Με Σημίτη και Καραμανλή στα όπλα!

του Γιώργου Λακόπουλου

 Για όσους δεν το κατάλαβαν. Στις 6 Μαΐου οι Έλληνες ψηφοφόροι  διαμόρφωσαν ένα εκλογικό αποτέλεσμα που οδηγεί στο κενό. Κανείς δεν νίκησε καθαρά ώστε να έχει εντολή διακυβέρνησης. Απλώς η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχασαν δραματικά γιατί δεν πλησίασαν καν τους στόχους τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ θριάμβευσε σε σχέση με το προηγούμενο ποσοστό του, αλλά απέχει πολύ από το να είναι εκφραστής της πλειοψηφίας. Όπως θριάμβευαν και άλλοι στο πλαίσιο αυτής της θολής, ακαθόριστης και αντιφατικής ψήφου που  εξέφραζε δυσφορία για το Μνημόνιο, άλλα τίποτε άλλο.


Το αποτέλεσμα το βλέπουμε αυτές τις ημέρες. Η χώρα βρίσκεται σε δυσμενέστερη θέση από κάθε άλλη φορά. Η θέση της στην Ευρωζώνη κρέμεται από μια κλωστή που μπορεί να κοπεί ανά πάσα στιγμή.
Κι όμως τα κόμματα παίζουν παιχνίδια τακτικής. Δηλαδή την ώρα που η πολιτική έπρεπε να αναλάβει μεγάλες πρωτοβουλίες, καταβαίνει ακόμη περισσότερο τα σκαλιά της αναξιοπιστίας. Το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένα θέμα της απόλυτης αρμοδιότητας του.

Αυτό το σύστημα είναι το πρώτο στην ιστορία της χώρας που εξασφάλισε σταθερότητα για μεγάλο διάστημα, ανεξάρτητα από την ποιότητα των κυβερνήσεων. Αλλά αυτή τη στιγμή τρίζει. Δεν κατέρρευσε ακόμη, αλλά προς τα εκεί πάει. Πρώτα απαξιώθηκε. Και στις εκλογές κατατμήθηκε απρόβλεπτα και άναρχα. Τα ιμάτια του διαμοιράστηκαν με προφανή προχειρότητα από τους ίδιους τους πολίτες.

Ένας βασικός λόγος είναι το κακό κυβερνητικό παρελθόν των δυο κομμάτων. Ένας άλλος όμως είναι η ανεπάρκεια των σημερινών ηγεσιών τους. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος πολύ απέχουν από το να μπορούν να πείθουν έναν στους τέσσερις ψηφοφόρους να τους εμπιστευτεί, έστω με επιφυλάξεις.  Άλλωστε δεν μπορούν να πείσουν ούτε τα κόμματα τους – ούτε καν να επιβληθούν στους βουλευτές τους.

Αυτή είναι η εικόνα. Από τη μια η οργή των πολιτών απέδωσε αποτέλεσμα ακυβερνησίας και από την άλλη στις δυο μεγάλες πολιτικές παρατάξεις δεν υπάρχουν ηγέτες που θα τις ανασυντάξουν υγιώς, ώστε να λειτουργήσει το πολίτικο σύστημα, με καλύτερο τρόπο μετά το σοκ που υπέστη. Και η Αριστερά αδυνατεί να βάλει στο τραπέζι μια λειτουργική πρόταση. Υπάρχει λύση; Πάντα στις Δημοκρατίες υπάρχει.  Αλλά κοντά στο νου και η γνώση. Και αυτό σημαίνει δυο πράγματα.

-Το ένα είναι να δοθεί στο εκλογικό σώμα μια δεύτερη ευκαιρία να επαληθεύσει τις διαθέσεις του. Να γίνουν άμεσα εκλογές. Οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν προκύψει από τη νέα Βουλή θα είναι ένα τερατώδες κατασκεύασμα, που θα βλάψει τον τόπο. Όποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί. Ας πουν λοιπόν οι πολίτες, σε μια δεύτερη ευκαιρία, τι θέλουν  με πιο καθαρό τρόπο. Αν θέλουν πχ πράγματι την ακροδεξιά στα έδρανα της Βουλής, είναι δικαίωμα τους, αλλά ας το επιβεβαιώσουν.
-Το δεύτερο είναι ότι τα δυο κόμματα -πυλώνες του πολιτικού συστήματος πρέπει να μπουν σε διαδικασία εσωτερικής ενοποίησης και ταυτόχρονα εσωτερικής κάθαρσης το καθένα. Για να γίνει αυτό πρώτα να αποβάλουν από τους κόλπους τους όσα πρόσωπα είναι εκτιθέμενα στην κοινή γνώμη. Όχι μόνο για σκάνδαλα- υπάρχουν και άλλα στοιχεία που προκαλούν και ένα από αυτά είναι η ανικανότητα. Αυτό δεν είναι δύσκολο πλέον- άλλωστε πολλοί δεν είναι καν βουλευτές. Και μετά τα δυο κόμματα να συνδεθούν με τις ρίζες τους και τις αρχές τους, αυτές που είχε το καθένα από την ίδρυση του. Δηλαδή η επιρροή τους ως κομματικών οργανισμών να πλησιάσει τα όρια των αντίστοιχων παρατάξεων.

Για να συμβούν αυτά θα χρειάζονται δυο πρόσωπα, που θα συνδέονται εκατέρωθεν στενά με την ιδρυτική κουλτούρα των δυο κόμματων και να ταυτίζονται με τη διαδρομή των παρατάξεων τους. Αυτά τα δυο πρόσωπα υπάρχουν.
- Είναι ο Κώστας Σημίτης και ο Κώστας Καραμανλής.

Ας αφήσουμε ποια γνώμη έχει ο καθένας για τον τρόπο που κυβέρνησαν, η για τα έργα και τις ημέρες των κυβερνήσεων τους. Αυτά κριθήκαν πολιτικά. Βεβαίως ο Καραμανλής έχει ξεκαθαρίσει σε όλους ότι δεν ενδιαφέρεται να επιστρέψει στην ηγεσία της ΝΔ για οποιονδήποτε λόγο και είναι σεβαστό. Και ο Σημίτης είναι πλέον απόμαχος και αυτός επίσης είναι σεβαστό. Αλλά η κατάσταση στη χώρα ξεπερνάει τις επιθυμίες τους. Όσο και αν το θέλουν οι επίγονοι τους δεν μπορούν- το απέδειξαν οι εκλογές άλλωστε. Επιπλέον δεν έχουν αναφορές στην  Ευρώπη και σε πολλούς διεθνείς παράγοντες είναι εντελώς άγνωστοι.

Ο Σημίτης και ο Καραμανλής είναι έμπειροι και η πείρα είναι πολύτιμη αυτή τη στιγμή. Μπορούν να βρουν συνομιλητές στο ευρωπαϊκό πεδίο γιατί έχουν ιστορία. Είναι πιο σοφοί και οι δυο. Ταυτόχρονα στο εσωτερικό μέτωπο η επιτυχής θητεία τους στις παρατάξεις τους- κέρδισαν από δυο εκλογές ο καθένας- , τους επιτρέπει να συμβολίσουν τις περιόδους της μεγάλης συσπείρωσης. Δεν είναι ντροπή να τους ζητήσουν οι σημερινές ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να ξαναμπούν το παιχνίδι, επικεφαλής των δυο κομμάτων στις επόμενες εκλογές. Για να μην πούμε ότι θα είναι δώρο για τις δυο ηγεσίες. Είναι δυο ηγέτες συνδεδεμένοι με τις ληξιαρχικές πράξεις γέννησης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Και επιπλέον δυο πολιτικοί στους οποίους κανείς δεν καταλόγισε ποτέ περιορισμένη προσωπική εντιμότητα. Στην διαδρομή τους δεν υπάρχουν ηθικά στίγματα.

Πολιτικά λάθη υπήρξαν αμέτρητα- όπως και πολλές ορθές επιλογές. Άλλα ηθικές κατηγορίες καμιά. Σε τελευταία ανάλυση ανάλογα με το τι πίστευε ο καθένας το πάλεψαν και θα αποφανθεί η ιστορία που πέτυχαν, που απέτυχαν και γιατί. Με τον Κώστα Σημίτη επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ και τον Κώστα Καραμανλή επικεφαλής της ΝΔ στις εκλογές του Ιούνιου, με νέα πρόσωπα και οι δυο στα κόμματα, χωρίς καμιά δέσμευση από το παρελθόν του ο καθένας σκηνικό θα αλλάξει.Έχουν το προσωπικό κύρος να ενώσουν τους πολιτικούς χώρους τους καίγοντας τα ξερά και κρατώντας τα χλωρά. Να ανοίξουν πόρτες για να βγουν και να μπουν στα δυο κόμματα νέα πρόσωπα που αντιπροσωπεύουν τις ταυτότητες που πρέπει να έχουν σήμερα οι δυο παρατάξεις. Η παρουσία τους θα οδηγήσει και την Αριστερά σε πιο ορθολογικές επιλογές, για λόγους που καταλαβαίνει ο καθένας. Η Αριστερά έχει φυσικά το ρόλο της, έχει ενισχύσει τη θέση της στο πολιτικό τοπίο, και ουδείς αμφισβητεί τις προθέσεις της. 

Αλλά οι δυο παρατάξεις που εξέφραζαν ως πρόσφατα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν καλύτερες προϋποθέσεις να οδηγήσουν τα πράγματα στο δρόμο της σωτηρίας μέσα στην Ευρώπη. Ιδίως αν οι δυο πρώην Πρωθυπουργοί  αλληλοδεσμευτούν ότι όποιος κερδίσει θα έχει και τη στήριξη του άλλου. Η αν δεν κερδίσει κανείς θα συνυπάρξουν στη διακυβέρνηση. Η ότι θα βρουν έναν τρίτο για να ασκήσει την πρωθυπουργία. Να δεσμευτούν ότι θα διαμορφώσουν συνθήκες  πολιτικής ομαλότητας και κοινωνικής ηρεμίας. Και ότι θα βάλουν στόχους που μπορεί να πετυχει η χώρα και θα υπηρετήσουν όλοι. Και όταν μπουν τα πράγματα σε κάποιο δρόμο ας απέλθουν, αφήνοντας πίσω ένα καλύτερο πολιτικό σύστημα.  Με υγιείς κόμματα  ισχυρά και υπεύθυνα, χωρίς πολυδιάσπαση και  τυχοδιωκτικούς διεμβολισμούς του πολιτικού συστήματος από τον οποιονδήποτε

Από μια άποψη μπορεί να θεωρηθεί οπισθοδρόμηση μια τέτοια εξέλιξη. Μπορεί και να είναι. Αλλά δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Το μείζον αυτή την ώρα είναι να διασωθεί ότι σώζεται και πάντως να μην έλθουν χειρότερα. Για να γίνει αυτό χρειάζονται ισχυρά και εξαγνισμένα  φιλοευρωπαϊκά κόμματα και ηγέτες με πυγμή που θα ενώσουν λυτρωτικά τους χώρους τους. Και ας αποφανθεί ο λαός για τα υπόλοιπα. 

Έχει κανείς καμιά καλύτερη ιδέα;