Σπάζοντας τα μούτρα μας

Από την ανατροφή ενός παιδιού μέχρι τη διαμαρτυρία για ένα ανάποδο φάουλ στο γήπεδο, γνωρίζουμε όλοι ότι το ξύλο είναι η τελευταία επιλογή, όταν τίποτα άλλο δεν δείχνει να αποδίδει.

Σε μια χώρα λοιπόν που αρνείται πεισματικά να καταδικάσει με απόλυτο τρόπο τη βια, θα ήταν ίσως καλύτερο να εξετάσουμε αν πράγματι εξαντλήσαμε όλες τις άλλες επιλογές πριν φτάσουμε στον ξυλοδαρμό του Κωστή Χατζηδάκη.

Σε αντίθεση με τις βαθυστόχαστα ρηχές αναλύσεις των πάντα πρόθυμων χειροκροτητών του όχλου, λίγοι είναι οι πολίτες που θα μπορούσαν σήμερα να ισχυριστούν ότι έχουν φτάσει στα όρια τους. Τυχαίνει μάλιστα να είναι αυτοί που σήμερα καταδικάζουν με ένα σχεδόν ακτιβιστικό πάθος την επίθεση στο Χατζηδάκη. Η χρήση της λέξης "λίγοι" μόνο τυχαία δεν γίνεται. Η κινηματικού τύπου εκλογή των Καμίνη και Μπουτάρη έγινε από το μικρότερο εκλογικό σώμα της Μεταπολίτευσης, λίγοι πήγαν, ακόμα λιγότεροι με την ψήφο τους πέτυχαν δυο από τις συμβολικά σημαντικότερες μικρές επαναστάσεις του καιρού μας.

Τι έκαναν την ίδια ώρα οι πολλοί; Το έπαιζαν "πολλοί". Είμαστε πολλοί που δεν ψηφίζουμε, είμαστε πολλοί που δεν φταίμε σε τίποτα, είμαστε πολλοί που φωνάζουμε "κλέφτες,κλέφτες", είμαστε πολλοί που εμπιστευόμαστε τον Αυτιά και την Τρέμη. Αφού είμαστε πολλοί, έχουμε και δίκιο και γενικά "καλά κάνουμε".

Χθες, τον Χατζηδάκη δεν τον γρονθοκόπησαν μόνο αυτοί που φαίνονται στο video. Τον γρονθοκόπησαν και όλοι εκείνοι που χάρηκαν κι εκείνοι που δεν στεναχωρήθηκαν. Τον γρονθοκόπησαν οι πολλοί που λυτρωμένοι από την πληθωρικότητα της μάζας αποφάσισαν να βιαστούν, να καταφύγουν στην εύκολη επιλογή του ξύλου.

Εμπρός λοιπόν, χτυπήστε κι άλλους. Απολαύστε τον τρόμο στα μάτια τους, δείτε τα πρόσωπα τους να πλημμυρίζουν με αίμα, χορτάστε μ' αυτό αθώα μου βαμπίρ. Όταν θα δείτε τον ίδιο τρόμο στον καθρέφτη σας, θα είναι ήδη αργά. Αλλά δεν σας φοβάμαι, πάλι δεν θα φταίτε...