτους δεν οφελούν κανένα μα κανένα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.