Ήττα της Ευρώπης

Αναμφίβολα η απρόσμενη, όπως φαινόταν μέχρι την τελευταία στιγμή, νίκη του υποψήφιου των Πρασίνων έναντι του ακροδεξιού στην Αυστρία, ανακούφισε την Ευρώπη. Αν και ο Χόφερ που ηττήθηκε, δήλωνε δεξιός κι όχι ακροδεξιός, δεν κατάφερε να γίνει ο… Τραμπ της χώρας του και να πάρει τη νίκη.

Βγήκαν όλοι οι δημοκράτες και πανηγύρισαν για το αποτέλεσμα αυτό, και ο Τσίπρας βεβαίως που δεν αφήνει κάτι τέτοιο να πέσει χάμω. Όμως, ας δούμε την πραγματικότητα. Είναι νίκη το γεγονός ότι ηττήθηκε ένας ακροδεξιός ο οποίος πήρε ποσοστό 47%; Θα είναι ήττα για την Λεπέν αν στις εκλογές την κερδίσει ο Φιγιόν αλλά αυτή πάρει ένα 40% ή 45%; Θα ήταν ήττα π.χ. αν η Χρυσή Αυγή έπαιρνε ποσοστό 30% κι έβγαινε αξιωματική αντιπολίτευση; Κι εδώ μάλλον θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον… αδικοχαμένο Φύσσα γιατί αν δεν έπεφτε νεκρός θα είχαμε πολλά… νεοναζιστικά δράματα στην Ελλάδα που θρήνησε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς στη ναζιστική περίοδο.

Αυτό που λέμε ουσιαστικά είναι ότι είναι τόσο αποτυχημένη η Ευρώπη, τόσο διαλυμένα και εξευτελισμένα τα πολιτικά συστήματα σε όλες τις χώρες που ο λαϊκισμός, ο ακραίος εθνικισμός, οι νεοναζί και οι υμνητές ακραίων καθεστώτων έχουν θεριέψει και διεκδικούν την εξουσία σε μια σειρά από χώρες. Κι αν δεν το πετυχαίνουν είναι γιατί συνασπίζονται όλα τα υπόλοιπα κόμματα για να αποκρούσουν την επέλαση των ακροδεξιών. Έτσι έγινε στη Γαλλία με τον Λεπέν και την Λεπέν, έτσι πιθανότατα θα γίνει και τώρα. Με τον ίδιο τρόπο θα θελήσουν να αντιμετωπίσουν και στη Γερμανία το AfD, όπως έκαναν και στην Αυστρία.

Όμως, δεν είναι πρόοδος για την Ευρώπη να βλέπει ακραία και άκρως λαϊκίστικα κόμματα να παίρνουν 40% και 50%. Είναι μια τεράστια οπισθοδρόμηση η οποία έχει ως βασικές αιτίες την αποτυχία της ΕΕ στη δημιουργία ενός δίκαιου και κοινωνικού συνασπισμού χωρών και βεβαίως στην έλλειψη ηγετών με όραμα.

Οι πολίτες γιατί στρέφονται στους ακραίους; Ο πρώτος λόγος είναι η φτώχεια η οποία έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Ο πλούτος βρίσκεται στα χέρια των λίγων και οι πολιτικές της Κομισιόν χαρακτηρίζονται από απίστευτη γραφειοκρατία η οποία τελικά οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη αναδιανομή του πλούτου προς ζημία των πολλών.

Ο δεύτερος λόγος είναι το μεταναστευτικό που σαρώνει την Ευρώπη και η κακή αντιμετώπιση του προβλήματος. Είναι επίσης η ισοπέδωση των εθνικών κρατών και ταυτοτήτων. Γιατί μπορεί να θέλουμε την Ευρώπη και την ένωση των λαών, όχι όμως σε βάρος των εθνών – κρατών, των παραδόσεων και των πολιτιστικών, πολιτικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών που είναι ιδιαίτερα για κάθε χώρα.

Ομοίως και η αποδοκιμασία του Ρέντσι από τους Ιταλούς ψηφοφόρους είναι ουσιαστικά ήττα των μηχανισμών των Βρυξελλών και μήνυμα ότι δεν πάει άλλο. Δεν είναι απλά ήττα του Ρέντσι αλλά είναι και ήττα της Ευρώπης, των Γερμανών και μιας λογικής που σαρώνει τα πάντα. Στην Αυστρία την… γλίτωσαν παρά τρίχα, αλλά ο μισός πληθυσμός ψήφισε έναν ακροδεξιό κι αυτό σημαίνει διχασμός. Ομοίως και στην Ιταλία ενώ το ίδιο θα συμβεί και σε άλλες χώρες. Βαθιά διχασμένη και η Γαλλία, και η Ολλανδία και άλλες χώρες, και η Ελλάδα.

Η ενίσχυση των άκρων ή των λαϊκιστών όπως ο Γκρίλο, ο Τσίπρας, η Λεπέν, οι Ποντέμος, ο Χόφερ και ούτω κάθε εξής, δείχνει ότι ο λαός δεν αντέχει το υπάρχον πολιτικό σύστημα που δεν του δίνει λύσεις. Ένα μήνυμα που θα πρέπει να το λάβει υπόψη του και ο Μητσοτάκης γιατί όπως έχουμε γράψει, δεν αρκεί να κερδίσει την εξουσία αλλά να ξέρει τι να την κάνει για να μην την χάσει γρήγορα. Και τότε θα λέμε ότι ο Γκρίλο είναι πολύ πιο σοβαρός από αυτούς που θα αναδειχθούν…