Κι όμως· παραμένουμε υποκριτές μέχρι τέλους_

Έξω απ᾽ την Ευρωζώνη είναι ο καλύτερος τόπος να γνωριστούμε καλύτερα εμείς οι καλύτεροι Έλληνες. Tότε θα θορυβούν πιότερο τ᾽ άρβυλα των Χρυσαυγιτών, θα διανθεί, ως είθισται ιστορικά, ο φασισμός των δύο άκρων και θα περισσέψει η ανεργία, η μετανάστευση, η εγκληματικότητα. Ο Έλληνας Ζορμπάς δε θα ´χει τραπέζι να χτυπήσει το χέρι του μα ούτε νόμισμα να πληρώσει την υπερχειλισμένη του μαγκιά. Κι όμως· δε φοβόμαστε. Θα ´χουμε τον κήπο μας, το κρασί μας και κάποιον μουσικό γείτονα να διασκεδάζει τη ρουτίνα μας τα βράδια. Κι όμως· Θα περιμένουμε καρτερικά τον θείο από τη Γερμανία τα καλοκαίρια, να μας φέρει μπανάνες, μαστιχωτά και φόρμες Adidas. Θα μεταφέρουμε τους συγγενείς μας για ιατρικές επεμβάσεις στο εξωτερικό με εράνους διά της κρατικής τηλεόρασης και θα κρατάμε σφιχτά στο χέρι μας το χαρτί και το στυλό για την παιδεία μας, μην έρθει και τα ''βουτήξει'' κάποιος διαδραστικός πίνακας ή ένα δαίμονας υπολογιστής. Κι όμως· το επιλέγουμε. Ή αν προτιμάτε, το δεχόμαστε. Η στροφή μας στον πρωτογενή τομέα θα γίνει με ρόπαλο, μούσι και δέρμα λεοπάρδαλης και η βασική πηγή εσόδων μας, ο τουρισμός, θα γίνει σεξοτουρισμός, με ανταλλάγματα καλσόν, τσιγάρα, κοκακόλες, άιφον -σίγουρα πάντως όχι δραχμές. Αυτά που μέχρι πρότινος προσφέραμε  ως ανταλλάγματα στους βαλκάνιους γείτονές μας για να ικανοποιούμε την αυταρέσκειά μας. Εκείνοι, δυστυχώς, ακόμη πληρώνουν μία πολιτική τους ''επιλογή'', το ίδιο ετοιμαζόμαστε να κάνουμε και μεις. Κι όμως· Αυτό υπερασπιζόμαστε... Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πως για την Ελλάδα η επιλογή της πτώχευσης θα σημάνει και την αδυναμία επιστροφής στο κλαμπ των προηγμένων χωρών του πλανήτη. Κι όμως· οδηγούμαστε εκεί με μαθηματική ακρίβεια, αποδεχόμενοι θεωρίες όπως αυτή του επαχθούς χρέους αποποιούμενοι την ίδια μας τη δημοκρατία ή της μονομερούς στάσης πληρωμής του χρέους και δομούμε με συνέπεια στας ευρώπας το νεοπροφίλ του περήφανου Έλληνα μπαταξή. Συνεχίζουμε το τσίτινγκ στις μεταρρυθμίσεις, τις διαρθρωτικές αλλαγές και το άνοιγμα των επαγγελμάτων, αυτοορίζοντας έτσι τον Ευρωπαίο ως επιτηρητή και όχι ως ισότιμο συνομιλητή. Πληρούμε επακριβώς και σε ημερήσια βάση την ασυνέπειά μας, την αθέτηση νόμων, λόγων ή πράξεων και την αδιαφάνεια σε όλο το δημοσιονομικό φάσμα και κατηγορούμε όσους μας κουνούν το δάχτυλο, προκαλώντας, με μαζοχιστική διάθεση την επίπληξή μας. Έτσι δημιουργούμε και τροφοδοτούμε με αυτοκαταστροφική τεχνική το θυμό του αυτόχειρα. Κι όμως· αποφασίσαμε. Τη δεδομένη χρονική στιγμή, η αντιμνημομιακή περπατησιά έχει το προβάδισμα. Και αν δεν έχει φορά, έχει, σίγουρα, φόρα και ετοιμάζεται να σαρώσει στο πέρασμά της κάθε λογική σκέψη. Είναι περίεργο πως δε μας φοβίζει η ημιμάθεια στα οικονομικά ζητήματα, οι πολιτικές ανεδαφικές προτάσεις, η άκρατη δημαγωγία και ο αναστημένος αυριανισμός. Ασπίδα μας η ρήση του βρεγμένου που βροχή δε φοβάται. Κι όμως· θα ´ρθει εκείνη η ώρα που θα αναζητήσουμε την πραγματική λύση. Τότε που θα ´χουμε όλοι μετανοήσει και θα υβρίζουμε με μίσος τους σημερινούς μας σωτήρες. Και η λύση αυτή θα υπάρχει, γιατί πάντα υπάρχει λύση. Μα δε θα είναι η επιστροφή μας στο χθες διότι αυτή θα ´ναι ανέφικτη· θα ´ναι η καταστροφή των άλλων. Θα τον παίξουμε με σθένος το μοιρολατρικό ρόλο της γριάς που ´ρχεται από την πόλη και φέρνει το χάσει χάσει και με βοηθό την παναγίτσα η Ευρώπη να χάσει. Και ίσως τα καταφέρουμε. Ίσως τους τραβήξουμε και κείνους στον πάτο. Μα ακόμη και αν δεν τα ´χουμε καταφέρει, αυτό που σίγουρα θα έχουμε επιτύχει είναι να "διατηρήσουμε την αξιοπρέπεια και την περηφάνεια μας"! Κι όμως· παραμένουμε υποκριτές μέχρι τέλους_