Στο ελληνικό δημόσιο τίποτε... ...δεν απαγορεύεται και τίποτε δεν επιτρέπεται!

Γράφει ο Κωνσταντίνος ΠαπανάτσιοςΔημοσιογράφος
http://skai103.weebly.com/

Στο Ελληνικό Δημόσιο τίποτε δεν απαγορεύεται και τίποτε δεν επιτρέπεται!
Και σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου η έλλειψη οργάνωσις είναι ο κανόνας, σαφώς και δημιουργούνται όλες οι προϋποθέσεις για απόλυτη ελευθερία δράσης ώστε να δημιουργήσει κανείς ένα "ατύπως" αποτελεσματικό και συντεταγμένο περιβάλλον εργασίας, δηλαδή ένα "προσωπικό βασίλειο", ένα "μαγαζάκι"!
Η κυρίαρχη Ελληνική συμπεριφορά όλων των εμπλεκόμενων φορέων, από την κυβέρνηση και τους Υπουργούς της, μέχρι τους πρωτοδιοριζόμενους υπαλλήλους, έχει να κάνει με τη νοοτροπία πάνω στο θέμα της ηγεσίας. Η ηγεσία για τον Έλληνα δεν είναι κάτι αναγκαίο, ούτε απαιτεί ιδιαίτερα προσόντα και χαρίσματα. Πόσο μάλλον γνώση! Ακριβώς γιατί ο κάθε Έλληνας νομίζει ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα από κάθε προϊστάμενο.

Αυτή δυστυχώς είναι μια ζηλόφθονη, λαϊκιστική και ισοπεδωτική προσέγγιση, που συναντάται σχεδόν σε κάθε δημοσιοϋπαλληλικό γραφείο, αδιαφορεί για εξόφθαλμες σκληρές πραγματικότητες και καθιστά ύποπτη, αν όχι αξιοκρατική τη αριστεία. Φυσικά μια τέτοια προσέγγιση έχει ιστορικές, ιδεολογικές και πολιτικές συνιστώσες, που φθάνουν μέχρι τα βάθη της ιστορίας, με χαρακτηριστικότερο ίσως τον θεσμό του εξοστρακισμού στην Αθήνα.
Όμως, μια τέτοια διαχρονική "επένδυση" της Ελληνικής κοινωνίας επιστρέφει στην ίδια: η καχυποψία έναντι της ηγεσίας πληρώνεται ως ανευθυνότητα.
Γενικότερα θα λέγαμε πως μια Δημόσια Διοίκηση που δεν επιθυμεί τη διαφοροποίηση, δυσπιστεί και ισοπεδώνει τις ηγεσίες της μικρής κλίμακας.
Όσοι υποψήφιοι για τις ηγετικές αυτές θέσεις έχουν να δείξουν μόνο το έργο τους και τα τυπικά τους προσόντα, μειονεκτούν έναντι όσων έχουν κόμματο-συνδικαλιστική υποστήριξη. Ακόμη και όταν ισχυρές προσωπικότητες τα συγκεντρώσουν όλα αυτά μαζί, δεν είναι βέβαιη η επικράτηση τους, αφού όλοι οι άλλοι συσπειρώνονται εναντίον τους.
Το σύστημα επιλογής και τοποθέτησης ηγετικών στελεχών, όπως συμπληρώνεται κατά καιρούς από εφαρμοζόμενους υπαλληλικούς κώδικες, συνιστά μια από τις ηχηρότερες αποτυχίες του Ελληνικού πολιτικού και νομικού συστήματος. Αντί της αξιοκρατίας εξασφαλίζει αναξιοκρατία. Και αντί ενός ορθολογικού μοντέλου διαχείρισις των ανθρωπίνων πόρων εξασφαλίζει αδιαφάνεια και οπισθοδρομισμό.
Όμως το πλέον ενδεικτικό της κοινωνικής και πολιτικής αδιαφορίας για την ηγεσία μιας μικρής κλίμακας στην Ελληνική Δημόσια Διοίκηση είναι η μισθολογική αντιμετώπιση. Το πλαίσιο αυτό, συνδυασμένο με την κοινωνική πραγματικότητα του ισοπεδωτικού λαϊκισμού αποτελεί ένα αντίξοο περιβάλλον άσκησης ηγεσίας, ευθέως ανάλογο με την αποτελεσματικότητα και ανυποληψία από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει δεκαετίες τώρα.
Οι συνθήκες αυτές έχουν καταφέρει να εκμηδενίσουν κάθε δυνατότητα παρέμβασης των προϊσταμένων της ιεραρχίας της διοίκησης. Άνθρωποι που αλώθηκαν μετά από δεκαετίες παραμονής σε ένα ψυχοφθόρο σύστημα, προήχθησαν μόνο με βάση την αρχαιότητα τους και λειτουργούν στο τέλος της σταδιοδρομίας τους ως καλοκάγαθοι παππούδες, που δεν εμπλέκονται σε τίποτε και κανείς δεν ασχολείται μαζί τους, παρ όλο που κατέχουν τη θέση του προϊσταμένου διεύθυνσης.
Όμως αυτή δεν είναι η μόνη πραγματικότητα. Εκεί που όλα συγκλίνουν στο χάος και στην αποδιοργάνωση, κάποιοι, πραγματοποιούν σημαντικό έργο. Και αυτό, γιατί , η στερεότυπη εικόνα που υπάρχει για τα χαρακτηριστικά του ανθρωπίνου δυναμικού δεν είναι αληθής, ούτε ακριβής στο σύνολό της.
Υπάρχουν εξαιρετικά στελέχη - κυρίως "νέας γενιάς", επιστήμονες ευρείας αποδοχής, που μπορούν να παρακάμψουν τις τυπικές αδυναμίες του συστήματος με άτυπη δράση, ακόμη και με ελιγμούς πολιτικής φύσεως, με εξαιρετικά αποτελέσματα.
Η έλλειψη σχεδιασμού και ελέγχου, όσα περιθώρια αφήνει για αδράνεια, αδιαφάνεια και αναξιοκρατία, επιτρέπει άλλο τόσο και τη δημιουργικότητα. Η ηγεσία αυτού του τύπου αναδεικνύεται από τη γνώση, από την ανάληψη πρωτοβουλιών, από την υποκίνηση των υφισταμένων του. Χρησιμοποιούν σειρά άτυπων μηχανισμών, προκειμένου να ασκήσουν την αρμοδιότητά τους και βρίσκουν νόμιμους τρόπους αμοιβής τους από άλλες δραστηριότητες, όπως επιτροπές, εκπαιδευτικές δράσεις, κτλ για τις οποίες και εργάζονται σκληρά, προκειμένου να επιτύχουν σε αυτές.
Σχετικά προνομιακό περιβάλλον για την ηγεσία μικρής κλίμακας εξασφαλίζουν "διοικητικοί θύλακες", όπως, οι αποκεντρωμένες υπηρεσίες, οι εποπτευόμενοι οργανισμοί και όποιο άλλο διοικητικό μόρφωμα εξασφαλίζει κάποια υπηρεσιακή αυτοτέλεια από το "μακρύ χέρι" του κομματικό-συνδικαλιστικού συστήματος καθώς και ξεχωριστή προβολή στην κοινή γνώμη.
Γενικότερα θα λέγαμε πως, ο συνδυασμός μίας ισχυρής προσωπικότητας με χαρακτηριστικά του προφίλ ενός ηγέτη, σε μια σχετικά "ανεξάρτητη" υπηρεσία, έχει δημιουργήσει μικρά θαύματα ηγεσίας και διοίκησης, τα οποία λαμβάνουν ακόμη και διεθνείς βραβεύσεις.
Ο εξοστρακισμός συνεχίζεται!