Πώς τολμάτε κ. Τσίπρα;

-Πώς τολμάτε, κ. Τσίπρα να έρθετε πρώτος; φωνάζει από το βράδυ της Κυριακής πλήρες αγανακτήσεως, υβρίζοντας και φτύνοντας πολλές φορές, το σύμπλεγμα της πολιτικής, οικονομικής και ενημερωτικής ολιγαρχίας…

-Πώς τολμάτε, εσείς και το κόμμα σας, ένα κόμμα αριστερό, το οποίο αμφισβητεί την από εβδομήντα χρόνων τουλάχιστον αδιαμφισβήτητη μέχρι τώρα τάξη πραγμάτων, να θέτετε ζήτημα εθνικών εκλογών, για να έρθετε εσείς στην εξουσία και να ανατρέψετε ο,τι με ψεύδη, υποσχέσεις, αρπαχτές, λαμογιές, κλεψιές, διαλύσεις ασφαλιστικών ταμείων, ανακεφαλαιώσεις τραπεζών, ιδιωτικοποιήσεις, εκποιήσεις...

και εκχωρήσεις δημόσιας περιουσίας και δημόσιων αγαθών έχει κερδίσει η τάξη της πολιτικής σταθερότητας;

-Πώς τολμάτε κ. Τσίπρα, να εκνευρίζετε τους καλαμαρίσκους των «6» των «8» και των «9», οι οποίοι βλέπουν οσονούπω τα αφεντικά τους να υποχρεούνται να επιστρέψουν δανεικά (κι αγύριστα μέχρι τώρα) εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ από το βαλάντιο του Έλληνα φορολογούμενου;

-Πώς τολμάτε, να στρέφετε τα βλέμματα της Ευρώπης και της Αμερικής προς το πρόσωπό σας, άλλα με ευχάριστη έκπληξη και άλλα με μίσος, γιατί η επιστροφή της αξιοπρέπειας σε έναν τόπο συχνά δεν  είναι επιθυμητή, αφού αμφισβητεί επικυρίαρχους και διεθνείς νταβατζήδες;

-Πώς τολμάτε, να στέλνετε φάτσα-κάρτα στη γυναίκα φόβητρο της Ευρώπης Άγγελα Μέρκελ πρώτον σε σταυρούς αυτόν τον αυθάδη, που στα νιάτα του κατέβασε τη σβάστικα από την Ακρόπολη και τώρα, στα γεράματά του επιμένει ακόμη να ζητά από τη Γερμανία όσα χρωστά, και χρωστά πάρα πολλά, στην πατρίδα του;

-Πώς τολμάτε να βγαίνετε πρώτος εσείς, ο οποίος ζητά αναδιάρθρωση με διαγραφή του μεγαλύτερου από το ελληνικό χρέος, μαζί και το χρέος όλου του ευρωπαϊκού Νότου, τινάζοντας στον αέρα τους λογαριασμούς των αεριτζήδων των Βρυξελλών, του Βερολίνου, του Λουξεμβούργου και των γνωστών αμαρτωλών οίκων, εν ολίγοις αυτών που έπλεξαν τον ιστό αυτού του χρέους;

-Πώς τολμάτε, να αφήνετε τη νέα περιφερειάρχη Αττικής να διακηρύσσει ότι τέρμα οι δουλειές με τον «φον» Φούχτελ και τους μεγαλοεργολάβους που σε κάθε στιγμή, σε κάθε περίοδο ευτυχίας ή δυστυχίας ξέρουν μόνο να κερδίζουν, αλλά και να στέλνουν στην πείνα και στην αναξιοπρέπεια εκατομμύρια οικογένειες;

-Πώς τολμάτε, να προκαλείτε σύγχυση στον πρωθυπουργό και να τον κάνετε να κρύβεται όλο και πιο βαθιά στο μέγαρο Μαξίμου, να βάζει μπάρες στις πόρτες, να στήνει ναρκοπέδια μπροστά και να ανοίγει χαντάκια με κροκόδειλους στον περίβολο, μπας και αποτρέψει την εκπόρθησή του;

-Πώς τολμάτε να προκαλείτε την ολύμπια οργή του Ευάγγελου Βενιζέλου, πατέρα των θεών και των ανθρώπων (αυτό και μόνο δεν το σκεφτήκατε;), κατακουρελιάζοντας την πεποίθησή του, ότι χωρίς αυτόν σταματά να γυρίζει η γη περί τον άξονά της και γύρω από τον ήλιο;

-Πώς τολμάτε να φέρνετε σε αμηχανία τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και να του θυμίζετε ότι αυτός είναι ο ρυθμιστής του πολιτεύματος, αυτός είναι που μπορεί να φρενάρει τον αχαλίνωτο πρωθυπουργό, ώστε «να μη διανοηθεί» (μα, είναι κουβέντα αυτή κ. Τσίπρα;), να προχωρήσει στην τέλεση ακόμα περισσότερων ανοσιουργημάτων στο σώμα της πατρίδας;

Ε, λοιπόν, επειδή ο κόσμος χάνεται (κάτω από τα πόδια μας) και γι' αυτόν και μόνο το λόγο, μην απορείτε για τον πόλεμο που αντιμετωπίζετε, ούτε γι' αυτόν που θα αντιμετωπίσετε τις μέρες και τους μήνες που έρχονται.

Ρουμπάνης Γρηγόρης