ΠΑΡΑΓΩΓΙΚH ΑΝΑΣΥΓΚΡOΤΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜOΣΙΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡHΣΕΙΣ (Δ.Ε.) ΝEΑ ΚΑΤAΣΤΑΣΗ, ΝEΑ ΚΑΘHΚΟΝΤΑ

Του ΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Διαβάζοντας στην Κυριακάτικη Αυγή, της 9/2, την παρουσίαση της μελέτης τωνΓιάννη Κουζή, Κώστα Δημουλά, Θοδωρου Μητράκου και Μαρίας Φιλιοπούλου για τη διάλυση του Δημόσιου Τομέα(Δ.Τ.), ο πρώτος συνειρμός μου ήταν η αντίστοιχη εικόνα για τις Δημόσιες επιχειρήσεις που σαν μέρος του ευρύτερου δημόσιου τομέα, έχουν υποστεί παρόμοια συρρίκνωση και διάλυση.

Ο δεύτερος συνειρμός αφορούσε την ανάγκη να δοθεί προσοχή στην εξέταση και επεξεργασμένη απάντηση σε αυτή την πορεία. Έχουμε επανειλημμένα ασχοληθεί και αφιερώσει μεγάλο μέρος των αναλύσεων και αρθρογραφίας μας, σε αυτό που έχει συντελεστεί. Κάνουμε μνημόσυνο για ότι υπήρχε και χάσαμε. Ασφαλώς είναι αναγκαία, χρήσιμη η απεικόνιση αυτής της διαδρομής και η εκτίμηση πως πράγματι ο εχθρός είναι νικητής Πως για δεκαετίες έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και γράφει την ιστορία. Το ζητούμενο λοιπόν σήμερα είναι να διαμορφώσουμε τη δική μας πρόταση και το σχέδιο προώθησης αυτής της πρότασης. Πως θα βλέπαμε, εμείς ποσοτικά, ποιοτικά, αναλυτικά, πως θα θέλαμε εμείς ένα ανασυγκροτημένο δημόσιο τομέα, πάνω στις αρχές και προσεγγίσεις της Αριστεράς.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ–ΕΝΤΑΞΗ ΤΩΝ Δ.Ε. ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ.

Είναι γνωστό, πως τόσο ο ΣΥΝ με τις διαδοχικές τοποθετήσεις του (πιο ολοκληρωμένα με τις θέσεις που παρουσίασε δημόσια σε ημερίδα στις 13/5/2011 βλέπε http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=23040) αλλά και στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ με τα ντοκουμέντα του, έχει διαμορφώσει εδώ και χρόνια και συνεχίζει να εμπλουτίζει τις θέσεις για αυτές.

Έχουμε πάντα κατά νου, πως όταν αναφερόμαστε στον Δημόσιο τομέα της οικονομίας και συγκεκριμένα στις δημόσιες επιχειρήσεις στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, ότι αυτές δεν ήταν ποτέ ουσιαστικά δημόσιες, δηλαδή να υπηρετούν ολοκληρωμένα την κοινωνία και τις ανάγκες της.Διαχρονικά ο κοινωνικός και αναπτυξιακός τους ρόλος υποβαθμίζεται, ώστε σήμερα να μην συγκρίνεται με τον δημόσιο τομέα της δεκαετίας του ’80. Ιδιαίτερα μετά το 1996 με το Νόμο 2414/96 και τα τελευταία χρόνια με τους μνημονιακούς νόμους και πολιτικές, εξελίσσονται και τυπικά σε πλήρως ιδιωτικές, ή διαλύονται και τ’ αντικείμενα και δραστηριότητες τους καταλαμβάνει προς όφελός του ο ιδιωτικός τομέας.

Σήμερα, η ποιοτική αλλαγή σε σχέση με παλιότερες φάσεις, είναι ότι το κεφάλαιο δεν αρκείται απλά στην στήριξη των συμφερόντων του από τον Δ.Τ. –αυτό που χαρακτηρίζαμε σαν ΚΜΚ (κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό) , αλλά επιδιώκει την ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση και εξαγορά των δημόσιων φορέων και μάλιστα αντί πινακίου φακής .

Στην προαναφερθείσα ημερίδα:
-Παρουσιάστηκε συνολικά αλλά και για τις μεγαλύτερες Δ.Ε. μια σύντομη ιστορική διαδρομή για την ανάπτυξή και το ρόλο τους. Η δημιουργία , παρουσία και το έργο τους μετά τον Β ΠΠ, (Δημόσιων επιχειρήσεων όπως οι ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΠ και άλλων) με θετική αξιολόγηση στην προσφορά τους.
-Οι επιπτώσεις του Μνημονίου
-Η λυσσαλέα τα τελευταία χρόνια επίθεση στο δημόσιο τομέα (στενό και ευρύτερο) και στο κοινωνικό κράτος.
-Ειδικότερα οι εξελίξεις που έχουν συντελεστεί μετά τα μέσα 80 και ιδιαίτερα μετά το 1996 με σταθμό το Ν.2414/96(Σημίτης) που έχουν φέρει και τις δημόσιες επιχειρήσεις σε μία κατάσταση αγνώριστη. Τις δύο τελευταίες δεκαετίες πέρασε λαίλαπα και πλέον το τοπίο του Δημόσιου Τομέα είναι αγνώριστο.
- Τέλος οι προτάσεις της Αριστεράς για νέο ρόλο και νέα λειτουργία των ΔΕ, για κοινωνική και οικονομική αποτελεσματικότητα του ΔΤ. Για ένα σύγχρονο management για το ανθρώπινο δυναμικό, και τις εργασιακές σχέσεις. Για την επενδυτική και ευρύτερα αναπτυξιακή και κοινωφελή πολιτική των Δ.Ε. και του Δ.Τ., για τη συμβολή των Δ.Ε. στην αύξηση της απασχόλησης.

Έτσι το παρόν σημείωμα δεν επαναλαμβάνει ιστορικές αναφορές ούτε τα λειτουργικά προβλήματα στις Δ.Ε. αλλά είναι συμπληρωματικό, εστιάζοντας σε ένα σημαντικό καθήκον, πως μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα ανασυγκροτήσει τον Δημόσιο Τομέα και θα τον βάλει να δουλέψει σε όφελος της κοινωνίας και της Ανάπτυξης. Θα είναι λάθος προσέγγιση να ξεκινήσουμε με τη λογική, «ο γέγονε γέγονε» σε ότι αφορά τις αποδιαρθρώσεις –μεταρρυθμίσεις τις χαρακτηρίζουν οι μνημονιακές δυνάμεις- στις Δ.Ε., και να περιορίσουμε το σχέδιο και δράση μας σε μερεμέτια σε ότι παραλάβουμε. Τούτων δοθέντων πρώτη προτεραιότητα πρέπει να είναι ο σχεδιασμός για την ανασυγκρότηση ενός ισχυρού δημόσιου τομέα, που θα είναι, όπως τονίζαμε πάντα μοχλός στην αναπτυξιακή προσπάθεια του τόπου.

ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Θετική πλευρά της ιδεολογικής μας παρέμβασης τα τελευταία χρόνια, είναι η επίμονη αναφορά πως υπάρχουν δημόσια αγαθά όπως το νερό, το ρεύμα, η επικοινωνίες, οι μεταφορές, στα οποία έχουν δικαίωμα όλοι οι πολίτες. Θετικό επίσης ότι αναδείξαμε την διεθνή εμπειρία όπου τέτοια αγαθά που ενώ αρχικά διαχειρίστηκαν ιδιώτες, στη συνέχεια και κάτω από την παρέμβαση ενεργών πολιτών και κινημάτων επιστρέφουν σε κάποιο βαθμό, στο δημόσιο με την ευρύτερη έννοια που περιλαμβάνει και την τοπική αυτοδιοίκηση.

Όμως σε κάποιο βαθμό η παρέμβασή μας είναι ελλιπής, ιδιαίτερα όταν γίνεται αναφορά σε θεσμικές ρυθμίσεις της Ε.Ε. όπως το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα (Ε.Ε.Ε.) ή στην προστασία ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, δημιουργώντας αυταπάτες. Σίγουρα πρέπει ν’ αξιοποιηθούν οι όποιες δυνατότητες κοινωνικής παρέμβασης, αλλά δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας το συνολικό πλαίσιο των ακολουθούμενων πολιτικών που καταστρέφει κοινωνικές και δημόσιες δομές και δημιουργεί φτώχεια και εξαθλίωση. Η ιδεολογική μας παρέμβαση θα είναι πάντα ελλιπής αν δεν συνδέσει τις παροχές αυτές με μέτρα που θα καθιστούν αυτές τις παροχές περιττές. Το αναφέρω αυτό γιατί οι κυρίαρχες δυνάμεις στην ΕΕ, όχι από ενδιαφέρον για τους πολίτες, αλλά από έγνοια να μην αμφισβητηθεί το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο από εκρηκτικές καταστάσεις, θεσπίζουν παροχές όπως το Ε.Ε.Ε, ή άλλες για πολίτες που βρίσκονται σε ένδεια. Είναι παροχές στην ουσία που επιδιώκουν την διαιώνιση των προβλημάτων και την διατήρηση ανέπαφου του πυρήνα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Τα όργανα της Ε.Ε. όσον αφορά το βασικό θεσμικό πλαίσιο πιέζουν ασφυκτικά για προώθηση της «απελευθέρωσης» των αγορών, των κεφαλαίων, άνοιγμα των επαγγελμάτων κλπ, ενώ αντίθετα σ’ ότι αφορά κοινωνικά δικαιώματα και παροχές αυτά συνεχώς υποβαθμίζονται. Οι ανισότητες, συνεχώς μεγαλώνουν, το κοινωνικό κράτος κατεδαφίζεται, η ανεργία καλπάζει. Πότε έγινε κάποια σοβαρή προσπάθεια για την αντιμετώπιση της διογκούμενης ανεργίας; Η ανεργία είναι σύμφυτη με το σύστημα που την αναπαράγει.

Σύμφωνα πάντα με το ίδιο πλαίσιο γίνεται αναφορά σε υπηρεσίες που πρέπει να παρέχονται στους πολίτες. Έχουμε ήδη την εμπειρία από την υποχρέωση για ακτοπλοϊκή σύνδεση με όλα τα νησιά. Το πώς ανταποκρίνονται οι ιδιώτες στην υποχρέωση αυτή, όταν δεν περιμένουν υψηλό κέρδος το γνωρίζουμε, είτε με διακοπή των δρομολογίων , είτε με την υποβάθμιση των υπηρεσιών ακόμη και με την ναυτολόγηση μη ασφαλών πλοίων.

Οφείλουμε να προβάλουμε τη θέση πως για πραγματικές κοινωνικές υπηρεσίες είναι απαραίτητες κοινωνικές δομές, δημόσιες επιχειρήσεις και άλλη αριστερή διακυβέρνηση που θα τις αξιοποιεί τόσο για το κοινωνικό έργο όσο και για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας .

Θα αναφερθώ στη συνέχεια, σε ορισμένες μόνο προτάσεις όσον αφορά την ανασυγκρότηση στις δημόσιες επιχειρήσεις. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις που περιλαμβάνονται στο Νόμο 2414/96 καθώς και τα ΝΠΙΔ που εποπτεύονται από το Δημόσιο, αθροιστικά περιλαμβάνονται στην πρότασή μας για τις δημόσιες επιχειρήσεις που ασφαλώς πρέπει να είναι τυπικά και ουσιαστικά ελεγχόμενες από το Δημόσιο. Επομένως, για να είμαστε συγκεκριμένοι, επιχειρήσεις που έχουν πλειοψηφικά ή πλήρως ιδιωτικοποιηθεί (πχ ΕΛΠΕ, ΟΤΕ, ΟΠΑΠ, Ολυμπιακή) ή πηγαίνουν για πλήρη ιδιωτικοποίηση (πχ ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ κλπ) πρέπει να ληφθούν μέτρα και να αναπτυχθεί αγώνας για να αποτραπεί ή πλήρης ιδιωτικοποίηση, ή αν έχει ολοκληρωθεί η ιδιωτικοποίησή τους, να μελετηθεί και να σχεδιαστεί η διαδικασία επιστροφής στο Δημόσιο.
Όσον αφορά Α.Ε ή ΝΠΙΔ (πχ ΕΟΜΜΕΧ, ΙΓΜΕ κλπ) που οι κυβερνήσεις δεν έκριναν σκόπιμη την ιδιωτικοποίηση τους, αλλά έχει ακολουθηθεί μία διαλυτική πορεία, στόχος, πρέπει να είναι, η επιβίωση και ανάπτυξή τους.

Αυτά συνιστούν σήμερα πρώτιστο καθήκον και ασφαλώς μετά την υλοποίηση του, ακολουθεί το θέμα της λειτουργίας τους που πρέπει να διέπεται από τις αρχές τους κανόνες που έχουμε διατυπώσει. Παλεύουμε, για ένα άλλο δημόσιο τομέα, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι ο σημερινός Δ.Τ. δεν αντιστοιχεί στις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά και ότι ιδιαίτερα τα τελευταία 20 χρόνια, ο όποιος κοινωνικός και αναπτυξιακός ρόλος του υποβαθμίζεται παραπέρα και οδηγείται στην πλήρη καταστροφή του με βάση την πολιτική που έχουν επιβάλει οι κυρίαρχες στην Ευρώπη πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ Δ.Ε.

Απέναντι στο ξεπούλημα των Δ.Ε. από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και τα τελευταία χρόνια από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, απέναντι στο δίλημμα του κρατισμού ή των ιδιωτικοποιήσεων γύρω από το οποίο αναπτύσσεται μόνιμη φιλολογία, προβάλλουμε σαν εναλλακτικό στρατηγικό στόχο την πορεία κοινωνικοποίησής τους. Κοινωνική ιδιοκτησία, κοινωνική λειτουργία και κοινωνικός έλεγχος των Δ.Ε.

Στα πλαίσια της συνολικής πρότασης μας, οι άμεσοι και ευρύτεροι στόχοι μας είναι:
-Απόκρουση των άμεσα προωθούμενων ιδιωτικοποιήσεων και επανάκτηση του πλήρους δημοσίου ελέγχου των στρατηγικής σημασίας Δ.Ε. (ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ΕΛΠΕ, ΟΤΕ., ΕΥΔΑΠ, κλπ) σε αυτές δηλαδή που έχει προχωρήσει πλειοψηφικά η επίκειται η πλειοψηφική ιδιωτικοποίηση τους. Στην επανάκτηση εντάσσουμε και επιχειρήσεις που έχουν μεγάλο οικονομικό εκτόπισμα, όπως ο ΟΠΑΠ.

Στην κατεύθυνση αυτή, οφείλουμε να σχεδιάσουμε ποιος θα είναι ο νέος ανασυγκροτημένος δημόσιος τομέας, που θα στηρίζει μια άλλου τύπου ανάπτυξη και με ποια διαδικασία θα επιτευχθεί ο στόχος αυτός.
Επειδή μάλιστα θεωρώ πως στις γραμμές μας δεν υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις σχετικά με το ρόλο, τον προσανατολισμό και κατεύθυνση στη λειτουργία των ΔΕ. η συζήτηση πρέπει να κατευθυνθεί στο βασικό επίδικο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς χρειάζεται συγκεκριμένα εργαλεία, συγκεκριμένες δημόσιες επιχειρήσεις, για την άσκηση της πολιτικής της και από αυτά τα εργαλεία(Δ.Ε.), άλλες έχουν δοθεί σε ιδιώτες, άλλες έχουν παραδοθεί εν μέρει ,ενώ άλλες τυπικά είναι δημόσιες αλλά βρίσκονται σε μερική ή ολική διάλυση.
Στη νέα λοιπόν κυβέρνηση, μπαίνει τα καθήκον της ανασυγκρότησης του δημόσιου επιχειρηματικού τομέα, ενός καθήκοντος καθόλου εύκολου, το οποίο πρέπει να μας προβληματίσει σήμερα
Πρέπει με δεδομένη τη διαμορφωμένη σήμερα κατάσταση να υπάρξει όχι κάποιο γενικό, αλλά εξειδικευμένο σχέδιο ανά επιχείρηση για την ανασυγκρότηση ενός ισχυρού δημόσιου τομέα που θα είναι βασικό εργαλείο και μοχλός στην ανάπτυξη του τόπου.

Ο δημόσιος τομέας οφείλει να έχει ισχυρούς δημόσιους πυλώνες σε όλους του κρίσιμους τομείς και επειδή οι περισσότεροι τομείς είναι απελευθερωμένοι, οι δημόσιες επιχειρήσεις σε αυτούς τους τομείς πρέπει να έχουν σημαντικό ειδικό βάρος, σε κάθε τομέα που δραστηριοποιούνται. Πχ το ποσοστό ελέγχου της ΔΕΗ στην συνολική παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, στη διανομή, εννοείται πως για μας η Μεταφορά οφείλει να είναι συνολικά δημόσια, πρέπει να είναι σημαντικό και καθοριστικό. Παρόμοια προσέγγιση είναι αναγκαία για τον δημόσιο ΟΤΕ που πρέπει να έχει σημαντικό ειδικό βάρος στις τηλεπικοινωνίες, των ΕΛΤΑ στην ταχυδρομική δραστηριότητα κλπ

Για να αναφερθούμε ειδικότερα στον τομέα της ενέργειας όπου παρακολουθούμε μεγάλη κινητικότητα, θεωρούμε αναγκαίο ότι:
Η ΔΕΗ και θυγατρικές της πρέπει να είναι πλήρως δημόσιες, με δεδομένο πως με το ισχύον καθεστώς μπορούν να δραστηριοποιηθούν και άλλες εταιρείες. Δεν αποδεχόμαστε τη διάλυση της ΔΕΗ. Το ίδιο για ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ. Για τη διύλιση με δεδομένο ότι υπάρχει και άλλο ιδιωτικό διϋλιστήριο (ΜΟΤΟΡ ΟΙΛ), τα ΕΛΠΕ πρέπει να είναι πλήρως δημόσια, ελεγχόμενα διυλιστήρια. Oι ΕΠΑ θα μπορούσε να συντμηθούν σε μία και όχι τρεις ή αύριο 6, όπως προβλέπεται Βεβαίως το κύριο για μας, είναι το management που πρέπει να είναι δημόσιο ώστε και οι επενδύσεις (αναγκαία επέκταση του δικτύου φυσικού αερίου) και η τιμολογιακή πολιτική να καθορίζεται από το δημόσιο και όχι από τους ιδιώτες.

-Σχετικά με τον ΟΤΕ
Απόκρουση των σχεδίων της Deutsche Telekom και της ελληνική κυβέρνησης για πώληση του 6% του δημοσίου και του 4% που κατέχει το ΙΚΑ. Αυτό που χρειάζεται είναι η σταδιακή επαναφορά του ελέγχου του ΟΤΕ από το δημόσιο και όχι το ξεπούλημα του όποιου ποσοστού και των όποιων δικαιωμάτων έχουν απομείνει στο δημόσιο.
- Δεν νοείται, είναι απαράδεκτο η αμυντική βιομηχανία (ΕΑΣ, ΕΑΒ, ΕΛΒΟ) να μην είναι πλήρως δημόσια .
–Πλήρως δημόσιο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο
-Επανασύσταση εθνικού δημόσιου αερομεταφορέα
-Ναυπηγεία Σκαραμαγκά πλήρως δημόσια
-Πλήρως δημόσια ΕΛΤΑ, εφόσον λόγω απελευθερωμένης αγοράς μπορούν να δραστηριοποιούνται και ιδιωτικά ταχυδρομεία

-Αποτροπή ιδιωτικοποίησης υποδομών όπως τα λιμάνια (ΟΛΠ, ΟΛΘ, κλπ)
-ΟΠΑΠ δημόσιος
-ΤΕΟ δημόσια
-Επανίδρυση φορέα τύπου ΜΟΜΑ που καταργήθηκε μετά από πιέσεις ιδιωτών και που μπορεί να έχει μόνιμη χρησιμότητα στην διαμόρφωση αντιπυρικών ζωνών και αντιμετώπιση πυρκαγιών, σε ανάγκες επαρχιακών δρόμων κλπ
-Γενικά επανεξέταση φορέων(όπως η ΔΕΠΟΣ) που υπήρχαν και καταργήθηκαν
-Ίδρυση –πρόταση που έχουμε εξαγγείλει και παλιότερα- δημόσιου ακτοπλοϊκού φορέα που θα αναβαθμίσει την εξυπηρέτηση των επιβατών ειδικά σε άγονες γραμμές.
-Πλήρης αναμόρφωση των ρυθμιστικών αρχών (πχ ανταγωνισμού, ΡΑΕ ) ώστε να λειτουργήσουν για το δημόσιο συμφέρον και όχι όπως σήμερα όπου ουσιαστικά είναι υπηρέτες των ισχυρών ιδιωτικών ομίλων.

Στο θεσμικό πεδίο για την επαναφορά της συμμετοχής που έχει πλήρως απονευρωθεί να εξεταστεί η διαμόρφωση νέας πρότασης νόμου με περιεχόμενο παρόμοιο με το Ν1365/83 περί κοινωνικοποίησης, αξιοποιώντας την όποια αρνητική και θετική εμπειρία από την εφαρμογή του προαναφερθέντος νόμου

Βεβαίως αυτή η σκέψη είναι ενδεικτική, γιατί είναι αναγκαία η εμπεριστατωμένη μελέτη του θέματος.
Η ουσία και αρχή της δικής μας αριστερά είναι ο μέγιστος εργατικός, κοινωνικός και κοινοβουλευτικός έλεγχος των Δ.Ε. με την αναγκαία επικαιροποίηση και εξειδίκευση αυτού στου στόχου.

-Σχετικά με τον Ορυκτό πλούτο ,που είναι εθνικός πλούτος αφού τον δημιούργησε η φύση,θα μπορούσε να είναι πλήρως δημόσιος και οι επιχειρήσεις εθνικοποιημένες. Αν θα μπορούσαμε να μην επιμείνουμε στην εθνικοποίηση κάποιων δραστηριοτήτων αυτές είναι τα λατομεία, τα μάρμαρα και τα βιομηχανικά ορυκτά που έχουν μικρότερη αξία, όμως οι βασικές πρώτες ύλες όπως οι λιγνίτες, υδρογονάνθρακες, βωξίτης, λατερίτες, λευκόλιθος και χρυσός πρέπει να ανήκουν στο δημόσιο. Επίσης και οι αντίστοιχες βιομηχανίες. Δηλαδή πέρα από τη ΛΑΡΚΟ και η ΔΕΗ και η Αλουμίνιο της Ελλάδος(Μυτιληναίος) πρέπει να είναι δημόσιες και η όποια δημόσια -κατά την προσέγγισή μου- εταιρεία, αξιοποιήσει τον χρυσό, πρέπει να ανήκει στο δημόσιο. Πρέπει να εξεταστεί η περίπτωση επανίδρυσης της ΕΛΣΙ και να γίνει νέα μελέτη για πιθανή δημόσια επένδυση ανοξείδωτου χάλυβα.
Ίσως να φαίνεται μαξιμαλιστική η παραπάνω αναφορά στον δημόσιο επιχειρηματικό τομέα, αλλά γίνεται λόγος για τετραετία ενώ κάποια από τα επενδυτικά σχέδια μπορεί να μην είναι βιώσιμα.
Η αντίληψή μου όμως είναι, πως ανεξάρτητα από τους όποιους προβληματισμούς, πρέπει να γίνει σε βάθος μελέτη.
-Το γεγονός ότι ένα κυβερνητικό πρόγραμμα αφορά μια ολόκληρη τετραετία, επιβάλλει σε βάθος μελέτη
Τι κάνουμε ας πούμε με φορείς του δημοσίου που λειτούργησαν με παραγωγικές βιομηχανικές δραστηριότητες(πχ η ΕΛΣΙ στους χρωμίτες) και στη συνέχεια κάτω από πιέσεις σταμάτησαν; Θα ήταν άσκοπο επενδύσεις που είχαν προταθεί στο παρελθόν (πχ ανοξείδωτος χάλυβας κλπ) να μελετηθούν από μηδενική βάση παίρνοντας υπόψη τα σημερινά δεδομένα;

Άλλοι προγραμματικοί στόχοι για τις ΔΕΚΟ, ασφαλώς είναι :
-Σταδιακή ανάκτηση των εισοδηματικών απωλειών- λόγω Μνημονίου- των εργαζομένων στις Δ.Ε.
-.Άμεση κατάργηση των εμποδίων για τις προσλήψεις(δηλαδή μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις που είχαν θεσπιστεί) και ενεργοποίηση προσλήψεων με βάση τις ανάγκες που προκύπτουν από το σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης.
-Αξιοποίηση του ΕΣΠΑ αλλά ενίσχυση και των επενδύσεων με κονδύλια ΠΔΕ
-Παράλληλα με την προσπάθεια που πρέπει να γίνει για την ανασυγκρότηση του σ.κ. στον δημόσιο τομέα ώστε να βγει από το τέλμα, πρέπει ταυτόχρονα να αποκρουστεί η άγρια επίθεση που γίνεται σήμερα διεθνώς και στην Ελλάδα, για ευνόητους λόγους συνολικά στα συνδικάτα.

Κοινωνικό και εργατικό μέτωπο.
Στη διαδικασία για την παραγωγική ανασυγκρότηση και ένταξη δημόσιων επιχειρήσεων, εννοείται, πως το σχέδιο, οφείλει να περιλαμβάνει την κοινωνική και , εργατική στήριξη ενώ παράλληλα πρέπει να διαμορφωθεί και ένα νομικό οπλοστάσιο (σχέδια νόμου, νομοθετικές παρεμβάσεις) που θα υλοποιούν το σχέδιο αυτό.
-Στους στόχους που προαναφέραμε, τόσο τους γενικούς για ένα άλλο δημόσιο τομέα, αλλά και τους άμεσους, πρέπει να υπάρξει συντονισμένη παρέμβαση της Αριστεράς.
-Επιβάλλεται επίσης Μέτωπο των εργαζομένων σε κάθε Δ,Ε., Αναγκαιότητα μετώπων  ανά κλάδο ή δραστηριότητα (Μεταφορές, ενέργεια, υποδομές(λιμάνια) κλπ έρευνα, ύδρευση κλπ). Καθολικό Μέτωπο εργαζομένων δημοσίου και  ιδιωτικού τομέα για τις Δ.Ε., συμπαράταξη με άλλες κοινωνικές ομάδες και κοινωνικά στρώματα.(πχ καταναλωτικό κίνημα, αγρότες, μικρομεσαίοι κλπ).   Μέτωπο εργαζομένων και συνταξιούχων.

Συνοψίζοντας.
Σε όλη την περίοδο μέχρι την υλοποίηση των στόχων μας, δεν πρέπει να μένουμε με σταυρωμένα χέρια αλλά να αξιοποιήσουμε όλες τις δυνατότητες
Έχουμε μπροστά μας Μαραθώνιο. Η απάντηση σήμερα, στην κυβερνητική πολιτική καθολικής ιδιωτικοποίησης του δημόσιου τομέα και εκποίησης της δημόσιας περιουσίας του, περιλαμβάνει τόσο τον αμυντικό αγώνα για να σωθεί ότι σώζεται, αλλά και επιθετικό για μια άλλη διακυβέρνηση που θα θέτει τον δημόσιο τομέα στην υπηρεσία της κοινωνίας και της ανάπτυξης,
Αξιοποιούμε και τις όποιες δυνατότητες μας δίνει σήμερα το περιβάλλον της Ε.Ε. χωρίς όμως να έχουμε αυταπάτες, γιατί το πλαίσιο αυτό, βασικά, είναι ασφυκτικό, δεν ευνοεί αλλά υπονομεύει το κοινωνικό κράτος και ταυτόχρονα δεν ευνοεί αλλά υπονομεύει την όποια επιχειρηματική λειτουργία έχει μείνει στο δημόσιο
Εφόσον στις γραμμές μας υπάρχει κοινή προσέγγιση σε σχέση με τον δημόσιο τομέα, επιβάλλονται δύο σημαντικές δράσεις
Πρώτη δράση. Η θεσμική προετοιμασία με τη σε βάθος μελέτη του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου,η οποία θα καταλήξει σε προτάσεις νόμου και όποιες άλλες νομοθετικές παρεμβάσεις απαιτούνται
Δεύτερη δράση. Ένταξη όλων των υποκειμένων σε κοινή προσπάθεια. Μαζικό κίνημα, συνδικάτα, που πρέπει να είναι συμμέτοχοι στον αγώνα, στον παραπάνω στόχο.