Αριστοτέλης Ωνάσης: Σαν σήμερα το 1906 γεννήθηκε στη Σμύρνη ο δαιμόνιος Έλληνας μεγιστάνας (φωτό)

Ο Έλληνας μεγιστάνας Αριστοτέλης Ωνάσης γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου του 1906 στη Σμύρνη, σε σχετικά εύπορη για την περιοχή και την εποχή εκείνη οικογένεια.

Ήταν το δεύτερο παιδί των γονιών του. Είχε προηγηθεί η Άρτεμις, δυο χρόνια πριν.

Ο πατέρας του Σωκράτης Ωνάσης ήταν ένας από τους πλουσιότερους καπνέμπορους και επιχειρηματίες της Σμύρνης. Η μητέρα του Πηνελόπη Δολόγλου παντρεύτηκε στα 17 της χρόνια, αλλά πέθανε νέα στα 33 της. Έξι μήνες μετά, ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε την Ελένη, από την οποία ο Αριστοτέλης απέκτησε δύο αδελφές, τη Μερόπη και την Καλλιρρόη.

Η γιαγιά του, Γεσθημανή, ήταν πολύ θρήσκα και ονειρευόταν για τον εγγονό της να γίνει παπάς. Από μικρός ήταν παπαδάκι και του άρεσε να μαθαίνει απ’ έξω τους βυζαντινούς ψαλμούς. Ξεστράτισε, όμως, ως μαθητής, παρότι φοίτησε στα καλύτερα σχολεία.

Μεγαλώνοντας έκανε ένα ελκυστικό κορμί, που το επεδείκνυε με καμάρι στα κορίτσια. Είχε δύναμη, τόλμη, διασυνδέσεις και λεφτά…

Δωροδοκούσε τους υπαλλήλους των σχολείων του, αγόραζε τσιγάρα που τα κάπνιζαν με τους φίλους του, καβγάδιζε συχνά κι έλεγε ψέματα για πλάκα. Όμως, ήταν αγαπητός για τα ελαττώματα και τις απερισκεψίες του, το πνεύμα του και φυσικά τα χρήματά του.

Ήταν τακτικός πελάτης σε οίκο ανοχής και είχε τις πρώτες του εμπειρίες από τη δασκάλα του των γαλλικών, την πλύστρα της οικογένειάς του και μια παντρεμένη Τουρκάλα.

Με τη Μικρασιατική καταστροφή, ο πατέρας του βρέθηκε στη φυλακή. Η επιχείρησή τους περιήλθε στα χέρια των Τούρκων και η αποθήκη τους κάηκε. Μην έχοντας άλλη επιλογή, ο Αριστοτέλης αποφάσισε να ξενιτευτεί για να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη για εκείνον και την οικογένειά του.

Έτσι πήγε ως πρόσφυγας στην Ελλάδα και έπειτα από λίγο μετανάστευσε στην Αργεντινή. Αναφέρεται σε έρευνες του SanSimera, ότι πήγε στην Αργεντινή με 250 δολάρια. Στο Μπουένος Άιρες έκανε διάφορες δουλειές: Λαντζιέρης, υπάλληλος σε πλυντήριο, νυχτοφύλακας. Όταν η Βρετανική Τηλεφωνική Εταιρία προσέλαβε ανειδίκευτο προσωπικό πήγε κι αυτός ως νυκτερινός τηλεφωνητής.

Κρυφακούγοντας τις συνομιλίες, αποσπούσε χρήσιμες πληροφορίες και τις αξιοποιούσε καταλλήλως. Έτσι, ίδρυσε μια μικρή επιχείρηση εισαγωγής καπνού και κατασκευής σιγαρέτων, την οποία διαφήμιζε πετώντας άδεια πακέτα στους πολυσύχναστους σταθμούς της πόλης.

Επέστρεψε στην Ελλάδα και γνωρίστηκε με τον υπουργό Αντρέα Μιχαλακόπουλο και εξαιτίας αυτής τους της γνωριμίας, ο Ωνάσης έγινε ειδικός ακόλουθος και επέστρεψε στην μακρινή Αργεντινή έχοντας διπλή υπηκοότητα (την Ελληνική και την Αργεντινή)

Αφού έγινε αναπληρωματικός πρόξενος, το 1932 άρχισε ν’ασχολειται με την ναυτιλία. Το 1932 αγόρασε το πρώτο του πλοίο, το οποίο ονόμασε Καλλιρόη προς τιμήν της αδελφής του. Το πλοίο βυθίστηκε αγκυροβολημένο στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης από φουρτούνα. Φήμες λένε πως το «Καλιρρόη» το βύθισε ο ίδιος ο Ωνάσης για να πάρει τα λεφτά της ασφάλειας. Όπως και να’χει όμως, σε κακό δεν του βγήκε!
Στη συνέχεια αγόρασε 6 καναδέζικα πλοία. Τα δυο πρώτα του στόλου του τα ονόμασε «Πηνελόπη Ωνάση» και «Σωκράτης Ωνάσης» προς τιμήν των γονιών του.

Αυτό που έκανε τον Ωνάση πάμπλουτο, δεν ήταν φυσικά μόνο η τύχη. Κυρίως ήταν το αλάνθαστο του ένστικτο. Διαμένοντας σ’ένα από τα μεγαλύτερα ναυτιλιακά και βιομηχανικά κέντρα, στο Λονδίνο, το ένστικτο του τον οδηγούσε στο σημείο που θα βρισκόταν μια μεγάλη ευκαιρία. Έτσι κι έγινε, ο Ωνάσης βλέποντας τις μεγάλες βιομηχανικές και τεχνολογικές τάσεις, έκανε βασικό άξονα του εμπορίου του, το πιο παντοδύναμο υλικό παγκοσμίως, το πετρέλαιο.
Παρήγγειλε το πρώτο τάνκερ στον κόσμο, το «ΑΡΙΣΤΟΝ» που ζύγιζε 15000 τόνους. Και μαζί με την κατακόρυφη άνοδο της ναυτιλίας, ανέβηκε κι αυτός.

Το 1946 παντρεύτηκε την κόρη του εφοπλιστή Σταύρου Λιβανού Αθηνά-Τίνα και απέκτησε μαζί της δύο παιδιά, τον Αλέξανδρο, που γεννήθηκε το 1948 στην Νέα Υόρκη και τη Χριστίνα, που γεννήθηκε το 1950 στη Νέα Υόρκη επίσης.

Περίπου δέκα χρόνια αργότερα, ο Ωνάσης και η Τίνα Λιβανού χώρισαν.

Πολύ γρήγορα ο Ωνάσης, χάρη στο ιδιοφυές επιχειρηματικό του ταλέντο, αναδείχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους εφοπλιστές του κόσμου, κυρίως στoν τομέα των πετρελαιοφόρων. Το όνομά του έγινε συνώνυμο του μύθου όχι μόνο στους οικονομικούς κύκλους της παγκόσμιας κοινότητας αλλά και μεταξύ των απλών ανθρώπων.

Στη δουλειά του συνέχεια επινοούσε νέα κόλπα. Αρκετά απ’αυτά παράνομα, αλλά αποδείκνυαν την επιχειρηματική και διορατική του ευφυία. Υπέγραφε μεταφορές κάρβουνου με πλοία που δεν είχε, μεταφορές πετρελαίου με πλοία που ακόμα δεν είχαν ναυπηγηθεί. Παρ’ όλα αυτά, μεγάλες Aμερικάνικες εταιρίες πετρελαίου, όπως η Mobilι και η Texaco, προτιμούσαν να υπογράφουν μακροπρόθεσμα σταθερά συμβόλαια μαζί του, παρά ν’ασχοληθούν με οποιοδήποτε άλλο.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ωνάσης μετέφερε τις επιχειρήσεις του στο Μόντε Κάρλο και μέχρι το 1953 όλος σχεδόν ο αμύθητος πλούτος του μικρού πριγκιπάτου του Μονακό, ήταν δικός του.

Υπήρξε έντονος υποστηρικτής των Ελληνοκυπρίων και του Μακαρίου, και ακόμα και σε συνάντηση του το 1956 με τον μεγάλο Ουίνστων Τσόρτσιλ (που ήταν ακόμα πρωθυπουργός της Βρετανίας) δεν δίστασε να υπερασπιστεί ανοικτά την απελευθερωση των Κυπρίων από την Αγγλική κυριαρχία.

Το 1956, ο Αριστοτέλης Ωνάσης αγόρασε από το ελληνικό Δημόσιο το προνόμιο εκμετάλλευσης των Ελληνικών Αεροπορικών Συγκοινωνιών και ίδρυσε την Ολυμπιακή Αεροπορία.

Η εταιρεία ξεκίνησε τη λειτουργία της στις 6 Απριλίου 1957, με προδιαγραφές εξυπηρέτησης επιβατών που σήμερα θεωρούνται αδιανόητες λόγω κόστους. Πολύ γρήγορα άνοιξε τα φτερά της στις πέντε ηπείρους και αναδείχθηκε σε μία από τις ασφαλέστερες αεροπορικές εταιρείες στον κόσμο.

To 1968, ο Αριστοτέλης Ωνάσης παντρεύτηκε τη Ζακλίν Μπουβιέ, χήρα του δολοφονηθέντος Προέδρου των ΗΠΑ Τζ.Φ. Kένεντι.

Βέβαια, μεγαλύτερος έρωτας του Ωνάση, θεωρείται η μεγαλύτερη τραγουδίστρια της όπερας Μαρία Κάλλας.

O πρόωρος και αιφνίδιος θάνατος του Αλέξανδρου, διέλυσε τον Ωνάση. Χάνοντας το ενδιαφέρον για οτιδήποτε καινούριο, προσβλήθηκε από μυασθένεια και αποσύρθηκε εξασθενημένος στον Σκορπιό. Έχοντας το χρήμα και τις πολλές ισχυρές διασυνδέσεις, είχε στο πλάι του τους μεγαλύτερους επιστήμονες του κόσμου οι οποίοι δεν κατάφεραν να τον θεραπεύσουν, μέχρι που κατέληξε στις 15 Μαρτίου του 1975 στο Αμερικάνικο Νοσοκομείο στο Παρίσι.

Σύμφωνα με την επιθυμία του, ετάφη δίπλα στο εκκλησάκι της Παναγίτσας, στον Σκορπιό, όπου βρισκόταν θαμμένος ήδη ο γιος του και η αδελφή του Άρτεμη. Εκεί ετάφη αργότερα και η Χριστίνα, η οποία πέθανε στις 19 Νοεμβρίου 1988 στην Αργεντινή στο μπάνιο της, από αδιευκρίνιστα αίτια.