Ένα μεγάλο φιλελεύθερο κόμμα τώρα…

Ο λαός μίλησε στην εκλογική κάλπη και κανένας δεν κατάλαβε το τι ακριβώς είπε. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο ή εθελοτυφλεί ή ψεύδεται ασυστόλως . Πέραν, φυσικά, του διόλου ευκαταφρόνητου «αϊ στο διάολο» στο δικομματισμό της Μεταπολίτευσης και του πολιτικού του προσωπικού, που διαχειρίστηκε κατά τρόπο ανεύθυνο και εγκληματικό τις τύχες μας, κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιά είναι η κυρίαρχη επιλογή του ελληνικού λαού και ποιο δρόμο προκρίνει για το μέλλον του.

Το 17% του ΣΥΡΙΖΑ και η είσοδος στην Βουλή ανεύθυνων, λαϊκίστικων και φασιστικών κομματικών μορφωμάτων δεν συνιστούν ανατροπή του πολιτικού συστήματος και, σίγουρα, δεν αποτελούν μια γόνιμη αφετηρία από την οποία μπορεί να ξεκινήσει η ανασυγκρότησή του . Όσα διθυραμβικά ακούγονται τις τελευταίες ημέρες από νοσταλγούς του ΕΑΜ, για νέα εποχή,  παραπέμπουν στην αλήστου μνήμης δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου για τη Μεταπολίτευση του ’74, την οποία και χαρακτήρισε ως «αλλαγή νατοϊκής φρουράς». Για τέτοιο πολιτικό αισθητήριο μιλάμε!

Σε αυτές τις εκλογές αναμετρήθηκαν τα σαρκία του παλαιοκομματισμού και το αποτέλεσμα ήταν μηδέν εις το πηλίκο. Όσο παλαιοκομματικός είναι ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς άλλο τόσο παλαιοκομματικοί είναι ο Τσίπρας, ο Καμμένος και ο Κουβέλης. Γιατί, πολύ απλά, όλοι τους αντλούν την πολιτική τους παρουσία από την ίδια μεταπολιτευτική νομιμοποιητική βάση. Μια βάση που στηρίχτηκε πάνω στον κρατισμό, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, την διφορούμενη «δημοκρατική-προοδευτική κουλτούρα», στο όνομα της οποίας έγινε η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου μεταξύ της παρασιτικής και της δημιουργικής Ελλάδας, το πατόκορφο γλείψιμο του σταλινικού ολοκληρωτισμού και το ανάθεμα μονάχα του κακού δεξιού φασισμού, τη λούφα, τον ισοπεδωτικό αντικληρικισμό, την επιβράβευση του γαλαζοπράσινου πρασινοφρουρισμού – ο οποίος αποτέλεσε τόσο πολιτικό φαινόμενο όσο και πολιτισμική πρόταση ζωής-  τον ευνουχισμό της πολιτικής τάξης από την υπερτροφία της επικοινωνίας και των ΜΜΕ και την απόρριψη κάθε ιεραρχίας και κάθε αξίας.

Αν δεν αλλάξει η βάση αυτή, κανείς δεν μπορεί να μιλά για Νέα Μεταπολίτευση. Και όσο αυτοί που παρουσιάζονται σήμερα ως κοινωνικοί αναμορφωτές και πολιτικοί Μεσσίες δεν κόψουν τον ομφάλιο λώρο με τις λαϊκίστικες νομιμοποιητικές καταβολές τους κανείς δεν μπορεί να αναφέρεται σε αυτούς ως τους μελλοντικές ηγέτες της νέας μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ξεκάθαρες κουβέντες.

Αυτό που με φοβίζει, όμως, περισσότερο δεν είναι η έπαρση και ο μικρομεγαλισμός ορισμένων πολιτικών αντρών του σήμερα. Είναι πως, για μια ακόμα φορά, η  ελληνική κοινωνία θα κρυφτεί πίσω από τα «αναστήματα» του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας και τα επιχειρήματα τους περί συστημικής κρίσης και δομικών ανισορροπιών του ευρωπαϊκού οικοδομήματος- τα οποία εν μέρει ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και επιβάλλουν την άρθρωση μιας συγκεκριμένης και  ΠΑΡΑΛΛΗΛΗΣ πολιτικής προς την κατεύθυνση αυτή – και θα αγνοήσει τις δομικές ανισορροπίες και τις θεσμικές στρεβλώσεις της δικής της μεταπολιτευτικής Πολιτείας.

Θα κουρνιάσει για μια ακόμα φορά πίσω από τις φληναφηματικές ανοησίες και τους πατριωτικούς δεκάρικους σπιθαμιαίων και γελοίων και θα αρνηθεί να δει κατάματα τη ζέουσα πραγματικότητα. Είτε εντός είτε εκτός Μνημονίου, είτε με ευρώ είτε με δραχμή, είτε με κυβερνώσα Αριστερά είτε με συντηρητική Δεξιά,  η ανάπτυξη σε αυτή τη χώρα και η έξοδος από την κρίση θα έρθουν μέσα από τη γενναία ανασυγκρότηση της παραγωγικής της βάσης, η οποία θα περιλαμβάνει αφενός απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και σμίκρυνση του τριτογενούς τομέα των υπηρεσιών και αφετέρου την μεταφορά χιλιάδων Ελλήνων στην πραγματική παραγωγή.

Όποιοι κάτοικοι των μεγάλων αστικών κέντρων πιστεύουν πως η άνοδος της Αριστεράς και της πατριωτικής Δεξιάς, καθώς  και ο εξοβελισμός του δικομματισμού στο πυρ το εξώτερον, θα μεταφραστούν σε άνοιγμα νέων σουπερμάρκετ, εμπορικών καταστημάτων, φροντιστηρίων ξένων γλωσσών, φαστφουντάδικων , ιατρικών κέντρων, ενημερωτικών σταθμών και λοιπών ευαγών ιδρυμάτων του τριτογενούς τομέα,  καλά θα κάνουν να σταματήσουν να μασουλάνε τον αριστερό μανδραγόρα  και να αρχίσουν να ετοιμάζουν τα μπογαλάκια τους για τις στάνες και τα χωράφια της ελληνικής περιφέρειας.

Και όποιοι, τέλος, νομίζουν πως το μεγάλο κράτος που φαντασιώνεται η Αριστερά και η λαϊκή Δεξιά θα το πληρώνουν από εδώ και στο εξής οι εξωγήινοι και ο Τσάβες -γιατί παραγωγική βάση που θα μπορούσε να το πληρώνει μέσω της φορολογίας πολύ απλά δεν υπάρχει σε αυτή τη χώρα-  καλά θα κάνουν να ταρακουνήσουν λιγάκι το κεφαλάκι τους μήπως και επανέλθει στην θέση του και μπορέσουμε, επιτέλους, να συνεννοηθούμε.

Με φοβίζει, τέλος, το γεγονός πως ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας λουφάζει πίσω από τις αντιμνημονιακές κραυγές και τις κορόνες περί διεθνών τοκογλύφων και αόρατων δυνάμεων που επιβουλεύονται την εθνική μας ομορφιά, προκειμένου να μη γίνει καμία πραγματική μεταρρύθμιση σε αυτή τη χώρα. Φραπεδόμαγκες, λουφαδόροι, κολοβαρετζήδες, λαμόγια, βδέλες του κρατικού προϋπολογισμού και μεσάζοντες στοιχίζονται πίσω από δυσαρεστημένους πολίτες και το εκρηκτικό μίγμα που προκύπτει απειλεί με βίαιη οπισθοδρόμηση ολόκληρη την κοινωνία μας. Δεν ξορκίζεις τους μισθούς της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας με ρητορείες, νομοθετήματα και τηλεοπτικούς τσαμπουκάδες. Τους μισθούς αυτούς τους ξορκίζεις μόνο αν στήσεις πάλι στα πόδια της την ελληνική βιοτεχνία, τις γεωργικές και κτηνοτροφικές επιχειρήσεις και την τουριστική βιομηχανία σου και αν πείσεις τους πολίτες σου να πάψουν να επιβαρύνουν συνεχώς το εμπορικό σου ισοζύγιο μέσω των ξιπασμένων καταναλωτικών τους συνηθειών.  Τους μισθούς αυτούς τους ξορκίζεις με παραγωγική δουλειά και δημιουργία νέου πραγματικού πλούτου. Όχι με καταγγελία του μισητού Μνημονίου.

Φταίει το Μνημόνιο, άραγε, για το γεγονός της κατάφωρης μετριοκρατίας στα ελληνικά Πανεπιστήμια και τη μηδαμινή ερευνητική παραγωγή;

Φταίει το Μνημόνιο για την κατάπτυστη αντικοινωνική συμπεριφορά εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας που φοροδιαφεύγουν;

Φταίει το Μνημόνιο για τη γελοιότητα του διορισμού μειρακίων του κομματικού σωλήνα σε θέσεις ευθύνης της κρατικής μηχανής;

Φταίει το Μνημόνιο για το γεγονός πως χιλιάδες κάτοικοι των μεγάλων αστικών κέντρων επιμένουν να παρασιτούν στον κρατικοδίαιτο και πτωχευμένο τριτογενή τομέα των υπηρεσιών και να αρνούνται να μεταπηδήσουν στους υπόλοιπους παραγωγικούς τομείς;

Από τη μία βρίσκεται η χώρα του κρατισμού, της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας και του λαϊκισμού, μια χώρα με επαρχιώτικες εμμονές η οποία φαντασιώνεται πως το με το «όχι στο Μνημόνιο» φτιάχνει το νέο εθνικό έπος του ‘40, τη στιγμή μάλιστα που το προεκλογικό «αμ΄επος» επιτάσσεται να δώσει γρήγορα τη θέση του στο κυβερνητικό «αμ΄έργον» και από την άλλη βρίσκεται η χώρα των φιλελεύθερων δυνάμεων η οποία θέλει την εγκατάλειψη του κρατικοδίαιτου οικονομικού μοντέλου της χώρας και την ανασυγκρότησή της πάνω σε φιλελεύθερες αρχές και αξίες. Αυτές τις δυο χώρες θα κληθεί το πολιτικό σύστημα να εκφράσει μέσα από μια εντυπωσιακή αναδιάταξη δυνάμεων και συσχετισμών.

Η Ελλάδα της Αριστεράς, της Χρυσής Αυγής και του Καμένου δεν με ενδιαφέρει. Αφήνω τους ανθρώπους της να θερίσουν τις δυνάμεις ανευθυνότητας και λαϊκισμού που έσπειραν όλα αυτά τα χρόνια. Με νοιάζει, αντιθέτως, η Ελλάδα των μεταρρυθμίσεων, της αλλαγής και της δημιουργίας. Η Ελλάδα που έχει όρεξη για δουλειά, που θέλει να ξαναστήσει όρθια τα παραγωγικά επαγγέλματα του παρελθόντος και που θα αγωνιστεί για μια νέου τύπου αναπτυξιακή πορεία.

Σε αυτήν την Ελλάδα αξίζει μια δυναμική και εκσυγχρονιστική εκπροσώπηση. Σε αυτή την Ελλάδα αξίζει ένα μεγάλο κόμμα εξουσίας το οποίο θα κινείται στο φιλελεύθερο χώρο, μακριά από πατριωτικά παραληρήματα πεζοδρομιακής λογικής και αισθητικής και το οποίο θα δημιουργηθεί από μεταρρυθμιστικές δυνάμεις που αφενός διαπερνούν , σήμερα, οριζόντια όλους τους υπάρχοντες κομματικούς σχηματισμούς και αφετέρου παραμένουν εν υπνώσει στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. Ένα τέτοιο κόμμα περιμένουν πολλές υγιείς δυνάμεις αυτής της χώρας. Εύχομαι οι τωρινοί πρωταγωνιστές των δυνάμεων αυτών να μην μας διαψεύσουν…

Γράφει: Τάσος Φούντογλου