Από το λιμάνι της αγωνίας στην αγωνία για την καρέκλα.

Τα «παρακάτω λόγια» γράφτηκαν το 1990 (ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ φ.3 26/04/1990). Από τότε πολλά άλλαξαν στην πολιτική σκηνή.
Η κ. Δαμανάκη πχ. Από πρόεδρος του Συνασπισμού (και αφού θήτευσε για ένα διάστημα στο ΠΑΣΟΚ) κατέληξε στα 70 της να ψωμίζεται από τον Αλβέρτο του Μονακό.
Ο κ. Βενιζέλος, μέλος του ΠΑΣΟΚ από το ’90, έγινε πρόεδρος του και συγκυβερνήτης της χώρας μετά των κκ. Σαμαρά, Καρατζαφέρη και Κουβέλη.
Ο κ. Ψαριανός από Dj της πλάκας έγινε βουλευτής και καθορίζει τις τύχες μας.
Μέχρι και ο φραπόγαλος με τις πίτσες έπιασε στασίδι στον «ναό της δημοκρατίας» και συνομιλεί με τους άλλους τιτάνες της πολιτικής.
Και σαν κερασάκι, οι φασίστες (που κανένας δεν τους θέλει, αλλά όλοι θέλουν την ψήφο τους) τρίτο κόμμα.

Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό ο υπογράφων το παρακάτω αρθρακι, ψηφίζει αλλά και υλοποιεί όσα τότε κατήγγελνε και ακόμα περισσότερα. Η φθορά του χρόνου η της εξουσίας;

VAMAL