Από τον Κώστα Παπαθεοδώρου
Επιτέλους η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη σήμερα πήρε σάρκα και οστά όπως δήλωσε εύστοχα ο Γιώργος Παπανδρέου, σχολιάζοντας την απόφαση που ελήφθη στο Eurogroup για την οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι η χώρα μας όταν ζητήσει την ενεργοποίηση του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης θα λάβει διμερή δάνεια από όλα τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, συνολικού ύψους 30 δισ. ευρώ, με επιτόκιο περίπου 5% για τρία χρόνια και άλλα 10 δισ. ευρώ, με επιτόκιο 2,84%, από το ΔΝΤ. Ποσό που υπερκαλύπτει τις δανειακές ανάγκες της Ελλάδας για το 2010 και χορηγείται χωρίς να ζητηθεί η λήψη πρόσθετων οικονομικών μέτρων.
Είναι αναμφίβολα «φιλί ζωής» για την Ελλάδα και ένα σημαντικό βήμα προς την πολιτική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Μέρκελ πρωτίστως και δευτερευόντως πολλοί άλλοι επιτέλους κατάλαβαν ότι δεν μπορεί να υπάρξει νομισματική σταθερότητα χωρίς πολιτική ένωση όπως ισχυρίζονταν ο νομπελίστας οικονομολόγος Μίλτον Φρίντμαν , ότι δεν μπορεί να υπάρξει ευρώ χωρίς ευρωπαϊκό δίχτυ ασφαλείας. Έτσι οι ευρωπαίοι ηγέτες που όλο αυτό το διάστημα της κρίσης έμεναν καθηλωμένοι εξαιτίας εθνικών εγωισμών, πολιτικών σκοπιμοτήτων και μικροοικονομικών συμφερόντων έβαλαν τελικά την υπογραφή τους ώστε να σωθεί μια ευρωπαϊκή χώρα, να αντιμετωπιστεί μια οικονομική κρίση πριν να μετουσιωθεί σε θεσμική και ταυτόχρονα να γίνουν οι απαραίτητες προσαρμογές στο κοινό νόμισμα.
Στο Ευρώ που μέχρι πριν από μερικούς μήνες έμοιαζε το καλύτερο νόμισμα του κόσμου προστατεύοντας τις ευρωπαϊκές οικονομίες από άγριες επιθέσεις και καταστρεπτικές υποτιμήσεις που σκοτώνουν το εμπόριο και που από τη στιγμή που ενέσκηψε η σοβαρή ύφεση πρόσφατα δεχόταν αλλεπάλληλα πλήγματα αξιοπιστίας και αντοχής.Η ισχνή Ελλάδα εξ αντικειμένου ήταν αδύνατο να αντιμετωπίσει από μόνη της τα αλλεπάλληλα κύματα των επιθέσεων που- όπως όλοι διαπίστωναν- είχαν απώτερο στόχο το ίδιο το ευρώ, την ίδια την οικονομική υπόσταση της Ε.Ε.
Και με αυτή την απόφαση η ρομφαία της
Με την δραματική αυτή ευκαιρία η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει τώρα να ξαναδεί και να επιλύσει τα θεσμικά της προβλήματα και φυσικά να ξανασυζητήσει το περιβόητο «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης», το οποίο υποτίθεται θα έδινε την εγγύηση μια σώφρονος οικονομικής πολιτικής στην ευρωζώνη αλλά ακυρώθηκε εξαιτίας της ανεξέλεγκτης αύξησης των ελλειμμάτων.
Επίσης θα πρέπει να «τυποποιηθούν» και οι μηχανισμοί στήριξης για κάθε χώρα της ευρωζώνης που θα βρεθεί χείλος της χρεοκοπίας. Το θέμα αυτό απεδείχθη ότι ήταν μια τραγική έλλειψη της αμφιλεγόμενης «Συμφωνίας του Μάαστριχτ» που υποτίθεται ότι είχε προβλέψει τα πάντα.
Το εύλογο ρητορικό ερώτημα που έθεταν όλο αυτό το διάστημα διακεκριμένοι οικονομολόγοι ήταν το ακόλουθο: «εάν μια πολιτεία των ΗΠΑ αντιμετώπιζε πρόβλημα χρεοκοπίας η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση δεν θα αντιδρούσε ακαριαία προσφέροντας την απαραίτητη οικονομικοπολιτική στήριξη»;
Τέλος το θέμα που πρέπει να προβληματίσει την Ε.Ε. είναι η εμπλοκή του ΔΝΤ που προέκυψε από την μικροκομματική ανοησία (η άγνωστης σκοπιμότητας) ιδέα του γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, το οποίο κανείς δεν έχει καταλάβει τι θα κάνει.
Η εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου εξευτελίζει την Ε.Ε. γιατί φαίνεται ότι από τη μια πλευρά δεν μπορεί μόνη της τα λύσει τα προβλήματά της και από την άλλη βάζει από την πίσω πόρτα στο παιχνίδι τις ΗΠΑ που έχουν τη μεγαλύτερη οικονομική συνεισφορά και ουσιαστικά ελέγχουν το ΔΝΤ.
Έτσι, όπως έγραψε σε άρθρο του στο Le Monde o Pierre Antoine Delhomais, η Αμερική καλείται να βοηθήσει ένα νόμισμα το οποίο υποτίθεται ότι θα ανταγωνιζόταν και κάποια στιγμή μάλιστα θα εκθρόνιζε το δολάριο. Πρόκειται, δηλαδή για μια κρίση ταυτότητας και αντί να φέρει πιο κοντά τις χώρες που το υιοθέτησαν, το ευρώ αυξάνει το χάσμα μεταξύ τους. Το βέβαιο είναι ότι βρισκόμαστε μακριά από την «υπέροχη κοινή μας τύχη», στην οποία αναφερόταν κάποτε ο ΖανΚλοντ Τρισέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.