Ονειρο ήταν;...

Tου Γιώργου Λακόπουλου

Πόσος καιρός πέρασε από τον Αύγουστο του 2004; Μπορεί και αιώνες. Σαν αύριο 13 Αυγούστου, δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη παρακολούθησαν την τελετή έναρξης των πιο υποδειγματικών Ολυμπιακών Αγώνων που ... είχαν οργανωθεί ώς εκείνη τη στιγμή. Μερικά εκατομμύρια επισκέπτες κυκλοφορούσαν σε μια πόλη που λειτουργούσε άψογα. Το ελληνικό κράτος είχε λύσεις για όλα. Χιλιάδες νέοι εθελοντές χαμογελούσαν γι' αυτό που έκαναν. Εκείνες τις μέρες η Ελλάδα πέρασε απέναντι.

Σήμερα αυτά ακούγονται σαν ψέμα. Κάτι που ποτέ δεν υπήρξε. Παραμύθι. Μπορεί και να ήταν. Εκείνη η Ελλάδα πάντως δεν υπάρχει. Γιατί κανείς δεν φρόντισε γι' αυτό.
Προηγήθηκε μια τεράστια προσπάθεια για να αναλάβουμε τους Αγώνες. Μια κολοσσιαία επένδυση για να τους οργανώσουμε. Πέτυχαν απολύτως. Και μετά τους εγκαταλείψαμε. Ηταν το πιο πολύπλοκο εγχείρημα που αναλάβαμε ποτέ και συνεπώς και το μεγαλύτερο επίτευγμα. Αλλά μετά, τίποτα. Σαν να μην πηγαίνεις στο ταμείο να εισπράξεις τα κέρδη σου.
Ενεπλάκησαν τρεις πρωθυπουργοί. Ο Ανδρέας Παπανδρέου το αποφάσισε, ο Κώστας Σημίτης το υλοποίησε και ο Κώστας Καραμανλής το διεκπεραίωσε. Αλλά οι κυβερνήσεις της ΝΔ που ακολούθησαν δεν έκαναν τίποτε για να κεφαλαιοποιηθεί διεθνώς η αίγλη των Ολυμπιακών. Να συνεχίσει η ελληνική κοινωνία να βλέπει τα πράγματα με τον ίδιο ενθουσιασμό. Να επεκταθεί το μοντέλο οργάνωσης και εργασίας που χρησιμοποιήθηκε στον δημόσιο τομέα. Να αξιοποιηθούν οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Η Οργανωτική Επιτροπή Αθήνα 2004 υπήρξε ο πιο άρτιος μηχανισμός εργασίας που λειτούργησε στη χώρα. Αλλά μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου, αν και στην αντιπολίτευση, ανέτρεψε τις συμβάσεις και κάλεσε τη Γιάννα Αγγελοπούλου στο συνέδριο του
ΠΑΣΟΚ για να την τιμήσει.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είχαν μόνο την καλή πλευρά τους κι επιπλέον κόστισαν πολύ. Αλλά το ισοζύγιο, όταν τελείωσαν, ήταν θετικό. Μετά πήγαν χαμένοι. Μαζί με την Ελλάδα. Σήμερα ο διεθνής Τύπος ενδιαφέρεται εξίσου για τους Ελληνες, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Αντί για χώρα - πρότυπο, είμαστε μοντέλο αυτοκαταστροφής.
Μοιραία, στην έβδομη επέτειο, υπάρχει αμφιβολία αν υπήρξε ποτέ εκείνος ο Αύγουστος. Το μαγικό σκηνικό του Παπαϊωάννου, το πιο άρτιο θέαμα αυτής της κλίμακας που οργανώθηκε ποτέ, η βαρκούλα με τις ελπίδες μας κάτω από το σεληνόφως.
Εκείνες τις μέρες σηκωθήκαμε λίγο ψηλότερα. Ισως για πρώτη φορά σε καιρό ειρήνης υπήρξε τόσο αποτελεσματική στράτευση μπροστά στο αυστηρά συγκεκριμένο και στο απαιτητικό. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 επρόκειτο να γίνουν η σημαία της σύγχρονης Ελλάδας. Αλλά τελικά είχε δίκιο ο Αρθουρ Κλαρκ όταν έλεγε: «Οι σημαίες δεν κυματίζουν στο κενό».
ΤΑΝΕΑ