Τιμη Νι

Παρέχεται από το Investing.com

Άμα δε θέλει η νύφη κι ο γαμπρός...


AddThis Social Bookmark Button

Όταν είχε ερωτηθεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος «τι θα συμβουλεύατε τους δύο μονομάχους, Σαμαρά και Μπακογιάννη, να κάνουν την επόμενη της αναμέτρησης» είχε απαντήσει πως «δεν μπορώ να πω κάτι για τον νικητή, μπορώ όμως να πω στον ηττημένο να πράξει αυτό που έπραξα εγώ, να εργαστεί δηλαδή για την ενότητα του κόμματος του»... 

Πράγματι ο σημερινός υπουργός Άμυνας συμπεριφέρθηκε με σύνεση ύστερα από την επικράτηση του Γ. Παπανδρέου το Νοέμβριο του 2007, δεν άκουσε τους φίλους του που τον προέτρεπαν να φύγει, αναδιπλώθηκε για να προστατεύσει τη σχέση του με την παράταξη και το αποτέλεσμα ήταν να κρατήσει το ΠΑΣΟΚ τη συνοχή του και σε σύντομο χρονικό διάστημα να καταφέρει να επιστρέψει σε τροχιά εξουσίας. Βεβαίως ανάμεσα στους δύο διεκδικητές της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ δεν υπήρχαν θεμελιώδεις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, κάτι που βοήθησε στην εκτόνωση του κλίματος.  Ούτε όμως ανάμεσα στον Α. Σαμαρά και στην Ν. Μπακογιάννη υπάρχουν σοβαρές  διαφωνίες ως προς τη φυσιογνωμία και τη στρατηγική της Ν.Δ, ωστόσο η συνεννόηση μοιάζει εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Στην προκειμένη περίπτωση η κακή χημεία και το βαρύ παρελθόν παίζουν αρνητικό ρόλο. Η κ. Μπακογιάννη δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα της ήττας και να χωνέψει το γεγονός ότι οι ηγετικές φιλοδοξίες της μάλλον δεν θα βρουν διέξοδο μέσω της Νέας Δημοκρατίας τουλάχιστον για μερικά χρόνια και μέχρι ο αντίπαλος της να εξαντλήσει τις ευκαιρίες που του αναλογούν. Αισθάνεται άβολα υπό την ηγεσία του κ. Σαμαρά και το δείχνει με κάθε ευκαιρία.

Διαπράττει όμως παιδαριώδη λάθη στην τακτική της. Είναι απορίας άξιον πώς αυτή, ένα στέλεχος με μεγάλη πείρα κινείται με ερασιτεχνική λογική. Αν ήταν εξαρχής στις προθέσεις της να προκαλέσει τη ρήξη, τότε έπρεπε να πορευτεί με άλλο τέμπο, ιεραρχώντας διαφορετικά τα μέτωπα της, έτσι ώστε να μεταθέσει την ευθύνη για τη σύγκρουση  στην πλευρά του αρχηγού της Ν.Δ.

Η μπλαζέ στάση της όλο το διάστημα, από την ημέρα της ήττας της μέχρι σήμερα, αποδεικνύει ότι δεν έχει καταλάβει τίποτα απ’ όσα έγιναν την περίοδο της εσωκομματικής σύρραξης, ότι δεν έχει πάρει τα μηνύματα της βάσης του κόμματος της και ότι δεν διαθέτει το εκτόπισμα να διαχειριστεί επωφελώς για αυτήν και σε βάθος χρόνου τις συνέπειες ενός αρνητικού αποτελέσματος.

Αρνούμενη να αποδεχτεί οποιαδήποτε προσφορά του κ. Σαμαρά για εμπλοκή της στο νέο ηγετικό σκηνικό, επιμένοντας να συντηρεί ένα κλίμα αντιπαράθεσης, ακόμη και για δευτερεύοντα ζητήματα, και προβάλλοντας προσχηματικά ενστάσεις για τα οργανωτικά θέματα προκειμένου να δικαιολογήσει τη μη συμμετοχή της στη ζωή του κόμματος, ήταν σαν να έλεγε ότι είναι αδύνατη η συνύπαρξη τους κάτω από την ίδια στέγη. Μόνο που το έλλειμμα παραταξιακής συνείδησης θα χρεωθεί σ’ αυτήν και όχι στον ένοικο της Ρηγίλλης.

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες η πιθανολογούμενη απόφαση του Α. Σαμαρά να κόψει βιαίως τις σχέσεις της κ. Μπακογιάννη με τη Ν.Δ με μία διαγραφή δεν θα θεωρηθεί από τους περισσότερους ως μια πράξη αδίστακτου βοναπαρτισμού, αλλά ως μια κίνηση λογική και επιβεβλημένη από τα πράγματα. Αν περάσει η εντύπωση ότι τη διαγραφή την προκάλεσε η ίδια με τις επιλογές της, τότε θα χάσει το πλεονέκτημα της αυτοθυματοποίησης. Στην πολιτική όσοι πέφτουν θύματα άδικων αρχηγικών επιθέσεων μπορούν να δοκιμάσουν την τύχη τους, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα για τη μετέπειτα αυτόνομη πορεία τους, τον αυταρχισμό των αντιπάλων τους. Στην περίπτωση όμως της κ. Μπακογιάννη αυτό δεν θα ισχύει.

Απομένει ν’ απαντηθεί στην πράξη το ερώτημα αν η αποπομπή Μπακογιάννη θα ευνοήσει τη Ν.Δ. Σχετικά μ’ αυτό το θέμα υπάρχουν δύο σχολές: η μία υποστηρίζει ότι η εκκαθάριση του τοπίου από τα δύστροπα στελέχη που το καθυστερούν και το υπονομεύουν δυναμώνει τις γραμμές του κόμματος και ενισχύει την εικόνα του αρχηγού. Η σχολή αυτή έχει δικαιωθεί πολλές φορές στο παρελθόν και την έχουν υπηρετήσει οι περισσότεροι ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση.

Η άλλη προκρίνει τη σύνθεση των απόψεων και τη συγκατοίκηση πάση θυσία των φορέων που έχουν διαφορετική αντίληψη, επικαλούμενη το αγαθό της ενότητας. Την ακολούθησε ο Κ. Σημίτης την περίοδο 1996-2004 με τη διαφορά όμως ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση και δεν είχε την «πολυτέλεια» ο τότε πρωθυπουργός να προχωρήσει στο  ξεκαθάρισμα των εσωτερικών λογαριασμών.     

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.