Πέφτοντας στον γκρεμό

του Γιάννη Παντελάκη 

Γίνεται να χαλαρώσουμε; Να πάψουμε να μιλάμε με συνθήματα, καταγγελτικό λόγο, λαϊκισμό και αναθέματα; Και να μιλήσουμε σοβαρά; Γιατί, μπορεί η φράση: "ειναι οι πιο κρίσιμες εκλογές από την μεταπολίτευση", να έχει ακουστεί χιλιάδες φορές από τα στόματα των πολιτικών, αλλά αυτή την φορά έχουν δίκιο. Ανεξάρτητα αν ο καθένας φορτίζει την φράση με την δική του σκοπιμότητα και την δική του αλήθεια. Δεν ξέρω αν είμαι κινδυνολόγος ή θύμα κινδυνολόγων, αλλά βλέπω περισσότερο ορατό από κάθε φορά, το ενδεχόμενο να πεταχτούμε από το ευρώ. Και δεν συμφωνώ καθόλου με τον Λαφαζάνη που νοσταλγεί επιστροφή στη δραχμή, ούτε με την κυρία Θεοπεφτάτου, συνάδελφο του Λαφαζάνη, η οποία αναρωτήθηκε υπό τύπου βεβαιότητας: «Τι θα πάθουμε αν πληρώνουμε με δραχμές; Αυτό είναι το ζητούμενο;»

Ναι, αυτό είναι το ζητούμενο. Και δεν το πιστεύω εγώ, αλλά η

συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας που κατανοεί την σημασία παραμονής στο κοινό νόμισμα. Ακόμα και οι σύντροφοι-συντρόφισες της κυρίας Θεοπεφτάτου, στο μεγάλο μέρος τους, αυτή την άποψη έχουν.

Παρ’ ότι επικαλούμαι δυο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πιστεύω πως από τον χώρο αυτό κινδυνεύει η έξοδος μας από το ευρώ. Για την ακρίβεια, δεν προέρχονται μόνο από εκεί οι φόβοι. Θεωρώ από αφελή έως σκόπιμη την κινδυνολογία που ακούγεται από αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ ότι ενδεχόμενη κυβέρνηση στην οποία υπουργοί θα ήταν η Θεοπεφτάτου (επιμένω στ όνομα γιατί μ αρέσει!) ο Στρατούλης και ο εκπρόσωπος της συνιστώσας "Ρόζα" θα  ισοδυναμούσε με βεβαιότητα εξόδου από το ευρώ. Δεν θ’ άλλαζε δραματικά κάτι. Για να το πω διαφορετικά. Δεν ένοιωθα πιο ασφαλής για την παραμονή μας στο ευρώ όταν καθόταν στην υπουργική καρέκλα ο Παπακωνσταντίνου, ούτε αν θα την καταλάμβανε ο Μηταράκης. Όχι. Ο Παπακωνσταντίνου και η παρέα του μας έφεραν σε αυτή την δραματική κατάσταση, ο Μηταράκης και οι δικοί του πολιτικοί φίλοι, είχαν στρώσει πριν, τον δρόμο προς την καταστροφή.

Το κακό, είναι πως έχουμε κοντή μνήμη σ’ αυτή τη χώρα. Η πενταετία Καραμανλή, όχι απλά δεν άλλαξε τα δεδομένα της οικονομίας που βασιζόντουσαν σε πήλινα πόδια. Αλλά επιδείνωσε χρέη και ελλείμματα. Ποιός το θυμάται αυτό; Και όχι απλά δεν το θυμόμαστε παρ ότι πέρασαν λίγα μόλις χρόνια, αλλά αρκετοί βλέπουν τον Καραμανλή ως την χρυσή εφεδρεία του πολιτικού προσωπικού! Η μνήμη μας όμως, είναι πιο κοντή ακόμα. Ο Παπανδρέου που με τους χειρισμούς του οδήγησε την χώρα στο κενό, έχει ξεχαστεί απ όλους. Και ίσως σε λίγους μήνες εμφανισθεί κι αυτός ως ένας δικαιωμένος πολιτικός. Εδω, ο Παπακωνσταντίνου είχε το θράσος να διεκδικήσει την ψήφο μας, τι να λέμε τώρα...

Το πρόβλημα πιστεύω με το πολιτικό προσωπικό έχει ευρύτερα χαρακτηριστικά. Και δυστυχώς αφορά στην πλειονότητά του. Δεν μπορεί ν’ ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών. Αδυνατεί να συγκροτήσει ένα συνολικό πειστικό σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση, να αποκτήσει αυτό την ευρύτερη κοινωνική συναίνεση, να επιδιώξει συμμαχίες στην Ευρώπη σε μια περίοδο στην οποία προσφέρεται κάτι τέτοιο και να επιχειρήσει να πείσει εταίρους και δανειστές, ότι είναι εφικτή μια εναλλακτική πρόταση εξόδου από την κρίση. Ενα σχέδιο, με μέτρα ισοδύναμα που θα διέπονται από την λογική της δικαιοσύνη ιδιαίτερα για τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα. Κάτι τέτοιο ως βάση συζήτησης, δεν το είδαμε στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο, δεν θα το δούμε και σ αυτή.

Αντίθετα, θ’ ακούσουμε κραυγές και ψιθύρους. Που όσο και αν έχουν μια βάση, αφού τις τροφοδοτούν ανοησίες πολιτικών στελεχών, δεν αποτελούν παρά παραπολιτική. Όχι πολιτική. Η ιδέα του Στρατούλη για παράδειγμα με βάση την οποία τα 165 δισ. ευρώ των Ελλήνων καταθετών θα διοχετευτούν στην ανάπτυξη, δεν είναι άξια σοβαρής κριτικής. Πολύ απλά γιατί αυτά τα δισ. είναι ένας λογιστικός αριθμός, στο μεγάλο μέρος τους δεν υπάρχουν. Αλλά και να υπήρχαν, αν ο Στρατούλης τα έπαιρνε για ανάπτυξη, οι Τράπεζες θα κατέρρεαν (μαζί μ αυτές μερικές χιλιάδες εργαζόμενοι) και φυσικά ολόκληρο το σύστημα της οικονομίας. Και ας μην ξεχνάμε, ο ΣΥΡΙΖΑ το συγκεκριμένο σύστημα θέλει να διαχειριστεί. Όχι να το ανατρέψει, να το διαχειριστεί μ’ ένα τρόπο ο οποίος ισχυρίζεται πως είναι καλύτερος.

Κι όμως, η ανόητη πρόταση Στρατούλη κυριάρχησε για ημέρες στον πολιτικό διάλογο. Όπως και πολλές ακόμα ανόητες προτάσεις άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ κ.ο.κ.

Συμπερασματικά, αυτό που με φοβίζει είναι η ανεπάρκεια των πολιτικών δυνάμεων ν αρθρώσουν ένα σοβαρό και πειστικό λόγο. Μια ανεπάρκεια που δεν αναδεικνύεται τις τελευταίες εβδομάδες ή μήνες, αλλά τα πολλά τελευταία χρόνια. Απλά τώρα, έχουμε φτάσει στην άκρη.

Λίγο να μας σπρώξει κάποιος, ένα μικρό αεράκι να φυσήξει και θ’ ακουστεί αυτό το παρατεταμένο "ωωωωωωωωωωωωω" όσων πέφτουν στον γκρεμό. Δηλαδή στην δραχμή. Παρ' ότι η κυρία Θεοπεφτάτου (δύσκολο όνομα για να κάνεις καριέρα! ), έχει άλλη άποψη.

Το γελοίο του πράγματος όμως, δεν φαίνεται μόνο όταν συζητάνε για την οικονομία, αλλά και για τα υπόλοιπα. Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, θορύβησε τόσο κάποια γερασμένα και ανόητα μυαλά, ώστε ακούστηκαν επιχειρήματα τα οποία οι παλιοί είχαν ξεχάσει και οι νέοι δεν τα έχουν ξανακούσει. Ένας εκπρόσωπος της Ν.Δ. έλεγε πως "αυτοί (ο ΣΥΡΙΖΑ) θα μας πάρουν τα σπίτια". Δεν πρόκειται μόνο για βλακώδες σχόλιο, αλλά και για άτοπο. Ένα σπίτι φορτωμένο με τόσα δάνεια και τόσους φόρους (όπως τα περισσότερα), καλύτερα να το πάρει ο Τσίπρας και η παρέα του και να πάμε στο ενοίκιο. Πιο φθηνά θα μας έρχεται.

Σοβαρές κουβέντες και προτάσεις θέλει η χώρα, αλλά νομίζω πως δεν υπάρχουν εκτός και αν κοιτάω αλλού. Και καθόλου δεν με εξιτάρει ούτε ο άτοπος λαϊκισμός του τύπου "το μνημόνιο δεν υπάρχει" (Τσίπρας), ή "θα πετύχουμε παράταση της εφαρμογής του" (Βενιζέλος) ή "θα το επαναδιαπραγματευθούμε, έχουμε την δυνατότητα" (Σαμαράς) κ.ο.κ. Είναι παλιάς κοπής επιχειρήματα που παραπέμπουν σε μια εποχή τα επιχείρια της οποίας εισπράττουμε σήμερα...

Πολύ περισσότερο ωστόσο δεν μου αρέσει, η λογική του τσαμπουκά ή μπλόφας την οποία σκέφτονται κάποιοι να χρησιμοποιήσουν απέναντι στους δανειστές. Θα τους εκβιάσουμε πως αν σταματήσουν την βοήθεια και βρεθούμε εκτός ευρώ, θα πάρουμε πολλές χώρες μαζί μας. Θα πάρουμε το ρίσκο με κρυφό χαρτί το ντόμινο στις υπόλοιπες οικονομίες. Ακόμα κι αυτό να συμβεί-που δεν το θεωρώ τόσο πιθανό-στον γκρεμό θα βρισκόμαστε.

Πιστεύω πως τα πράγματα είναι δύσκολα. Και όση σκοπιμότητα, εκβιασμούς και συμφέροντα και αν ανακαλύπτουν κάποιοι πίσω από δηλώσεις και δημοσιεύματα από το εξωτερικό που μας θεωρούν σχεδόν έξω από το ευρώ, δεν μπορεί διάολε να συνωμότησε πάλι το σύμπαν εναντίον μας...Έλεος...